Ontmoeten
Gisterenavond was het een gezamenlijk diner met alle pelgrims uit de hostel, die zich hiervoor opgegeven hadden. Om zeven uur ging ik aan tafel. Links van mij zaten een aantal Italianen, die geen Engels spraken. Aangezien ik geen Italiaans spreek, was de conversatie met hen zeer beperkt.

Heel anders was het rechts van mij. Een Duitse pelgrimdame, die tegenover mij zat, was geblesseerd met de taxi bij de hostel aangekomen. Ze hoopte vandaag weer een etappe te kunnen gaan lopen. Naast mij zat een Amerikaanse pelgrim en naast hem een Canadese pelgrimsvrouw. Met name met hen heb ik een geanimeerd gesprek gevoerd over het pelgrimeren en de Camino Francés.

De Amerikaanse pelgrim had een lange vlasbaard en haar. Zo had ik er mogelijk nu ook uitgezien als ik de wens van mijn kinderen, om met niet te scheren tijdens de tocht, had ingewilligd. Eerlijk gezegd ben ik blij dat niet gedaan te hebben.

De Canadese vrouw had de Camino al vele jaren op haar bucket-list staan. Door gezinsomstandigheden was het er nooit van gekomen, maar is ze dit jaar eindelijk gestart. Ze is super geïnteresseerd in de verhalen van de Amerikaanse pelgrim en die van mij.

De Amerikaan is begin april in Genève in Zwitserland gestart. Hij heeft de Camino Francés twee jaar terug ook al gelopen. Toen is hij vanuit Saint-Jean-Pied-de-Port begonnen. De periode van daar tot het eind was voor hem te kort gebleken om goed 'los te komen' van de dagelijkse waan van de dag. Dat maakt hij dit jaar hopelijk wel mee.

De Amerikaan vraagt mij wat ik ga doen als ik weer terug ben. Ik antwoord dat ik weer ga werken. Hijzelf was na zijn vorige reis gestopt met werken. Zijn kinderen wonen zelfstandig en hij is gescheiden. Hoewel stoppen met werken ook een keuze is die ik zou kunnen maken, zie ik wel een verschil in verantwoordelijkheden tussen hem en bijvoorbeeld ik.

Over 'het werk' later meer.

Wat zitten er toch prachtige mensen tussen.

https://youtu.be/IJRvYg_JZmI

Loslaten
Tijdens mijn avontuur heb ik al een aantal van de mijn kenmerkende behoeften van zekerheid en gewoonten losgelaten.

Toch ben ik er nog niet helemaal. De norm om 'afspraken' na te komen is een belangrijke voor me. Gisteren is mij verteld, dat vanaf zes uur het ontbijt beschikbaar is. Wanneer ik echter om vijf over zes in de 'ontbijtruimte' ben, is er nog geen licht aan en is er ook nog niemand aanwezig. Dan moet ik eerlijk gezegd wel even slikken.

Ik twijfel even of ik toch niet mijn eigen ontbijt klaar ga maken, maar geef het hostel nog het voordeel van de twijfel. Wanneer ik kort daarna met mijn rugzak nogmaals naar de ontbijtruimte loop, is het licht wel aan en is er iemand aanwezig.

Ik krijg een uitgebreid ontbijt voorgeschoteld voor € 3.

Deken
Tegen half zeven loop ik weer buiten. Wat is de rust met alleen het gekwetter van de vogels toch een genot!

Voor mij zijn dit de mooiste momenten van de dag.

Er hangt een dikke mist als een witte deken tussen de bergen. Het zonnetje komt net kijken. De dalen zijn door het witte deken niet zichtbaar en de bergtoppen steken er donker bovenuit. Het is werkelijk een schitterend gezicht. Wat kan de natuur toch mooi zijn.

Echt iedere dag heeft zo weer zijn eigen verrassingen in zich. Vandaag hoort dit fantastische begin van de etappe daar zeker bij!

Doordat ik het eerste deel van de etappe vooral afdaal, heeft het voordeel van het fantastische beeld boven als weerszijde dat ik in het dal in het deken loop. Toch is het daardoor qua temperatuur een perfecte wandeldag.

Flashback
Waren het gisteren de paardenbolussen die om je aandacht vroegen, vandaag zijn dat in de kleine dorpjes de koeienvlaaien in de straten. Het is af en toe echt manoeuvreren om er niet midden in te trappen.

De koeienvlaaien doen me denken aan vroeger. Mijn opa's hadden allebei een boerderij met koeien. De boerderijgeuren, die ik vandaag in de kleine dorpjes ruik, zijn mij dan ook niet vreemd.

Van mijn vaders kant woonden mijn opa en oma tot hun dood nog 'in' bij mijn oom en tante. Ik herinner me nog dat we met een deel van de familie de koeien van ome Karel uit de 'Gilse Hei' mee gingen halen wanneer deze weer op stal in de Zandstraat moesten. De Maastrichtsebaan en het deel van de Zandstraat tot de boerderij was dan ook zo bezaaid met koeienvlaaien.

Meevaller
Ik arriveer eerder dan ik verwacht in het stadje Triacastela. Waar zou deze naam toch vandaan komen?
Toch is van de drie kastelen / vestingen niets meer te zien.

Het kerkje 'Iglesia de Santiago' is zo vroeg helaas nog niet open. Ik loop daarom het stadje in op zoek naar een kop koffie. Gevonden!

Aan het eind van het stadje heb ik de keuze tussen twee varianten. Een route via het (klooster)dorp Samos of via het dorpje San Xil. Ik heb kies voor de laatste variant, omdat ik in de veronderstelling ben, dat het anders een extra etappe betekent voor mij. Voor ik op weg ga naar San Xil loop ik eerst wel even naar het monument voor de pelgrim.

De variant via San Xil is er één met de nodige hoogteverschillen. Mijn bovenbenen en knieën kunnen daarom ook vandaag weer aan de bak. Toch vergoedt de omgeving weer veel.

De uitzichten zoals gisteren zijn er door de hardnekkige mist niet, maar de holle paden ('corredoiras' genoemd) door bossen en dorpjes zijn mooi.

Op enig moment zie ik in de verte het stadje Sarria, mijn eindbestemming van vandaag, liggen. Ook de wegwijzers, waarop inmiddels de kilometers tot Santiago zichtbaar zijn, brengen me aan het twijfelen.

Voor het plannen van mijn dagelijkse etappes maak ik gebruik van de app 'Buen Camino'. Een fijne app, waarin ook wetenswaardigheden en informatie over de hostels en albergues staan. De etappe 'Fonfria - Sarria' gaf de app aan als ruim 35 kilometer. Wanneer ik in de verte Sarria ontwaar, zit ik pas ruim boven de twintig kilometer. Is dat 15 kilometer?

Wanneer ik in Sarria bij mijn overnachtingsplek arriveer is de teller de dertig kilometer niet gepasseerd. Blijkbaar heeft de app de route berekend via de variant over Samos. Qua afstand voor mij vandaag dus een meevaller ten opzichte van mijn verwachting.

Uit de naad
Twee-en-een-halve maand wandelen vraagt ook iets van het materiaal. Enkele bandjes van mijn rugzak vertonen schuur- en rafelplekken, het profiel van mijn zolen wordt steeds minder en in mijn kleding zitten gebruikssporen. En dan bedoel ik niet mijn onderbroek, want die gaat iedere dag in de handwas!

Een van de gebruikssporen die ik wel bedoel is de naad van mijn wandelbroek. Die is los geraakt en nog wel op het zitgedeelte. Het zou zomaar kunnen dat degenen die achter mij lopen tegen mijn onderbroek aankijken wanneer ik mijn fototoestel klaar zet voor een 'selfiefoto' van me.

Ik ga toch maar kijken of ik er in slaag dit euvel met mijn naaisetje op te lossen.

Werk
Het gesprek van gisteren met de Canadese pelgrimvrouw en de Amerikaanse pelgrim met het vlasbaardje speelt vandaag tijdens de wandeling door mijn hoofd.

Ik heb tijdens mijn avontuur nog niet over mijn werk en de toekomst daarin nagedacht.

De keuze van de Amerikaan om te stoppen is en wordt zeker niet die van mij. Ten eerste is dit geen realistische optie, maar ik heb het daarnaast veel te goed naar mijn zin.

Ruim een jaar geleden heb ik binnen de gemeente Breda een switch gemaakt. Deze heeft mij heel veel nieuwe energie opgeleverd. Ook dit avontuur levert mij weer heel veel op.

Tijd voor mezelf is er in ieder geval één punt waar ik een keuze in ga maken. De afgelopen jaren heb ik lange dagen gemaakt en daardoor veel extra uren gewerkt om dit avontuur te kunnen realiseren. Dat hoeft straks niet meer.

Werkinhoudelijk zie ik zeker ook mogelijkheden. Hoe en wat precies is dat nog niet uitgekristalliseerd, maar daar ga ik zeker met mijn werkgever over in gesprek na mijn terugkomst.

Ook hier geldt voor mij: 'Volg je hart, want dat klopt!'

https://youtu.be/yCC_b5WHLX0

Sarria
Zoals gezegd is Sarria mijn eindstation voor vandaag. Sarria is voor veel pelgrims het beginpunt van hun tocht.

Om voor de 'Compostela', het getuigschrift dat je naar Santiago gelopen bent, in aanmerking te komen, moet je dat bewijzen door de laatste honderd kilometer (minimaal) twee stempels per dag in je pelgrimspaspoort te hebben.

Sarria ligt op ongeveer 112 kilometer van Santiago, waardoor dit een geografisch logisch startpunt voor veel pelgrims is.

Om een geestelijke en emotionele ontwikkeling door te maken als ik, is deze afstand echter bij lange aan niet toereikend.

Dag 80: 28,6 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad