Druk, druk, druk
Gisterenavond maken we met de hospitaliére afspraken over het tijdstip voor het ontbijt. We staan vroeg op, want de andere gasten willen om half zeven ontbijten om om zeven uur weg te kunnen.

De Belgische pelgrim met Italiaanse roots uit Luik heeft de nacht niet kunnen doorbrengen zonder ook dan nog geluid te maken. De hele nacht heeft hij liggen ronken op een geluidsniveau waar mijn oordoppen niet op berekend zijn.

We ontbijten vanochtend dus gezamenlijk.
Uiteindelijk ben ik toch als eerste op weg. Wat een geouwehoer aan tafel, maar eten ho maar. Ik eet intussen lekker door en kan met een goede bodem op pad. Het is even zoeken naar de snelste weg om op de goede route te komen. Met hulp van de hospitaliére pik ik zo snel de route weer op.

Ochtendstond
Het is nog grijs en mistig. De voorspelling is wel dat het vandaag droog blijft. Toch heb ik alle voorzorgsmaatregelen voor eventuele regen weer getroffen.

De bewegwijzerde route gaat na ruim anderhalve kilometer al anders dan de GPS. Met de ervaring van gisteren in het achterhoofd volg ik de bewegwijzerde route. Deze leid je even om van een drukke doorgaande weg die ik daarna voor korte tijd toch even moet volgen.

Daarna word ik gelukkig weer het bos in gestuurd. Ondanks het klapzand is het hier een stuk rustiger. Vogels hoor ik echter nog nauwelijks; wel het suizen van het drukke verkeer in de verte.

De zon doet intussen zijn best om door het wolkendek te breken. Als het hem lukt loop ik op een pad met om me heen struiken en jonge aanplant van naaldbomen. Dit levert een prachtig plaatje op met de door de zon oplichtende glinsterende dauw op de planten en grassen.

Maakt de kaalslag me op de vroege ochtend toch nog blij.

Ik passeer een heel klein dorpje met een niet uit te spreken naam: Pouydesseaux. Dit dorpje heeft een van de buitenkant heel bijzonder kerkje.

Na een aantal dagen afwezigheid is ook de Hop weer van de partij. Jammer dat ik hem alleen hoor en nog niet heb gezien, want het schijnt echt een prachtig vogeltje te zijn.

Dubbel
Mijn gevoel is vandaag wat onwerkelijk en ook wel tegenstrijdig. Aan de ene kant geniet ik ook vandaag weer volop van de natuur met de kleuren en geluiden en aan de andere kant ben ik met mijn hoofd al een aantal dagen verder. Ik kijk erg uit naar de oversteek over de Pyreneeën. Toch zal ik daar nog een aantal dagen op moeten wachten.

Welkome verrassing
In het dorp Bostens voel ik me welkom. De slingers zijn al voor me opgehangen in het hele dorp. Alleen het klappende publiek ontbreekt. Ze hebben waarschijnlijk ook gehoord dat ik daar niet zo van houd.

Bij het kerkje, ook een bijzonder exemplaar, ben ik aangenaam verrast. Ik wil een kijkje binnen gaan nemen. De deur naar de kerk is dicht, maar in het overdekte portaal zie ik ook een andere deur met een bordje 'Halte Pélerins'.

De deur is open. Ik kom binnen in een ingerichte ruimte met een bank, tafels en stoelen, een wastafel met spiegel, een kachel, magnetron, koffiezetter en waterkoker en nog wat attributen. Heel bijzonder.

Voor mij spreekt hier zoveel waardering naar de pelgrims uit, dat dit weer een prachtig genietmoment oplevert. Ik ben tenslotte één van die pelgrims waarvoor dit bedoeld is.

Er staat in de ruimte ook een stempel van Bostens. Mijn huidige pelgrimspaspoort heb ik bijna vol met stempels. Ik wil mijn laatste stempel graag in Saint-Jean-Pied-de-Port laten zetten, om daarna met een nieuw pelgrimspaspoort met ook een stempel van Saint-Jean-Pied-de-Port aan de tocht in Spanje te beginnen. Ik zet daarom een stempel op een blanco papiertje en doe die bij mijn notitieblok.

Net buiten Bostens zie ik een gigantische sprookjesboom staan. De hele oude eik vraagt erom om mee op de foto te gaan. Ik kan dat natuurlijk niet weigeren. Wat een gigantisch exemplaar zeg! Veel mooier dan die naaldbomen als je het mij vraagt.

Zwijn
Na het volgende dorp zie ik een waarschuwingsbord voor wilde zwijnen.

Gisteren had ik de sporen van het vele wroeten in de grond ook al wel gezien. Behalve deze sporen heb ik echter nog geen zwijn in het wild gespot. Dat lijkt me wel gaaf, maar dan liefst een exemplaar zonder kleintjes. Deze schijnen heel beschermend te zijn, waardoor je er maar beter uit de buurt kunt blijven.

Pauzes
Ik bel tijdens mijn eerste pauze nog naar twee overnachtingsadressen van deze week om te reserveren. Op zaterdag en zondag na is dat daarmee ook geregeld. Dat ga ik vandaag of morgen nog regelen. Daarna ga ik mijn voornemen om niet meer vooraf te reserveren starten. Ik vind het nu al spannend.

Mijn tweede pauze heb in in Bougue, een plaats met veel nette relatief nieuwe huizen en een authentiek oud kerkje. Ik blijf het proberen bij de kerkjes, maar ook deze keer: op slot.

Ik kijk door het sleutelgat en zie het kruis bij het altaar. Ik boor mijn artistieke kant aan en maak een foto door het sleutelgat van het kruis van Christus. Een fraai exemplaar, de foto. Jezus heeft overigens een lendedoekje om hoor.

Ik ga zitten op een bankje naast de kerk om te lunchen. Ik voel mijn telefoon trillen. Een appje van Ilse. Omdat ze me niet wil storen tijdens mijn wandeling, stuurt ze me een linkje naar het nummer van Stevie Wonder 'I just called to say I love you'.

https://youtu.be/1bGOgY1CmiU

De zon doet er al goed zijn best voor en dit geeft het laatste duwtje. Ik smelt!

Ik doe mijn jas daarom maar uit voor de laatste ruim tien kilometer van vandaag.

Laatste deel
Ik vervolg de weg via een Voie Verte, een fietspad door het groen. Heerlijk, die rust.

Hoewel, rust.. Het fietspad wordt goed gebruikt. Ruim buiten de eindbestemming Mont-de-Marsan door met name fietsers. Dichter bij de stad wordt er veel gewandeld.

Langs de fietspad staan aardige optrekjes van de buitenwijken van de stad.

De route loopt langs een supermarkt, waar ik nog wat inkopen doe voor vanavond en morgen.

Ik arriveer bij de refuge en lees dat ik twee straten verderop de sleutel moet ophalen. Voor een stempel moet ik naar het Office du Tourisme dat midden in de stad zit.

Ik loop dus nog een paar kilometer voordat ik me installeer in de refuge. Ik douche me, doe de handwas en begin op tijd aan mijn blog. Ik kies een strategische plek uit om te slapen en leg mijn apparatuur alvast aan het infuus.

Een paar uur later komt de Belgische pelgrim met Italiaanse roots uit Luik aan. Hij stelt voor om samen met de anderen die nog onderweg zijn te eten. Hij gaat alvast boodschappen doen.

In de tussentijd komt de hospitaliére vanuit de refuge aan om stempels te zetten en gegevens te noteren. Wanneer het te lang voor haar duurt, zet ze stempels op stickers voor de anderen en vraagt mij of ik aan hen wil vragen hun gegevens te noteren op het daarvoor bestemde formulier. Ze vertrekt weer.

Daarna komen ook de anderen aan. De drukte is weer daar.

Dag 53: 32,1 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad