Plooibed
Gisteren kwam ik als laatste pelgrim in de tot gîte omgedoopte gemeentezaal aan. Pelgrim Nicky, die ook een plaats heeft gereserveerd, is nooit op komen dagen.

Er wordt voorgesteld om samen te eten. Het aanspreekpunt van de gîte heeft de nodige etenswaren in de primitieve keuken staan en een pelgrim wil wel wat klaarmaken.

We zitten met zeven pelgrims aan tafel. Een alleraardigst stel uit Amerika, twee oudere dames uit Duitsland, een Duits-Russische vrouw die volgens mij samen loopt met de tot koken bereid zijnde Franse vrouw en ikzelf.

De Duitse dames zijn gewend om 's ochtends al om half zeven te vertrekken. Omdat de etappes die ze lopen relatief kort zijn, zaten ze gisteren al om 11.00 uur bij de gîte.

Ook morgen willen ze om half zeven vertrekken. Ik ook.

Ik heb namelijk een lange etappe voor de boeg. De anderen vragen zich af waarom. Zij hebben allemaal Orthez als eindbestemming. Een etappe van zo'n 16 kilometer. Ik ben op papier ruim 38 kilometer onderweg vandaag.

Mijn rugzak en spullen die ik niet in de buurt van mijn plooibed hoef, zet ik alvast in de zaal om de anderen vanochtend niet te hoeven storen als ik mijn dagelijkse rituelen uitvoer.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik best goed heb geslapen. Omdat ik mijn telefoon en de batterijen van de GPS in het keukentje aan de andere kant van de zaal aan het opladen ben, zet ik het alarm van mijn horloge op half zes.

Kort nadat ik mijn standaard dingen heb gedaan, komt ook één van de Duitse dames boven water. Ze vraagt of ik ook koffie wil. Nou graag. Ze zal de koffie zetten. Die is er echter nooit gekomen omdat de stoppen er uitklappen, voordat de koffie doorloopt. Mijn brood heb ik gisteren al gesmeerd. Die eet ik dan maar op zonder koffie.

Op pad
Ik heb de gewoonte om voor ik vertrek nog even een bezoek te brengen aan de sanitaire ruimte. Onderweg ergens moeten gaan zitten wil ik als het kan voorkomen.

Als ik terug ben in de zaal, zijn de Duitse dames al met de stille trom vertrokken. Kort na half zeven wens ik de andere al wakkere pelgrims een 'Buon Camino' en begeef me ook op pad.

Vannacht heeft het flink geregend en ook bij vertrek drupt het een beetje. Mijn gamaschen heb ik al rond de schoenen en de regenbroek zit in mijn jas. De opberghoezen zitten echter nog in de tas. Die haal ik er in het eerste bushokje snel uit en hang ze om mijn nek.

En dat is maar goed ook.

Onbestendig
Het druppelen krijgt een hogere frequentie en de apparatuur gaat in het plastic en de regenbroek gaat aan.

De hele dag is het grijs, alweer wel vijftig verschillende tinten. Denk ik dat het nu wel over is met de regen, komt toch de volgende bui er weer aan.

Op de momenten dat de grijstinten wat lichter zijn, kan ik wat meer van me af kan kijken. Het heuvelachtige karakter van de omgeving valt dan pas goed op. Door de vele bewolking zie ik daarom geen Pyreneeën vandaag.

Verstand op nul
Ik heb het al eerder gehad over de (onbewuste) werking van het brein wanneer je je instelt op een korte etappe. Die lijkt dan veel langer te duren dan hij in werkelijkheid is. De benen en voeten voelen dan ook vaak zwaar en vermoeid aan.

Omdat het vandaag een lange etappe is, stel ik me daar ook op in. Het verstand gaat op nul, de blik op zover het weer het toelaat.

Zolang ik de voeten maar voorwaarts wegzet en afrol, komen we uiteindelijk bij de eindbestemming.

Verharde en onverharde paden wisselen elkaar af. Beklimmingen en afdalingen ook. Door het grijze weer is het op de bospaden met dichte begroeiing af en toe zo donker dat je goed moet kijken waar je je voeten zet.

Er is vandaag sprake van grote hoogteverschillen. Ben je net boven, moet je weer naar het dal beneden. Als ik de kaartjes met de hoogteprofielen mag geloven, en dat doe ik, is het morgen nog een graadje erger.

Deze twee dagen zie ik dan ook maar als goede training voor maandag.

Spekglad
Ik heb in eerdere etappes al eens aangegeven blij te zijn dat het de dagen ervoor niet had geregend.

Vandaag heb ik te maken met onverharde paden waarop vannacht en vanmorgen flink veel water is gevallen.

Ik ben daarom ook blij dat de route deels over verharde wegen ging. Op de onverharde delen was het namelijk zeiknat en daardoor spiegelglad op de delen dat er geen begroeiing op het pad aanwezig was.

Opnames voor Ter land, ter zee en in de lucht's 'Glibber maar onderuit' hadden vast spectaculaire beelden opgeleverd, waar kijkers die enige vorm van leedvermaak niet schuwen, van genieten.

Het profiel van mijn schoenen is, na de vele kilometers die ik achter me heb gelaten, niet meer als toen ze voor het eerst uit de doos kwamen. Toch is dat niet de oorzaak. Met veel voorzichtigheid red ik het vandaag zonder kleerscheuren, maar met modderpijpen van mijn regenbroek en modderschoenen.

Bewegwijzering
Een paar dagen terug heb ik wat verteld over de verschillende regio's die de Voie de Vézelay van markering voorzien.

Na een kilometer of vier neemt het departement Pyrénées-Atlantiques het stokje van Les Landes over. Het routeboekje waarschuwt voor slechte bewegwijzering in deze zuidelijke regio. De GR-route loopt deze laatste etappes echter precies hetzelfde en die is wel goed aangegeven.

Ik heb vandaag overigens geen klagen over de bewegwijzering.

Een aantal kilometers voor de eindbestemming wordt bij een oud kapelletje de resterende afstand tot Santiago de Compostella aangeduid: 859 kilometer.

Samen met de kilometers die ik nog naar Finisterre en Muxia loop zit ik dus beneden de 1.000 kilometer die ik nog af te leggen heb.

Rustige buren
Vandaag heb ik vanzelfsprekend de pauzes hard nodig om op tijd voedsel binnen te krijgen. In de locatie lijkt zich na de eerste twee pauzes een rode draad te ontwikkelen.

De eerste pauze is bij het dorpje Sallepisse. Locatie: een bankje bij een kerkhof. Grappig detail is dat voor de entree van het kerkhof een klein bouwwerkje staat, waarin een boekje in het plastic zit om wat in te schrijven.

Mijn tweede pauze is aan de rand van het stadje Orthez. Locatie: een bankje bij een kerkhof.

Orthez is trouwens een bijzonder stadje. Bij het naderen van de bebouwing valt een grote oude stenen toren op. Deze toren heeft de naam 'Tour Moncade'. Verder staan er wat overblijfselen van een bouwwerk wat vast erg groot bij is geweest. Orthez is een oud stadje waar je via dalende straatjes in het centrum komt.

Mijn derde pauze is bij het dorpje L'Hopital-d'Orion'. Ik land daar op het eerste bankje dat ik zie. Was ik vijftig meter doorgelopen zat ik op een bankje bij het oude (open) kerkje en het kerkhof.

Schuin tegenover het kerkje staat op het grasveldje een beeld van Sint Jacob als pelgrim. Ik ga natuurlijk even met hem op de foto.

Gave
De route gaat in Ortez over een oude brug. De 'Pont Vieux'. Deze brug loopt over de rivier 'Gave de Pau'.

Later tijdens de etappe kom ik bij mijn eindbestemming Sauveterre-de-Béarn de rivier 'Le Gave d'Oloron' tegen.

Deze beide Gaves staan overigens in verbinding met de plaats in Lourdes waar de Gave ontspringt en waar Maria aan Bernadette verscheen.

Verrassing
De hoeveelheid overnachtingsadressen op dit deel van de route is beperkt. In mijn lijst met voorzieningen staat maar één adres. Daar stond ook een mailadres dus ik had daar al een tijdje terug een mailtje naar toe gestuurd.

Ik kreeg een keurig mailtje in het Engels terug. Het overnachtingsadres wordt gerund door een Engelse mevrouw. In haar reactie gaf ze aan bij haar zus in Normandië te logeren en pas vandaag weer thuis aan te komen. Ze was echter sinds oktober 2018 niet meer in het huis aanwezig geweest, dus ze wist niet hoe ze het zou aantreffen.

Wanneer het voor haar al een verrassing is, is die voor mij alleen maar groter!

Ik heb aangegeven dat ik na de lange etappe van vandaag al heel blij ben met een bed.

Bij aankomst blijkt de schade erg mee te vallen. Voor de zekerheid heb ik de douche voor gebruik eerst goed door laten lopen om daarna heerlijk te genieten van een welkome warme douche na een pittige wandeling. Ondanks het weer en de soms moeilijke omstandigheden van de gladde paden heb ik deze etappe als zeer avontuurlijk en heel bevredigend ervaren.

Ik verwacht als een blok in slaap te vallen dadelijk.

Dag 56: 41,3 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad