Paella
Bij het inchecken voor de gemeenteherberg heb ik ook aangegeven gebruik te willen maken van het diner. Ik wil dit meteen afrekenen, maar dit hoeft niet. Dat komt vanavond wel.

Het pelgrimsdiner wordt gezamenlijk gegeten. Het restaurant zit vol. Als wij op lege stoelen willen gaan zitten, krijgen we in het Duits de vraag een andere plek te kiezen, want hier al handdoeken weggelegd door andere Duitsers. 'Verdammt nog mal!' Typisch Duitsers zie ik en hoor ik anderen denken en zeggen. Zelfs Robert geneert zich en neemt voor een uur afstand van zijn Duits staatsburgerschap.

Het gezelschap waar ik bij aan tafel zit is een fijn gezelschap. Twee Australische dames, waarvan ik er die middag één gesproken heb, en twee Amerikaanse meiden. Deze meiden, Tally en Paige, hebben elkaar op de Camino ontmoet en lopen vanaf de tweede dag samen. In allerlei opzicht leuke pelgrimmeiden, die erg geïnteresseerd zijn in de verhalen van een pelgrim die al meer dan 2.000 kilometer onder de zolen heeft.

Het menu begint met soep. Tenminste zo wordt het gepresenteerd. Het lijkt voor mij op 'poetjespap' (melk met beschuit), wat we vroeger wel eens aten.

Twee borden soep legt een goede basis voor het hoofdgerecht: het Spaanse gerecht paella. Er wordt door de kok een gigantische pan binnengebracht. Ik krijg een flink bord voorgeschoteld. Het is heerlijk, dus de paella krijgt geen kans om koud te worden.

Als toetje wordt fruit op sap gepresenteerd. Op enig moment zie ik de kok de tuin in rennen om even daarna met nog een aantal blikken uit de berging te zien komen.

Heerlijk gegeten en dat voor € 9. Of eigenlijk voor minder. Wat is namelijk het geval?

Vanochtend loop ik naast Marguarite en we hebben het over het heerlijke diner. Ze zegt: 'Ik was vergeten te betalen, dus op een gegeven moment klopt de gastvrouw aan mijn deur om af te rekenen.' Marguarite heeft een kamer in het hotel gehuurd. Ik krijg het warm. 'Shit', zeg ik. 'Ik ben ook vergeten te betalen.' Ik heb er helemaal niet meer aan gedacht gisterenavond toen ik van tafel ging. Het was zo druk in het halletje, dat ik naar buiten ben gelopen en daarna naar de naastgelegen gemeente albergue. Ik voel me niet prettig bij deze gedachte, maar zal dat gevoel ook maar loslaten. In mijn beleving is het betalen bij het reserveren een veel logischer systeem dan dit.

Petje op, petje af
Robert wil vanochtend graag iets eerder vertrekken dan Marguarite en mij. Hij moet er altijd even inkomen en daardoor lopen wij de eerste kilometers net te snel voor hem.

Robert en ik staan gelijktijdig op. Op enig moment vraagt hij of ik zijn pet gezien heb. Dat is niet het geval, dus ik check nog in de slaapzaal op onze bedden. De rest ligt nog in een coma met hier en daar de nodige bijgeluiden.

Ik mag overigens niet klagen over de nachtrust. Tot vanochtend een uur of vier heb ik heerlijk geslapen. Dat is een grote meevaller gezien de bedenkingen die ik gisterenmiddag nog had.

Even terug naar de pet van Robert.

Ik stel voor om een appje naar Marguarite te sturen om te vragen of zij in het hotel / restaurant wil kijken of hij daar nog ligt. Hij loopt er wel even langs. Marguarite trekt net de voordeur achter zich dicht als hij arriveert. Hij wil wachten tot er iemand naar buiten komt of naar binnen gaat. Wij mogen alvast lopen.

Kort na zes uur ben ik al weer op pad. Fris, maar de gevoelstemperatuur ligt beduidend hoger dan gisteren. De wind is veel minder aanwezig. Hij is ook gedraaid vannacht.

Ik hoop op een net zo mooie etappe als van gisteren en eergisteren.

Keuzemoment
Aan de rand van het dorp moeten we kiezen. Er zijn twee varianten, die uiteindelijk op hetzelfde punt uitkomen. We kiezen voor de variant die door het buitengebied loopt. Deze blijkt volgens het routeboekje iets langer, maar ook mooier te zijn.

Omdat we een groot deel van de dag al langs een doorgaande weg zullen lopen, is dit een voor mij logische keuze.

Wanneer we op het punt aankomen waar de beide alternatieven bij elkaar komen, komt via de andere variant net Robert aanlopen. De pet is gevonden! Hij vertelt me de pet al meer dan twintig jaar te hebben. De emotionele waarde is daarom groot.

Meseta
De afgelopen twee dagen heb ik tussen de eindeloos lijkende korenvelden gelopen. Vandaag loop ik de eerste vele kilometers op een steenslagpad met aan de ene kant een doorgaande weg en aan de andere kant eindeloos lijkende korenvelden.

Ik ben nog steeds blij met de regendag die ik een aantal dagen terug hebben gehad. Het was hier anders een gigantische stofzooi geweest, waarbij je in de middag bezwijkt onder de hoge temperaturen. Nu heb ik twee prachtige dagen achter me.

Vandaag is qua omgeving een mindere dag. Toch blijft 'Dust in the wind' van Kansas in mijn hoofd spoken. In die eindeloze vlakten zie je pas hoe nietig we als mens in de grote wereld en de natuur zijn. In de omgeving waarin ik nu loop vind ik dit een heel toepasselijk nummer.

https://youtu.be/tH2w6Oxx0kQ

Opbouw
Normaal deel ik een etappe in met pauzes iedere twee uur. De etappe van vandaag is een bijzondere. Hij is ruim 32 kilometer, waarvan de laatste 17 kilometer zonder bebouwing is. Pauzeren in een dorpje is er dan ook niet bij in dit tweede deel.

We kiezen daarom noodgedwongen voor een eerste pauze na twee uur en de tweede vijf kilometer later. Daarbij hopen we dat in de tweede helft van de etappe er toch ergens een gelegenheid is om wat te eten en drinken.

Tijdens onze eerste pauze komt ook de Franse pelgrim met de dunne stok, Jean François, net aangelopen. Hij neemt hier zijn ontbijt. Tijdens de etappe spreken we wat met elkaar en vertelt hij zijn tocht in Le Puy te zijn gestart. Hij is dus inmiddels ook al even op pad.

We passeren wat andere pelgrims, waaronder een jong Filipijns pelgrimspaar, die achter hun rugzak allebei nog een gitaartas hebben gebonden. Ik zie hen de afgelopen dagen ook regelmatig op dezelfde etappes als ik.

Selfie
Ik maak tijdens mijn avontuur de nodige foto's. Voor de foto's waar ik zelf op sta gebruik ik een tripod, waarop de camera geschroefd wordt.

Tot mijn verbazing zie ik op enig moment vandaag Robert ook met een tripod in zijn hand lopen en de camera erop monteren. Hij neemt mijn voorbeeld over en maakt een aantal foto's waar hij zelf ook op staat.

Stilte
Ik ben de afgelopen dagen weer meer aan mezelf toegekomen. Dat voelt goed, dus dat wil ik graag doorzetten.

Het aantal momenten dat er volop gekletst wordt is vandaag daarom ook beperkt. Op de momenten dat ik alleen loop, is vooral het geluid dat mijn schoenen op het grind maken aanwezig. Op enig moment lopen Robert en ik ook naast elkaar zonder te spreken. Voor mij is dit 'nietszeggende' moment 'alleszeggend'. Heerlijk!

Wat kan het geluid van stilte toch heerlijk klinken.

https://youtu.be/f7McpVPlidc

De stilte geeft mij rust.

In gedachten kijk ik vooruit naar een naderend moment. Over ruim twee weken arriveer ik 'al' in Santiago. Ik loop daarna nog wel verder, maar Santiago is natuurlijk wel een mijlpaal. Ik zie mezelf triomfantelijk voor de kathedraal om daarna met tranen van vreugde het thuisfront te bellen.

Aan de ene kant kijk ik uit naar dit moment. Ik heb het gehaald en kan mijn gezin weer zien. Aan de andere kant wil ik er nog niet aan denken. Mijn avontuur, waar ik jaren naar heb uitgekeken en wat ik de afgelopen periode intens heb beleefd, is dan bijna voorbij. Dat wil ik eigenlijk ook nog niet.

Oude weg
Na de nodige kilometers langs de doorgaande weg gelopen te hebben arriveer ik in Varrión de los Condes. Na de tweede en tevens lunchpauze in dit stadje ga ik op pad voor de laatste zeventien kilometer. De laatste twaalf daarvan gaan over de oorspronkelijke oude Romeinse weg Via Aquitana. Deze weg is lang en recht. Je hoeft hier over afslagen niet te twijfelen: 'recht vooruit', 'immer gerade aus', 'straight ahead'.

https://youtu.be/IBEw753U6WA

Gelukkig zit een kilometer of zeven voor onze eindbestemming Calzadilla de la Cueza nog een horecagelenheid, waar we nog even aanleggen.

Calzadilla de la Cueza is pas op het allerlaatste moment zichtbaar. Het ligt in een dal. In mijn beleving is het grootste deel van het dorp albergue voor de opvang van de pelgrims die blij zijn hun bestemming bereikt te hebben na deze lange weg.

In de loop van de middag arriveert hier een groot aantal bekende gezichten die iedere dag dezelfde etappes als ik lopen.

Kamer
Marguarite heeft een reservering voor een eigen kamer. Ik vraag of er nog twee bedden in de albergue beschikbaar zijn. Dat is helaas niet het geval, maar er is wel nog een driepersoonskamer voor Robert en mij beschikbaar. De kosten vind ik echter niet in verhouding met de bedprijs in de andere herbergen staan. Marguarite stelt aan de uitbaadster voor haar kamer in te willen ruilen, zodat ze samen met ons in de driepersoonskamer kan. Dit wordt geaccepteerd. Derhalve een win-win-win-situatie. Robert en ik een betere privacy dan op een slaapzaal en Marguarite een goedkopere slaapplaats. Top!

Dag 71: 33,6 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad