Dikke vingers
Ken je dat? Ben je op het kleine toetsenbordje van je telefoon aan het typen, staat er ineens iets heel anders dan je bedoeld hebt.

Al snel na aanschaf van mijn telefoon heb ik het automatische woordenboek uitgezet. De gekste zinnen verschenen in berichtjes en mailtjes die ik verstuurde. Ook zonder woordenboek verrast het me regelmatig dat ondanks mijn secure aard er per ongeluk een foutje insluipt.

Ook in mijn blog overkomt me dat.
En ik zal niet ontkennen: ook in whatsapp-gesprekken die ik met Ilse heb.

Gisterenavond stuurde ik een berichtje waarin zo'n foutje was geslopen. Ilse had mij gevraagd een aantal specifieke foto's uit mijn blog toe te sturen. Omdat ik de foto's per dag in een mapje opsla vroeg ik haar: 'Kan je achterhalen welke datums hoer bijhoren?' Direct na het verzenden zag ik het typfoutje. Ik stuurde er meteen achteraan: 'hoer = hier hoor!'

Direct daarna kreeg ik enkele vragend kijkende emoticons van Ilse terug met daar achteraan het bericht: 'Leg mij eens uit hoer is hier hoor.
Ik snap dat een maand van huis lang is maar ons geld kun je beter anders besteden..'.

Ja, hoe lul je je daar na snel uit? Oplossing: Jos, laat los!

Beer
Toen dit gisteren net gebeurd was, moest ik denken aan een grappig voorval toen ik bij Petra, die haar droom aan het realiseren is in het pottebakkersdorpje Accolay, verbleef. Ze was samen met haar nichtje aan de hand van een Suske en Wiske-boek Franse woordjes aan het leren. De hond, poes, koe, varken, paard, kip waren allemaal al langs gekomen. Eerst in het Frans, daarna de Nederlandse vertaling.

Op enig moment vraagt ze haar nichtje naar de vertaling van een 'Ours Polaire'. Ik hoor een giecheltje van haar nichtje. Je zegt 'hoer'. Nee, 'Ours Polaire' (spreek uit als 'Hoer Polair'). 'Oei, nu hoor ik zelf pas'. Ze hadden de grootste lol met elkaar. En ik op de logeerkamer van de eerste pelgrim die ze ontving ook wel.

Il pleut
Ik was vanochtend weer voor de wekker wakker. Gisterenavond had ik voor de zekerheid mijn oordopjes alvast maar ingedaan. Goede vooruitziene blik. De twee uit België afkomstige Frans sprekende pelgrimmannen, die 'mijn bankje' hadden bezet, hebben flink liggen ronken.

Gisterenavond bleken ze trouwens allebei toch wat Nederlands te kunnen spreken. Zowel zij als het Franse koppel, dat de vorige nacht op de 'opkamer' sliep, hadden voor vandaag een heel stuk kortere etappe op het programma dan ik.

De Franse dame had gisteren flinke blaren gelopen. Haar hielen waren helemaal beplakt met pleisters en tape. Ze was blij dat hun etappe qua afstand te overzien is. De twee Belgen lopen ook etappes van 15 tot 25 kilometer. De etappe van 19 kilometer voldoet daar perfect aan.

Mijn etappe ligt ruim boven de 30 vandaag. Ik sta daarom heel stilletjes op en zorg dat mijn spullen beneden in de keuken / eetzaal staan. Terwijl ik aan mijn ontbijt zit, komt ook het Franse koppel ontbijten. Hij kijkt naar buiten en zegt 'Il pleut' ('het regent'). Daar had ik eigenlijk niet op gerekend. Ik wissel mijn vest toch maar om met mijn jas en doe de regenhoes alvast maar om de rugzak.

Volgens de weersverwachting zou er beperkte neerslag vallen in La Châtre. Na de overige pelgrims een goede reis toegewenst te hebben, hijs ik mijn rugzak op mijn rug en trek ik de deur achter me dicht.

Dit is geen beperkte neerslag! Natuurlijk, er valt meer naast me dan op me, maar ik kies er toch voor om in het voorportaal van de kerk even te schuilen. Nog geen 40 meter wandelen en al zeiknat. Ik pak de beschermhoezen voor fototoestel en telefoon en wacht de grootste bui af.

Het blijft wel regenen; zo'n 19 kilometer om precies te zijn. Pas in het mooie dorp Neuvy-Saint-Sépulchre mindert het en wordt het uiteindelijk droog.

Tita Tovenaar
Al vrij vroeg op de route zie ik een gigantisch kasteel staan. Als je niet goed zou kijken, zou je denken dat er vier gigantisch grote silo's bij elkaar staan.

Het kasteel doet me denken aan het kasteel van Tita Tovenaar. Dat was natuurlijk een luchtkasteel, maar met een beetje fantasie en de mist van gisteren erbij denkend vind ik de vergelijking zo gek nog niet. Omdat het nog flink regende heb ik als herinnering enkele foto's met mijn in plastic verpakte mobiel gemaakt.

Brons
Ik had het in de routegids al wel gelezen, maar het ook te zien, heeft toch wel wat. In het genoemde dorp, de eindbestemming van de overige vier pelgrims overigens, is de Jacobsroute gemarkeerd met bronzen schelpen. Ik heb dit natuurlijk al eerder in onder andere Vézelay gezien, maar door dit zo als pelgrim te ervaren geeft toch wel aan hoe bijzonder het avontuur is dat ik momenteel aan het ondernemen ben.

Wanneer een hele gemeenschap daar op deze manier duiding aan geeft, doet je dat toch wel wat. Ik moet me inhouden om niet van iedere, overigens identieke schelp een foto te nemen.

Omdat ik door de regen nog geen pauze genomen heb, loop ik bij de plaatselijke bakker binnen om een flink brood(je) gezond te kiezen.

Repetitie
Ik moet eerlijk zeggen, dat ik tijdens mijn wandelingen nauwelijks aan de bezigheden denk die ik voor mijn avontuur gedurende de week onderneem.

Toch denk ik de afgelopen dagen wel eens aan de fanfare, waar ik samen met mijn kinderen onderdeel van uitmaak. Dat laatste is al speciaal natuurlijk, maar de fanfare is dat ook. Iedere keer wanneer ik een huis zonder dak of zonder pannen op het dak zie, denk ik er aan.

Donderdag, vandaag dus, is normaal gesproken de repetitiedag. Deze week is een bijzondere. Het is de week van het jaarconcert, waarvan de uitvoering zaterdag plaatsvindt. Zonder mij deze keer. Toch zullen ook zonder mij de pannen van het dak gaan.

Iedereen die een uitvoering van de Night of the Z@Z@ heeft meegemaakt, weet dat deze fanfare tot mooie dingen in staat is. Alle leeftijden zijn vertegenwoordigd. Bij het jaarconcert is de jongste jeugd ook een deel van het concert aan zet. Ik kan het iedereen aanraden om zaterdag te gaan genieten. Ikzelf ben helaas verhinderd.

Ritme
Tijdens zo'n regenachtige dag ziet de hele omgeving er heel anders uit dan wanneer de zon schijnt. Je kijkt dan ook heel anders om je heen. Ik concentreer mij vooral op het ritme van mijn passen en probeer de omgevingsgeluiden in me op te nemen. Toch zijn de vogels op zo'n dag veel stiller en zijn er nauwelijks insecten te zien. Iedereen schuilt.

Alleen slakken wagen zich eraan. Ze hebben niet allemaal een huisje bij. Wat moeten die zich naakt voelen zeg.

De koeien klitten bij elkaar onder een eventuele boom in de wei.

Mijnwerkers
Het laatste grote dorp voordat ik mijn eindbestemming bereik is Cluis. Bij de entree van het op een hoge heuvel gelegen dorp zie ik dat er vandaag bij de mijnen een kijkochtend is geweest. Die heb ik net gemist. Toch blijkt iets verder dat deze mijnen nog in gebruik zijn. Vanaf de heuvel zie ik beneden een grootse bedrijvigheid waar vrachtauto's druk in de weer zijn. Wat zei ik eerder over het met 'Duurzaamheid' bezig zijn. Hier zijn ze ook nog niet zover.

De entree van het dorp Cluis is overigens wel fraai. De restanten van een eens groot fort kijken van boven op de heuvel naar je. Dit moet eens een gigantisch fort geweest zijn.

Hallé
Nee, dit is geen aansporing om iets te gaan doen. Het is de naam van het gehucht waar ik vannacht ga overnachten. Ik volg de route zo, dat ik morgen vanaf mijn overnachtingsadres deze route weer snel kan oppikken.

Ik kom een vrouw op de fiets tegen. Ze vraagt belangstellend: 'Compostela?' Op mijn in het Frans bevestigende antwoord zegt ze 'Bon courage'.

Al lopende denk ik bij mezelf: 'Compostela'? De Fransen zeggen ' Compostelle'. Dit moet een buitenlandse vrouw zijn.

Op het adres, waar ik moet zijn, spreken ze Nederlands. Op het moment dat ik het straatje inloop waar ik moet zijn, sta ik oog in oog met dezelfde dame. Dit keer zonder fiets.

Dag 34: 33,5 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad