Chique de friemel
Gisteren in La Souterraine aangebeld bij mijn overnachtingsadres 'Maison no 9'. Een echtpaar afkomstig uit Engeland runt dit Chambre d'Hotes / Pelgrimsadres.

Een gigantisch mooi en keurig opgeknapt gebouw, waar de Engelse achtergrond van de eigenaren ook wel van is af te lezen.

Ik heb een tweepersoonskamer op de tweede verdieping gekregen. Mijn 'roommate' arriveert vanavond laat pas. Hij is met de trein onderweg naar hier om aan zijn eerste etappe te beginnen.

Naast mij zijn ook twee Nederlandse fietspelgrims (uit Weert) die ik gisteren onderweg al had gezien te gast en arriveert eind van de middag een Frans echtpaar. Ook zij starten vanuit hier hun eerste etappe.

Zonder mijn 'roommate' zitten we met zijn vijven om acht uur klaar voor het diner. En wat voor een diner. Keurig verzorgd krijgen we een driegangen diner voorgeschoteld, waar menig hotel wat van kan leren. Wederom voel ik me een God in Frankrijk.

Net als alle andere gasten zoek ik met een goed gevulde maag na het diner mijn bed op.
Ik lig al een tijd in bed als mijn kamergenoot arriveert.

Vanochtend vertelt hij me dat hij een fout gemaakt had bij het reserveren van zijn trein vanuit Duitsland naar hier. De trein was rechtstreeks door gereden naar Limoges.

Het Franse echtpaar en mijn Duitse kamergenoot hebben dezelfde eindbestemming als ik. Het echtpaar heeft zelfs hetzelfde overnachtingsadres als ik. De Duitse pelgrim moet nog wat reserveren. Als dat maar goed gaat.

Overigens spreekt het Franse echtpaar redelijk Engels. Dat is vrij uniek mag ik wel zeggen. Dat zeggen zij overigens zelf ook. Hun zoon woont in Nieuw-Zeeland, waardoor zij hun Engelse taal hebben ontwikkeld. Dit maakt de conversatie aan tafel met drie Nederlanders, die alledrie 'un petit peu' Frans spreken en een Duitser wel gemakkelijker.

Om half acht is het gezamenlijke ontbijt gepland. Ik neem het er van. De maag kan maar gevuld zijn als je gaat wandelen.

Aangenaam fris
Het is vannacht koud geweest. Ondanks dat is het aangenaam wandelweer. Eenmaal La Souterraine uit loop ik weer in het buitengebied, waar je vrij uitzicht hebt over de weilanden en de bossen. Boven die bossen hangt een dreigende lucht, waar de nodige neerslag uit lijkt te vallen. De wind is weliswaar fris en stevig, maar zorgt er wel voor dat buien mij bespaard blijven vandaag.

Het zonnetje doet zijn best om door de wolken heen te breken. Soms lukt dat, vaak ook niet. Overigens zijn de wolkenpartijen prachtig om naar te kijken. Het geeft met de heuvelachtige en groene omgeving schitterende beelden.

Solo
Het Franse echtpaar is als eerste op pad. Mijn Duitse kamergenoot vertrekt na mij. De Limburgse fietspelgrims fietsen mij kort voor het uitlopen / -fietsen van La Souterraine voorbij. We wisselen de nodige stimulerende teksten uit. Ik hoor mezelf tot slot het Limburgse 'hoi hé' roepen in plaats van het Brabantse 'houdoe'.

Redelijk vroeg in de etappe passeer ik het Franse koppel. Omdat we in dezelfde locatie overnachten wordt dat 'tot straks'.

Vanaf dat moment loop ik alleen. En heel eerlijk: dat vind ik toch heerlijk!

Gisteren liep ik samen met Werner, wat natuurlijk ook fijne gesprekken oplevert. Vandaag merk ik al heel snel, dat ik me op deze manier heel vrij voel.
'Me, myself and I' is waar het nu om draait!

Ik merk ook dat ik vandaag de tijd neem om dingen in me op te nemen. Ik neem tijd voor het observeren van de omgeving, voor het maken van een foto en het maken van een aantekening. Wanneer je met meerderen bent, pas ik me toch snel aan.

Braintainment
Bijzonder om bij jezelf te merken dat er iets gebeurt zonder dat je kunt duiden wat dat precies is.

Want dat is tijdens mijn etappe het thema van vandaag. Er speelt zich vandaag in mij iets af, maar wat?

Psychologie is voor mij een razend interessante materie. Het intrigeert mij mateloos, maar vind het makkelijker om signalen bij anderen te zien dan bij mezelf.

Ik ben geneigd om te gaan beredeneren wat het is dat ik voel. Want dat ik iets voel gebeuren vandaag is een zekerheid. Ik begin voor mijn gevoel dichter bij mijn eigen kern te komen. Laat dit nu een van de redenen zijn waarom ik dit avontuur ben aangegaan.

Terwijl ik dit als aantekening in mijn notitieblokje schrijf om nu in mijn blog te kunnen verwerken, breekt de zon door. Toeval?

Uit het hoofd
Het is voor mij een uitdaging om 'uit het hoofd en in het lijf' te komen en in plaats van te denken te gaan voelen.

Vandaag is daar dus iets in mij aan het veranderen. Het antwoord op de vraag 'Wat dan?' heb ik nog niet.

Wat ik wel weet is dat ik me 'keigoed' voel. Dit roept herinneringen aan een conference van Hans Teeuwen op.

https://youtu.be/MDt0jakRibE

Ik weet dat niet iedereen de humor van hem waardeert. Wat ik ook weet, is dat de show waar dit een fragment uit is zo'n 20 jaar geleden in de spelersbus van Baronie een groot succes was. Iedere uitwedstrijd werd de DVD afgespeeld en iedere keer lag de hele bus dubbel. Voetbalhumor?

Vrijheid
Wat ik vandaag ervaar is een gevoel van vrijheid. Het nummer van George Michael 'Freedom' komt in mijn gedachten.
En zou het toeval zijn dat dit gevoel precies vandaag zo intens is? Het is tenslotte 'Bevrijdingsdag'.

Tijdens een pauze app ik Ilse over dit gelukzalige gevoel. De tranen stromen over mijn wangen. Ook nu ik deze tekst met dikke vingers op het kleine toetsenbordje typ, worden de lettertjes op het scherm troebel. Eventuele typfouten zijn daar aan te wijten.

Lord of the Rings
Ik heb voor vandaag een korte etappe gepland. Mede door het fijne wandelweer en het gelukzalige gevoel in mijn lijf gaat het voorspoedig.

Er zit een mooi steil klimmetje in de etappe. Boven op de berg ligt een klein pittoresk gehucht. Smalle straatjes met fraaie en goed onderhouden huisjes roepen deze keer bij mij de vergelijking met Lord of the Rings op.

Gedurende de gehele etappe kom ik echter geen enkele hobbit in de vrije natuur tegen. Fransen leven vooral binnen heb ik het idee. Slechts een enkeling durft zich buiten te vertonen, waarbij het grootste deel dat nog in een auto doet.

De vergezichten met daarin voorkomende glooiingen, weilanden met vooral rode koeien en de groene bossen maken me vrolijk.

In de dorpjes die ik op mijn etappe tegenkom zijn de kerkjes open. Deze kerkjes zijn zowel qua omvang als qua interieur klein en sober, maar geven een extra rustmomentje aan deze relaxte etappe.

Wat me verder opvalt, is dat er naast de gedenktekens die in ieder dorp voor de gevallenen tijdens de wereldoorlogen (met name de eerste) ook opvallend veel gedenktekens zijn die te maken hebben met de inzet van Franse mannen in Noord-Afrika, zoals Tunesië, Marokko, Algerije. Als ik me niet vergis heeft vooral het Franse Vreemdelingenlegioen hier voor de inzet gezorgd.

Bénévent-l'Abbye
Ik arriveer vroeg in het (grote) dorp waar mijn etappe van vandaag eindigt. Behalve de kerk is alles gesloten. Ook de gîte, waar ik vannacht overnacht, is nog dicht. Ik verken het dorp en zie dat hier naast de route naar Santiago ook de route naar Rocamadour loopt of in het laatste geval 'start'. Rocamadour is een bedevaartsplek die ik op de terugweg samen met Ilse wil bezoeken.

Om half drie sta ik voor de gîte en ontvang ik telefonisch van de 'uitbaadster' de toegangscode. Kort daarna arriveert ze zelf en kort daarna de overige pelgrims die hier vannacht overnachten. Naast het Franse echtpaar zijn dat mijn Duitse kamergenoot van afgelopen nacht en een Franse vrouw die ook vandaag vanuit La Souterraine is gestart.

We krijgen uitleg van de wijze waarop deze gîte werkt. Geen luxe bediening aan tafel vanavond, maar we kunnen gebruik maken van het eten dat (hopelijk) in voldoende mate voorradig is.

De verwarming staat vol open, maar verwarmt niet optimaal. Er is echter ook een houtkachel. De 'man des huizes' wordt opgetrommeld om deze aan te maken. Hij ziet mijn aantekeningen en concludeert dat dit Nederlands moet zijn. Hij geeft toe dat hij van zijn vrouw had gehoord dat er een Nederlander in huis is en ziet dat het geen Frans is. Hij wil graag in mijn blog opgenomen worden met de zin 'Chris made a fire'. Bij deze, Chris.

Ook deze uitbaters zijn overigens van Engelse afkomst, net als de eigenaren van 'Maison no 9'.

Dag 37: 23,2 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad