Bijtanken

Nadat ik gisteren de was binnen had gehangen, werd het toch snel weer droog. De natte spulletjes toch maar weer naar buiten dus.

Ikzelf heb het best koud, dus die voor het eerst deze reis mijn vest aan en trek me terug in mijn mobilhome. Combinatie van vermoeidheid en trek denk ik.

Ik verblijf op een camping. Voor een sanitaire stop moet ik dus naar het toiletgebouw. Gelukkig is die hier recht tegenover. Er wordt muziek gedraaid in het gebouw, waaronder deze over een hotel.

https://youtu.be/BciS5krYL80?si=Pqzxhfts8YoxMBi_
 

Even wachten...

In Italië eten ze niet voor zeven uur. Tot dat moment moet ik daarom wachten op mijn pizza.

Ik kies voor een hartige pizza. De brie en spek zorgen weer voor een boost in mijn lijf.

Niet alleen de overnachtingsplekken zijn blijkbaar dunbezaaid hier. Ook de eetgelegenheden. In de loop van de avond komen ook de Italiaanse jongeman met zijn vriend en het Nederlands echtpaar uit de espressokopjesbar naar hier om te eten.

Ook bij hen is de verbazing en herkenning mij daar te zien zichtbaar.

Als ik vanochtend aan het ontbijt zit op de camping komen de jongeman en zijn vriend samen met 2 jonge meiden ook binnen voor het ontbijt. De 2 meiden komen uit Nederland had ik gisteren in de pizzahut al begrepen.

De jongeman, waarvan ik dacht dat hij uit Italië kwam, komt blijkbaar helemaal niet uit Italië. Hij komt uit het Italiaanstalige deel van Zwitserland. Zijn vriend blijkt trouwens ook prima Engels te praten. Zowel zij als de 2 Nederlandse meiden hebben in een vergelijkbare mobilhome verbleven als ik.

Een ander jong stelletje wat op de camping heeft verbleven gaat vandaag met de bus. Zij wagen bet er niet op gezien de weersverwachtingen.
 

Geluk

De afgelopen dagen krijg ik regelmatig de vraag waar ik vertrokken ben en waar ik naar op weg ben. Bewonderende blikken volgen bij de antwoorden.

Ik had een aantal dagen geleden zelf de nodige twijfels of het me ging lukken om de reis verder te vervolgen. Ondanks de gehavende huid van mijn voeten houden deze zich momenteel boven verwachting goed. Omdat ze gisterenavond wel flink warm aanvoelden en best rood zagen, heb ik er gisteren nog Voltaren op gesmeerd. Vanochtend voelden ze stukken beter en zagen ze ook niet meer rood.

Ik voel me dan ook een gelukkig mens om in deze mooie omgeving iedere dag te mogen wandelen.
https://youtu.be/xUj-lfx6vbo?si=9DscPbE2OojU2rNp

Ik hoop dat de komende maand nog hele mooie dingen gaat tonen en onvergetelijke ervaringen met zich mee gaat brengen.
Vandaag is er in ieder geval al één.
 

Omslag

De weersverwachting voor vandaag is niet heel hoopvol. Er wordt de nodige neerslag verwacht.

Die neerslag komt al op het moment dat ik weer net in 'mijn' mobilhome zit. Op zo'n platen dak van een mobilhome klinkt iedere druppel die er valt weliswaar al best snel hard, maar in de verdere avond en nacht valt er veel regen.

Ik moet toegeven dat dit wel wat twijfel bij me teweegbrengt. Ik vond het de afgelopen dagen soms al opvallend nat, modderig en daardoor glibberig op de berghellingen. Dat wordt er door de regen vast en zeker niet beter op.

Als ik de routebeschrijving van de etappe van vandaag lees weet ik het zeker.
Tijdens de nacht besluit ik daarom dat ik mijn stokken ga gebruiken om vandaag de bergen te trotseren. Liever loop ik zonder, omdat ik dan mijn handen vrij heb om het routeboekje vast te houden of me onderweg als nodig ergens aan vast te kunnen grijpen.

Vanochtend draai ik de stokken op lengte.
De regenbroek gaat aan. De gamaschen (beschermers die vanaf de bovenkant van je enkels over de schoen vallen, zodat er van bovenuit geen water in je schoenen kan lopen) evenzo. De regenhoes over de rugzak en de telefoon in een waterdichte hoes. Het routeboekje vind ik persoonlijk hele nuttige informatie over route en omgeving geven. Die gaat daarom ook in een waterdichte hoes. Die hoes blijkt echter later op de dag helaas niet meer helemaal waterdicht te zijn.

Tijdens mijn ontbijt valt er nog een flinke bui. Als ik daarna vertrek is het (even) droog.
 

Mist

In vergelijking met gisteren ziet de wereld er vandaag heel anders uit.

Hoewel de mist gisterenavond op de foto vanaf het campingterras (het was trouwens ook een terrassencamping) bij de zonsondergang ook al wel te zien was, is het vanochtend grijs. Wel 50 tinten.

Ik loop vanaf de camping eerst weer langs de Duitse begraafplaats. Deze oogt dan ook heel anders dan gisteren.

De rest van de dag komen er heel af en toe kleine opklaringen. Maar iedere keer als ik denk dat het nu wel zal stoppen met regenen blijkt het toch weer niet te kloppen.

De hoeveelheid foto's is vandaag daarom maar heel beperkt.
 

Remie

Het eerste deel van de etappe voel ik me alleen op de wereld. Op het tweede deel trouwens ook.

Kort nadat ik de Duitse begraafplaats Tjüß heb gegroet begint de eerste klim van vandaag. Het routeboekje zegt: "Loop rechts langs de electriciteitstoren en bereid je voor op de berg Monte Gazzaro. De klim naar de Monte Gazzaro is lang en verlaten en duurt ongeveer anderhalf uur." Helemaal niets aan gelogen!

Na ongeveer een uur en een kwartier in de regenbuien en de mist gelopen te hebben, zie ik de silhouetten van een groepje wandelaars in de mist. Ze twijfelen welke afslag ze gaan nemen.

Ik twijfel niet. Mijn boekje geeft duidelijk aan om alle afslagen naar rechts te negeren en steeds naar links/rechtdoor te kiezen.

De volgende splitsing kent echter drie keuzes: rechts (niet doen dus), maar ook naar links en rechtdoor. Dan wordt het alsnog moeilijk. Gelukkig is er met stift op één van bordjes (die naar links) Mte Gazzaro geschreven. Die moet ik dus hebben.

Niet veel later zie ik in de mist een heel groot rechthoek opdoemen. Het regent nog steeds, dus die selfie in dit 'fotokader' sla ik over.
Kort daarna ontwaar ik echter het kruis waarover het routeboekje spreekt. De top! Dat ging best goed.

Het gevoel wat ik had toen ik in 2019 van Saint Jean Pied de Port naar Roncevalles de Pyreneeën overging herhaalt zich. Hoog over bergen wandelen zonder ook maar iets van de omgeving te zien.

De vlagen mist worden door de harde wind over de top geblazen. Hier wil ik wel even bij stilstaan.
De klim was pittig, maar heel goed te doen.

Wat nu komen gaat, vind ik eerlijk gezegd ook veel spannender.
 

3 keer is trakteren

Het routeboekje zegt nu: "Je staat nu op 1.125 meter en daalt vanaf hier weer langzaam af. Houd in de gaten dat deze paden slecht begaanbaar zijn als het veel geregend heeft. Maak zeker gebruik van de staalkabels. In het voor- en najaar zijn deze paden heel rustig en waan je je alleen op de wereld."

Wederom helemaal niets aan gelogen. Waar ik op weg naar de top slechts het groepje van 4 andere wandelaars voorbij ben gelopen, is op de afdaling slechts één andere wandelaar mij voorbij gelopen. Verder zie ik de hele dag geen enkele andere wandelaar!

Je kunt van mij aannemen, dat het feit dat de genoemde wandelaar mij voorbij liep te maken had met mijn voorzichtige afdalen. Het water baant zich op de makkelijkste manier een weg naar beneden. Ik moet daar heel voorzichtig omheen. De ondergrond is rots, waardoor het zand wat daarop ligt bij regen transformeert in spekgladde modder.

Het is superstil in het bos. Door de regen houden de vogeltjes zich ook gedeist. Ondanks al mijn voorzichtigheid doorbreek ik de stilte voor de eerste keer als mijn voeten wegschuiven. Ik kan zowel vloeken in het Nederlands als in het Engels. Dat doe ik dan ook.

Zoals de Belgen het zo mooi zeggen val ik na het wegglijden 'op mun poep'.

Ik probeer zonder opnieuw weg te glijden mijn evenwicht weer te vinden. Dat lukt met behulp van de stokken.

Nog voorzichtiger geworden zoek ik weer de weg naar beneden. Voor een tweede keer gaat het echter mis en glij ik al vloekend van schrik nog een keer 'op mun poep' in de modder.
Mijn hele regenbroek en handen onder de plekkende troep.

En nog geen staalkabels gezien! Dat belooft wat.

Die staalkabels komen verderop pas. Het gaat hier steil naar beneden. Hoewel ze hier gelukkig trappetjes gemaakt hebben houd ik me goed vast aan de staalkabels om niet voor de derde keer te vallen.

Dat gaat goed. Toch komt er een derde keer. Deze keer glijd ik zijwaarts en kom ik op mijn zij terecht. Nu zit mijn jas ook nog onder! Dat is drie keer! Ik beloof mezelf te trakteren.

Niet veel later komt de wandelaar die ik net al noemde achter mij. Ik hoor zijn stokken op de rotsen. Ik maak ruimte om hem voor te laten. Ik heb nu eenmaal liefst geen man kort achter me. Weet ook niet waarom dat is.

Aan de broek van de andere wandelaar te zien, was hij trouwens ook niet helemaal ongeschonden uit de afdaling gekomen.
 

Lokale gerechten

So far, so good.

Ik kom op een in het routeboekje beschreven kruispunt van wandelpaden. De zogenoemde 'Passo dell'Osteria Bruciata'. Hier staat een stenen driehoek als markering als teken van een legende. Volgens inwoners was hier vroeger een restaurant waar vermoeide reizigers graag aanklopten om even uit te rusten. Volgens de legende kregen ze echter de eeuwige rust: ze werden gedood, gekookt en in lokale gerechten verwerkt.

Maar snel weer doorlopen. O nee, niet te snel, want ook hier gaat het vooral steil en gladjes naar beneden. Het blijft gelukkig bij drie keer vandaag.
 

Gemist

Toch gaat het vandaag nog een keer mis. Ik heb ergens een aanwijzing gemist, denk ik. Waar op het vorige bordje stond dat San Piero a Sieve (mijn eindpunt van vandaag) nog 2 uur en 45 minuten wandelen was, staat er nu ineens 3 uur en 30 minuten. Ra, ra, politiepet.

Ik heb geen zin om terug naar boven te glibberen, dus ik neem mijn verlies.

Af en toe lijkt het op te klaren. Direct beginnen de merels weer heerlijk te fluiten en laat de koekoek zich weer horen. Vandaag zie ik niet alleen de vervelende en natte regen, maar ook de Gouden Regen. Je weet wel, zo een als wij vroeger in de Zandstraat ook hadden staan.

Zodra ik echter mijn camera wil pakken om een foto te maken vallen de eerste druppels van de volgende bui alweer. Er komt ook onweer bij en de buien worden stortregens.

De druppels vormen luchtbellen op de plassen op het pad en de stroompjes water worden al heel snel kolkende stromen. Op mijn capuchon klinken de druppels als een klaterend applaus van een enthousiast publiek wat vandaag naar een superslalom van een groot evenement geeft gekeken. De regen blijft maar duren.

Als het even kan geniet ik toch maar van de beperkte vergezichten die zich vandaag aan mij laten zien. Zo zie ik het stuwmeer Lago di Bilancino op enig moment in de verte liggen.

Ik heb echter geen idee waar ten opzichte van het stuwmeer het dorpje van mijn overnachtingsplek ligt.

Terwijl ik in de open vlakte loop volgen de bliksem en de donder elkaar steeds sneller op. Ik word hier niet perse vrolijker van kan ik zeggen.

Gelukkig wordt de tijd tussen bliksem en onweer weer wat langer om daarna toch weer korter op elkaar te volgen.

Ik heb Google Maps er intussen bijgepakt om me rechtstreeks naar mijn overnachtingsadres te begeleiden. De regen blijft in de tussentijd met bakken uit de hemel vallen. Ik moet zelfs op het asfalt de optimale weg vinden. Zou ik met mijn blog één van de Goden hebben beledigd?

Zeik- en zeiknat kom ik aan bij mijn overnachtingsadres. Met veel moeite ontvang ik in een mengelmoes van Italiaans en een beperkt woordje Engels telefonisch de code van de kamer en bijbehorende faciliteiten waar ik vandaag verblijf.

Snel trek ik mijn natte spullen (alles dus) uit en neem ik een heerlijk warme douche.
In de keuken geniet ik van een kopje lekkere koffie. De eigenaar van het appartement komt de administratie nog afwerken en zet een stempel in mijn pelgrimspaspoorten.

Ikzelf probeer de bladzijden van de twee resterende etappes van de Via Degli Dei van elkaar te krijgen uit het natgeworden routeboekje.

Hopelijk morgen een drogere dag. De voorspelling doet helaas anders vermoeden. Maar goed: dat zien we morgen dan wel weer.

Dag 10: 25,6 km.

Geschreven door Josderoij.op.pad