Oordopjes
De overnachtingsplek van afgelopen nacht was gesitueerd in een Refugo Paroisse: een parochiezaaltje eigenlijk. De douche was prima. Na een flinke en pittige wandeldag niet onbelangrijk. Er was een toilet en een magnetron en een zestal bedden. De hygiëne van de bedden was naar mijn mening niet om over naar huis te schrijven. Dat doe ik dus ook niet.

De pelgrim uit Roosendaal die ook in Leffe aanwezig was, had een lift aangeboden gekregen en zat mij aan het begin van Givet op te wachten. Ze zei aangekomen op de plaats van bestemming alleen te hoesten in de nacht. Dat heeft ze dus gelogen! Snurken! De hele nacht. Om half één vannacht heb ik mijn oordopjes maar ingedaan, maar heel veel helpen deed het niet. Een slechte nachtrust dus. Dit gaat mij de komende periode waarschijnlijk vaker te wachten staan. Op tijd naar bed dan maar en meteen inclusief doppen.

Achterliggende redenen voor Camino
Ieder heeft zijn eigen redenen om de tocht naar Santiago te lopen. Ik heb al eerder de mijne genoemd: loslaten, ont-moeten, ont-haasten, mezelf tegenkomen en leren kennen.

De pelgrim uit Roosendaal doet het vanuit haar geloof. Ze had zich 9 van de 10 geboden al wel eigen gemaakt, maar 1 is voor haar nog een dingetje. Deze uitdaging wil ze op de Camino realiseren. Ik ga uit respect voor de privacy haar doel natuurlijk niet noemen.

Omdat ik vannacht toch niet kon slapen, ben ik de status van de 10 geboden bij mezelf eens nagegaan. Ik eer mijn vader en moeder, ik houd zielsveel van Ilse, ik eeuh... Tenminste ik wilde ze alle 10 doen, maar moet bekennen dat ik ze niet allemaal uit mijn hoofd ken. Ik bleef er in het lawaai nog op één hangen.

Bij 'Gij zult niet doden' wil ik een uitzondering maken voor muggen die verschrikkelijk irritant rond mijn oor komen lopen zoemen. Na afgelopen nacht ben ik ook gaan twijfelen over keihard snurkende zaalgenoten.

Sinds een groot aantal jaar ben ik er door de 'Schreeuwjezus' van Eindhoven, Arnol Kokx heet hij volgens mij, van overtuigd dat iedereen gelooft. Hij riep in het al oude televisieprogramma 'De Stoel': "Iedereen gelooft, want als gij zegt da ge nie gelooft, dan geloof de toch, want dan geloof de da gut nie gelooft". Volgens mij geen speld tussen te krijgen. Althans, dat geloof ik toch.

Weer terug naar België
Een ontbijt zat vandaag niet in het arrangement inbegrepen. Ik ben daarom vanochtend vroeg opgestaan. Ik kon ten tenslotte toch niet meer slapen. Na mijn voeten weer te hebben voorbereid op de etappe en de rugzak weer achterop te hebben gedaan, was ik voor 8 uur weer op pad. Eerst een ontbijtje scoren bij de Carrefour in de straat en wat te eten voor onderweg in de tas. Op de Maasbrug in Givet werd ik al hartelijk toegeroepen door een vrouwelijke fietser. Ik lijk het aan te trekken.

Nee hoor, deze vrouw had haar fiets vol bepakking en was met haar partner (denk ik) ook op weg naar iets. Ze riep "Ultreia!". Dit is een pelgrimsgroet, die tegelijkertijd ook een aanmoediging inhoudt. "Vooruit", "Hou vol" of "En verder". Het was voor mij de derde keer dat dit op mijn avontuur gezegd of geroepen wordt. Er zullen er nog vele volgen verwacht ik. Wel leuk dat er zo wordt meegeleefd.

Het eerste deel van de etappe loopt langs de Maas en gaat onder het Citadelletje van Givet door. Zowel Namen, Dinant als Givet hebben er dus één. Tussen de Maas en de rotsen waarop de Citadelle is gesitueerd, loop ik en rijden auto's. Het pad staat niet duidelijk aangegeven en ook deze keer vertrouw ik op mijn good old GPS. De Maas maakt een hele grote kronkel, dus ik heb hem een tijdje niet meer aan mijn zijde. Nu dus alleen nog maar een doorgaande weg waar gruwelijk hard gereden wordt. Dit is geen fijn stuk om te lopen. Wanneer de route weer naar rechts gaat keert de rust voor mij als wandelaar terug. Route-aanwijzingen ontbreken echter volledig.

Een werkelijk prachtig dorpje op de route is Hierges. Hier staat een groot kasteel boven op de berg en ook het kerkje Johannes de Doper (Jean Baptist) torent boven de huizen uit. De huizen in het dorpje zijn ook mooi in stijl gerestaureerd. Een juweeltje van een dorpje om naar te kijken.

Hierges is ook voor de Santiago-routestickersplakkers de inspiratiebron geweest blijkbaar. De eerste sticker wordt ontdekt en de verdere route staat perfect aangegeven. Een aantal van de eerste stickers wijzen schuin naar boven. Het blijkt geen foutje te zijn.

Had ik gisteren al geen woorden voor de hoogteverschillen, vandaag is het net zo. Mijn bovenbeenspieren worden aan het werk gezet. Naar boven om mijn hele lijf met rugzak naar boven te duwen en naar beneden om al het gewicht tegen te houden om niet als een sneeuwbal naar beneden te rollen. Pittig, maar wel supergaaf.

De rest van de etappe gaat ook van hoog naar laag en weer terug. Zo lijkt een etappe qua afstand relatief kort en makkelijk te zijn, maar is hij in praktijk toch pittiger dan gedacht.
Het routeboekje geeft de mogelijkheid aan om tussen 2 dorpjes een shortcut te nemen. Deze loopt weliswaar langs een doorgaande weg, maar ik durf die gok op een zaterdag wel te nemen. Hij valt goed uit. Daarmee terroriseer ik mijn benen en voeten niet meer dan nodig.

Ik word in de laatste kilometers een tijdje vergezeld door een gezellig meefladderend vlindertje. Ook de eerste en een aantal andere dagen gebeurde dat. Alsof iemand even komt checken of alles nog wel goed gaat. Als dat zo blijkt te zijn, is de vlinder weg. Een fijne gedachte is dat.

Goed op tijd arriveer ik in Olloy-sur-Viroin. Ik installeer me in een gemeenschapscentrum en ben vannacht de enige gast. Als ik dan door snurken wakker wordt gehouden kan dat maar aan één iemand liggen. Ultreia!

Dag 8: 24 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad