Weer een nieuwe morgen
Dag 84 is begonnen. Iedere morgen heb ik weer zin om te starten. Er heeft zich sinds 30 maart geen moment voorgedaan, dat ik wilde blijven liggen of uit wilde slapen. Iedere morgen was een nieuwe morgen, waar ik weer zin in had.

Zo ook deze morgen.

https://youtu.be/GXWI6ISkzlI

Eerst zien ..
Het einde begint in zicht te komen. De lange periode van voorbereiden op allerlei vlakken om het grote avontuur aan te gaan gingen aan het avontuur zelf vooraf.

Heel veel gave reacties heb ik gehad in de aanloop naar en tijdens mijn avontuur. Ook reacties van verbazing en onbegrip: 'Je bent gek man, helemaal naar Spanje lopen'. Maar ook wel wat sceptische in de trant van 'je bent er nog niet' of 'je moet het eerst nog doen hoor'.

https://youtu.be/lDCzjlIcI30

Maar ik ben er bijna! Trots ben ik al heel lang op mezelf, maar die trots is alleen nog maar groter geworden in de afgelopen periode.

Wat voel ik me krachtig en sterk op het moment!
En ... ik deed het helemaal op mijn manier.

https://youtu.be/6E2hYDIFDIU

De etappe
Een relatief korte etappe vandaag. Zoals ik eerder schreef heb ik er bewust voor gekozen niet vandaag al door te lopen naar de kathedraal in Santiago, maar nog een extra overnachting kort daarvoor te plannen.

Het was mijn bedoeling om als eindbestemming van vandaag Monte do Gozo te hebben. Tijdens de etappe kwam er hierop een kleine aanpassing.

Vanaf mijn startpunt vandaag in Brea ga ik weer snel de bossen in. Het eerste uur tot anderhalf uur was weer een genot om te lopen. Nauwelijks andere pelgrims te bekennen. Wederom was er een deel van de etappe de geur van de gigantische eucalyptusbomen en het geluid van de vogels ruimschoots aanwezig.

Het is heel donker in de bossen. Er komt nauwelijks licht door de flink bebladerde kruinen heen. Het geeft mysterieuze beelden, die helaas op een foto nauwelijks te vangen zijn.

In het stadje Pedrouzo maak ik een uitstapje naar een kerk waar de app Buen Camino naar verwijst. Ik moet daarvoor wel weer flink van de route af, maar dat heb ik er graag voor over. Ik denk in de kerk ook mijn eerste stempel van van vandaag te kunnen scoren. Mijn vertrouwen in de app en in moelijke stempels in kerken wordt weer op de proef gesteld. Want helaas, ook deze kerk is gesloten.

Ik loop maar weer terug naar de route. De vierdaagse is daar inmiddels weer begonnen. Ik mis alleen de ranja en de appel nog.

Ik geniet zoveel mogelijk van de geur van de bomen en van de vogelgeluiden. Voor de drukte en het gekakel en getetter van de wandelaars sluit ik me zoveel mogelijk af.

Ikzelf
Ik probeer me te concentreren op mijn innerlijke wereld.

Hoewel ik bij de Cruz de Ferro met het achterlaten van mijn steen ook mijn eigen onhebbelijkheden daar symbolisch achter me heb gelaten, houdt me dit wel bezig.

Waarom heb ik in het verleden het gedrag vertoont, waar ik verre van trots op ben. Wat heeft daar destijds achter gezeten?

Is een antwoord hierop nodig om mijn kern te raken?

Want aan de andere kant nemen gedane zaken geen keer. Moet ik me dat mezelf blijven afvragen of er gewoon een dikke punt achter zetten?

https://youtu.be/ndcq6Uh_wQA

Routines
De afgelopen twee-en-een-halve maand heb ik tijdens de etappes scherp gekeken naar mogelijkheden om foto's te maken. Ook vandaag kijk ik goed rond.

Door de drukte maak ik echter in het tweede deel nauwelijks foto's. De camera zou vertrapt worden door de hordes wandelaars, die veel meer oog en oor voor elkaar en de onderlinge gesprekken hebben.

Een routine is inmiddels ook een bezoekje aan een kerk of kapel geworden. Ik probeer mijn stempels ook vooral daar te halen. Ik heb de gesloten kerk in Pedrouzo al genoemd. Ook in het dorpje Lavacolla staat een bijzondere kerk volgens de app. Helaas is ook deze gesloten. Eerder op de etappe had ik in een dorpje gelukkig al wel mijn eerste stempel gescoord in een kerkje. Ik heb er echter twee nodig.

In de barretjes staat er een langere wachtrij voor het stempelkussen dan voor de bar. Daar pas ik voor. Toch tref ik ook een bar waar ik snel de stempel kan zetten om er zeker van te zijn dat ik daardoor in Santiago niet de 'Compostela', de oorkonde dat je de laatste honderd kilometer te voet hebt afgelegd, misloop.

Gelukkig slaag ik er in bij Monte do Gozo, vijf kilometer voor Santiago, een derde stempel bij een kapel te bemachtigen.

Op de gelijknamige berg, Monte do Gozo, staat het pelgrimsmonument. Twee stenen beelden die vanaf de top van de berg over Santiago kijken naar de kathedraal.
Een bezoek aan dit monument staat ook op mijn lijstje. De torens van de kathedraal heb ik al zien staan. Nu de rest nog.

Toch even haasten
Ik heb geprobeerd een bed in Monte do Gozo te reserveren door een mailtje te sturen. Gisteren had ik echter nog geen reactie op dit mailtje ontvangen. Ik mailde daarom ook nog een andere herberg voor een bed. Vanochtend had ik ook daar nog geen reactie op.

Om zeker te zijn van een plek bel ik naar het laatste adres. Mailtje? O sorry, niet gezien maar we zitten vol.

Dan begint het bij mij al wat te kriebelen. Toch ook maar bellen naar het hostel in Monto do Gozo. Geen gehoor. De kriebel wordt er niet minder door.

Via de app zoek ik een andere albergue. 'Er is nog plaats, maar ik kan het bed voor u vasthouden tot één uur.' Ondanks de geslaagde trainingen ont-haasten de afgelopen periode gooi ik er toch even de turbo op om op tijd bij de albergue te arriveren.

Het lukt om ruimschoots voor de deadline in de albergue te arriveren.

Deze albergue ligt dichter bij de kathedraal dan de oorspronkelijk uitgezochte hostel. De weg naar de kathedraal is morgen dus kort.

Terwijl ik hier mijn blog van vandaag schrijf, zie ik door het raam van de albergue hordes pelgrims langslopen. Zij lopen voor het grootste deel waarschijnlijk door tot de kathedraal. Dat staat voor mij dus morgen op het programma.

Ik vind het toch best wel spannend....

Dag 84: 26,7 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad