Het is begonnen
De eerste stap op mijn avontuur is gezet. Alle voorbereidingen zijn achter de rug en het komt nu aan op de uitvoering. Ik heb de voordeur achter me dicht gedaan en ben op pad!

Met goede moed ben ik vertrokken. Ik heb er zin in!

Natuurlijk speelden er in aanloop naar deze dag ook wel eens andere gedachten in mijn hoofd. Er zijn de nodige beren op de weg verschenen. Een ervan was deze.
"Als het maar goed gaat en ik geen last van blaren krijg, zoals tijdens mijn eerste meerdaagse wandeltocht die ik met Ilse jaren terug ging maken richting Maastricht". Ik had het hier eerder over. Althans: Maastricht was de vooraf bepaalde eindbestemming.
Hopelijk deze keer geen blaren, verdeeld over beide voeten zonder veel ruimte ertussen over te laten. Beginnend met een zeurend pijngevoel, die na verloop van tijd overgaat in een stekende pijn. En dat al op de eerste dag. Ik zie me nog lopen, snakkend naar de overnachtingsplek van onze eerste etappe. Strompelend als een oud mannetje richting het bejaardentehuis. Had ik toen maar een rollator gehad. Ik voel het nu nog! Stap na stap de pijn en het gevoel van teleurstelling en falen.

De goede verzorging van de voeten die avond en de volgende ochtend en de goede nachtrust in de Bed en Breakfast bleken niet voldoende om Maastricht te gaan halen. Noodgedwongen hebben we na een kilometer of zes mijn vader maar gebeld om ons op te pikken.

Toen ik mijn ouders enkele jaren terug van mijn plannen om naar Santiago de Compostella te wandelen vertelde, werd ik op een subtiele manier hier aan herinnerd. Mijn vader gaf direct de geografische grens aan tot waar in België hij bereid was om voor taxi te spelen.

Nee hoor, ik heb die beren van de weg gejaagd. Ik vertrouw er op dat ik op basis van die ervaring en de tochten die ik in de benen heb, maar zeker ook het materiaal dat ik in de loop van de jaren als het beste bij mij passend heb geselecteerd, mij ellende in die mate bespaard blijft en ik het deze keer volhoud tot het eind. Zoals Pippi Langkous vaak zei: "Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan".
Deze spreuk heb ik de afgelopen jaren een aantal keren gebruikt en hebben voor mij inmiddels een bijzondere betekenis en geven me onbewust ook kracht. Met mijn wilskracht en doorzettingsvermogen moet het lukken.

Gisterenavond hebben we met het gezin, de bij de kinderen horende vrienden en vriendin, mijn ouders en schoonmoeder mijn (voorlopig) laatste avond thuis gezamenlijk doorgebracht. Het bijbehorende etentje hebben we gekscherend 'Het laatste avondmaal' genoemd. Als je er over nadenkt best wel een bijzondere omschrijving, en eigenlijk mag ik het van mijn ouders en schoonmoeder ook niet zo noemen. Geen zorgen: I'll be back!

Ik ben gisteren ook geweldig in de watten gelegd. Ook had Ilse met behulp van familie, buren en vrienden een fantastisch filmpje in elkaar gezet en heb ik ook enkele leuke spulletjes voor onderweg gekregen. Super gaaf.

Gisteren heb ik ook de uitnodigingen gestuurd naar vrienden, collega's, kennissen en andere bekenden om mijn blog te kunnen volgen. Bij degenen die dit nu lezen, is die uitnodiging blijkbaar goed aangekomen. Welkom en veel leesplezier.

Ik beloof niet dat ik iedere dag een uitgebreid verhaal ga schrijven, maar ik hoop de thuisblijvers op deze manier toch op de hoogte te houden van de dingen die ik op mijn wandeling tegenkom. Ook zelf zal ik door mijn blog zelf te lezen mijn avontuur steeds weer beleven. Ik heb daar al voorpret van.

Waarschijnlijk kom ik ook mezelf onderweg een aantal keren tegen. Misschien is dat ook wel een van de redenen waarom ik deze uitdaging ben aangegaan met mezelf. Ik wil 'ont'-moeten op deze reis.

Mijn eerste dag ga ik samen met Ilse, Lobke en haar vriend Stefan eerst naar de Christoffelkapel op Boshoven om te vragen om een behouden reis. De kaars zetten we achter het hek, aangezien die nog dicht is. Ik verlaat mijn vaderland al redelijk snel via Baarle Nassau / Hertog. 'Over de grens' heb ik echter ook een heel vertrouwd gevoel. Iedere week kom ik in ieder geval wel een keer in België. Hier heb een aantal hele fijne muziekvrienden, waarmee ik samen met mijn gezin veel mooie muziek heb gemaakt. Omdat ik graag 'met de stille trom' wilde vertrekken heb ik best geheimzinnig gedaan over de datum van vertrek. De datum van 1 april hebben we vaak aangehouden als iemand naar de datum van vertrek vroeg. Ik kan nu zeggen dat dat een grap was. Sorry!

Het eerste deel van mijn route loopt gelijk aan de route die ik een paar keer met Pinksteren mee heb gelopen naar Scherpenheuvel. Zo zijn de eerste ruim 15 kilometer over het zogenaamde 'Bels lijntje', een oude spoorlijn tussen Tilburg en Turnhout. Deze spoorlijn is al heel lang veranderd in een fietspad. Het weer was in een woord geweldig. De drie laagjes kleding werden er al snel twee. Nog voor ik in Turnhout was, had een nog verdere reductie plaatsgevonden en bleef alleen een t-shirt over. In Turnhout liep ik iets of wat vertraging op, want 'de brug stond open'.

Mijn schoonmoeder heeft me uitgedaagd om gedurende de tocht het 'Weesgegroet Maria' in te studeren, zodat ik die bij aankomst in Santiago voor alle thuisblijvers kan bidden. Ik had hem echter voor Turnhout al weer in mijn hoofd. Nu nog een aantal keren herhalen onderweg om hem zeker niet te vergeten.

Onderweg werd ik voorbijgereden door een wat onverzorgde man, die mij deed denken aan Schwiebertje. Hij vroeg mij: "Komt u van ver?" Ik antwoordde: "Nee, ik kom uit Alphen, maar moet nog wel ver." Naar waar?" "Spanje", was mijn reactie. Een veelzeggende "Ooh, ha ha" was zijn slotzin. Als wandelaar met een grote rugzak en een schelp val je wel op. Verderop hoorde ik een man tegen (waarschijnlijk) zijn kleindochter fluisteren: "Die gaat naar Compostella. Amai, da's nog ver zeg."

Een mooie plek in Turnhout is het Begijnhof. De collega's uit Breda kennen waarschijnlijk het pittoreske Begijnhof van die stad. Het Begijnhof in Turnhout is groot en erg indrukwekkend. Omdat ik nog niet zo goed ben in het inschatten van de resterende wandeltijd, heb ik het Begijnhof niet lang bezocht.

Op de markt van Turnhout staat het statige gemeentehuis. Recht daar tegenover staat de Sint Pieterskerk. In vergelijking met de markt, waar vele kraampjes stonden en de terrasjes door het mooie weer goed vol zaten, was de kerk een oase van rust. Mooie beelden, een prachtige preekstoel uit massief eikenhout en mooi raampartijen had ik helemaal voor mezelf. Als pelgrim wil ik onderweg ook stempels verzamelen. Die heb ik in de Sint Pieterskerk niet gevonden. Wel een Intentieboek, waarin ik een bijzondere intentie aantrof. "Moge ... een vrouw krijgen a.u.b." was letterlijk de intentie die eerder vandaag was genoteerd.

Nadat ik dwars door Turnhout ben gelopen en de ring over was, begon het minste deel van deze etappe. De doorgaande weg van Turnhout richting snelweg en Kasterlee is een erg drukke weg. Ondanks dat ik heel goed heb geluisterd kon ik door het langsrazende verkeer mijn eigen gedachten niet horen. Toen ik de doorgaande weg verliet richting Kasterlee kwamen de vogelgeluiden weer als muziek mijn oorschelpen in. Dat wil ik iedere dag horen als het kan.

Bij het reserveren van de eerste overnachting was ik getipt om onderweg te eten of boodschappen te doen. De overnachtingsplek ligt namelijk een aantal kilometer buiten de omringende dorpskernen. Ik heb voor mezelf daarom een gezonde maaltijd aangeschaft. Na lang langs het kanaal vanuit Ter Aard (Gemeente Geel) te hebben gelopen, kwam ik moe maar voldaan aan op mijn eerste overnachtingsadres. Ik werd zeer hartelijk ontvangen en begeleid naar mijn privé-pipowagen. Het bed was al gedekt. Na een welkome douche heb ik mijn spullen te drogen gehangen. Ik blijk toch een tweetal blaren te hebben gelopen, die ik gelijk verzorg.
Van de gastheer kreeg ik een heerlijke soep aangeboden. Pa, hij was echt lekker. (Ook al was het brandnetelsoep).

Ik merk aan mijn lijf dat de bijna 40 kilometer van vandaag vermoeidheid heeft veroorzaakt. Het zonnetje was dan ook erg fel en heeft zijn werk goed gedaan. Morgen gaan we 'te voet naar Scherpenheuvel'.

Dag 1: 39,4 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad