Moestuin
Ik lag gisterenavond weer vroeg in bed. Ik had mijn die middag gekochte avondmaaltijd bij afwezigheid van de drie broeders daarvoor zelf klaargemaakt in de keuken. Ik heb deze daarna ook zelf opgegeten.

Zoals gisteren afgesproken stond ik op tijd met mijn hele hebben en houwen beneden voor het ochtendgebed. Natuurlijk helemaal in het Frans, maar de Engels sprekende broeder gaf tussendoor aan mij tekst en uitleg.
Na het ochtendgebed is het tijd voor het ontbijt. Zowel gisteren als vanochtend spreek ik met de Duits sprekende broeder over de tuin.

Ik ben de 11e pelgrim die de broeders dit kalenderjaar onderdak bieden. Ze vragen me te laten weten of ik uiteindelijk veilig en gezond in Santiago ben aangekomen.

Toen ik na het ontbijt mijn rugzak om had en al afscheid genomen had, wilde de Duits sprekende broeder me toch nog graag zijn moestuintje laten zien met alle uitleg die daar natuurlijk bijhoort. De aandacht die ik hem voor al zijn inspanningen gaf deed hem zichtbaar goed. Heel zijn ziel en zaligheid legt hij hier in. Wanneer daar waardering voor wordt gegeven is dat natuurlijk fijn om te horen.

Kanaal en rivier
Gisteren heb ik al een hele tijd langs het kanaal 'Haute Seine' gewandeld. Vandaag is het bijna 23 kilometer dat ik langs de oevers van dit kanaal loop. Ik wissel de linker- en de rechteroever af. De ene kant is onverhard, aan de andere kant is een verhard fietspad. Even verderop kronkelt de rivier de Seine door het landschap. Af en toe loop ik tussen beide Seines aan mijn linker en rechterkant.

Ik vraag me trouwens wel af wat de bluswerkzaamheden van eerder deze week aan de Notre Dame van Parijs voor de waterstand van de Seine doet. Al het bluswater is namelijk uit de Seine gepompt begrijp ik.

Het weer van vandaag is fantastisch. Een redelijk zonnige dag, wat in de vergelijking met de miezer van gisteren een verademing is. Naast de gebruikelijke vogelgeluiden laat ook de koekoek vandaag weer van zich horen. Het is een kenmerkend geluid dat klinkt als: "Koe-koek, koe-koek".

In het kanaal zie ik ook regelmatig een vis, die ligt te zonnen in een ondiep deel. Op het moment dat ze in de gaten krijgen dat ik ze zie liggen weten ze niet hoe snel ze naar een dieper deel van het kanaal moeten vluchten.

Hoe ze heette, dat ben ik vergeten
Gisteren ben ik een Belgisch pelgrimskoppel gepasseerd. Na een pauze van mijn kant liep ik ze voor de tweede keer voorbij. Allebei verstopt onder een blauwe poncho, waarvan ik ook een exemplaar in mijn rugzak heb. Ik heb hen vriendelijk in het Frans begroet en me voorgesteld. Hoewel ik normaal gesproken de naam van de vrouw onthoud en die van de man vergeet, is het nu andersom. Volgens mij heet zij Sabien. Hij heet in ieder geval Patrick. Patrick was in de Franse Ardennen door zijn enkel gegaan en loopt met twee krukken. Het tempo van hen ligt dan ook lager dan dat van mij.

Omdat zij gisteren een overnachting in een dorpje verder dan ik hadden, ging ik er vanuit hen vandaag tijdens de etappe weer te treffen. Dit is echter niet het geval.

Mountainbiken
Op woensdag zijn de scholen dicht in Frankrijk heb ik begrepen. Er zijn vandaag ook best wat mensen op de been om te fietsen, joggen of wandelen. Onderweg zie ik echter geen pelgrims. Op enig moment zie ik wel een grijze man bovenop een brug wachten op twee kleine jongetjes. Ik veronderstel dat het opa en twee kleinzonen zijn. Ze wisselen de verharde fietspad via de brug af met de onverharde kant. Ze rijden het stuk tussen twee bruggen nu aan de andere kant van het water. De jongens hebben er op dat moment nog veel zin in.

Die zin gaat er bij de jongste echter al best wel snel af. Het fietsen op een onverhard pad is toch heel wat anders dan op een geasfalteerd fietspad ervaart deze jongen al snel. Opa fietst op zijn gemakje door; de twee jongens volgen op gepaste, maar wel groeiende afstand.
Ik wandel intussen verder en geniet nog van de omgevingsgeluiden van de kwetterende gevleugelde vrienden en het suizen van stromend en soms kolkend water.

Dit geluid wordt al gauw overstemd door het weeklagen van de jongste kleinzoon. Oei, oei, wat heeft die een zwaar leven. Opa kent echter de parabel van de vlinder ook en spreekt hem moed in, maar laat de jongen op eigen kracht vooruit komen. Het klagen gaat over in gillen en huilen. Ik wil nog roepen "Ne piepen pas hé", maar besluit me toch maar op andere dingen te concentreren.

Uiteindelijk fietsen de drie via de eerstvolgende brug weer naar de verharde kant en is het weer stil.

Bonjour .. of niet
Van de personen die ik tegenkom vandaag geeft het grootste deel een vriendelijke 'Bonjour' terug op het moment dat ik hen op deze wijze begroet. Een deel kijkt je echter niet eens aan en gaat stuurs verder met waar hij of zij op dat moment mee bezig was.

Ook in Nederland verbaas ik me regelmatig over deze teruglopende vriendelijkheid. Klein gebaar, groot plezier zou ik zeggen..
Als gast in dit land blijf ik het vriendelijk met 'Bonjour' begroeten maar gewoon continueren tot in ieder geval de Spaanse grens.

Het paard van ...
Dat heeft helemaal niets met de stad waar mijn etappe van vandaag eindigt te maken. Troyes heeft wel een mooie kathedraal, die hopelijk de ellende die de Notre Dame in Parijs heeft gehad, bespaard blijft. Voor dat ik bij de kathedraal ben, loop in nog een tijdje tussen de bebouwing van de voorsteden. De temperatuur vliegt meteen enkele graden omhoog. Aangekomen bij de kathedraal, hoor ik iemand roepen. Het is Werner, de Belgische pelgrim met wie ik tot een paar dagen terug enkele etappes heb gelopen. Werner heeft er een nog langere tocht opzitten dan ik. Hij wil met Pasen in Vézelay zijn.

We hebben vandaag hetzelfde overnachtingsadres gereserveerd. Een groot gebouw waar voorheen het seminarie van Troyes gevestigd was.
Werner vertelt dat hij Patrick en Sabien(?) vandaag wel voorbij gelopen is. Ze zijn dan waarschijnlijk later dan ik vertrokken.

Dag 19: 33,5 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad