Lauden
Vanochtend om 7.00 uur staat het zogenaamde Lauden in de basiliek op het programma. Met vier pelgrims worden we door een van de vrijwilligers naar de basiliek begeleid. Een Belgische fietsende pelgrim, twee Franse mannen en ikzelf.

Vooraan zitten op dat moment al een tiental nonnetjes en een viertal paters op hun hurken. Ze ondersteunen hun billen door een klein krukje, zoals ik deze ook al eens bij meditaties heb gezien. Tussen de nonnen en paters staat een aantal microfoons opgesteld.

Naast ons zit er nog een handjevol mensen in de basiliek.

Om zeven uur begint één van de nonnen te zingen. De rest volgt snel. Wow, wat klinkt dat hier! Een prachtige akoestiek die de stemmen een geweldige klank meegeeft.

Tijdens de dienst komt ook de zon fel door de ramen naar binnen. Dit geeft het een extra mooi effect. De dienst duurt ongeveer een half uur. Een van de paters gaat naar het altaar en wij worden naar voren gevraagd. De pelgrimszegen wordt over ons uitgesproken.

Van één van de paters ontvangen we ook nog een 'Bijbel in gewone taal' (volgens Lucas).

Na afloop blijven nog enkele nonnen in de buurt. Mijn Belgische fietsende medepelgrim raakt in gesprek met een non met Belgische roots. Een andere non komt op mij af. Ze spreekt me aan in het Nederlands en stelt zich voor als zuster Ruth. Ze vertelt altijd in Parijs Nederlandse les te hebben gegeven en sinds haar pensioen in Vézelay te zijn. Ze heeft het hier super goed naar haar zin. We praten nog even over mijn tocht, mijn woonplaats, gezin en geloof. Ze straalt een en al plezier uit. "Je gezin steunt je volledig in je reis?" "Ja, zuster." "Ben je hier begonnen?" "Nee, zuster."

Iets later, wanneer ik aan mijn etappe begonnen ben, zien we elkaar nog op straat. Dag zuster!

Orthodox
Ik loop naar mijn overnachtingsadres, waar ik mijn rugzak voor het Lauden al had klaargezet.

In de ontvangstruimte zitten de vrijwilligers, een echtpaar die ook een woordje Duits spreken en een oudere man. Deze man heb ik gisterenavond, terwijl ik mijn avondeten in het parkje zat op te eten, ook gezien. Hij zat hardop te lezen en te zingen. Een beetje zonderling figuur als je het mij vraagt. Een beetje uiterlijk als Paulus de boskabouter. 'Zeg, kennen jullie Paulus al? Paulus de boskabouter. Waarschijnlijk wel, want hij is oud en woont al jaren in woud. Die Paulus, de boskabouter.'

Nou, deze Paulus woont al een tijdje niet meer in het woud. Hij is van oorsprong een orthodoxe priester, die jaren in Griekenland heeft gewerkt. Sinds hij weer terug is in Frankrijk heeft hij een plaatsje in Vézelay. Alleen, want hij blijkt niet met anderen samen te kunnen leven.

Kort nadat ik de ontvangstruimte ben binnengekomen, komt er ook een non binnen. Zij en de orthodoxe Paulus liggen elkaar blijkbaar helemaal niet. Paulus trekt als door een wesp gestoken fel van leer en wordt woedend. De vrijwilligers proberen hem te kalmeren, maar slagen daar niet in. De dame heeft het zichtbaar moeilijk met deze woedeuitbarsting en wil haar verhaal aan mij kwijt. Doe maar in het Duits dan, dan weet ik wanneer ik moet knikken of schudden.

Weg van de geleidelijkheid
Rond acht uur vertrek ik. Vanochtend bij het naar de basiliek gaan, zag ik koperen schelpen in het wegdek. Die had ik gisteren niet gezien. Ik maak er nog een foto van en loopt nog even naar de bakker voor mijn ontbijt. Dat had ik namelijk nog niet gehad.

Na zuster Ruth te hebben gegroet, loop ik naar beneden naar de stadspoort. Kort daarna moet je als pelgrim kiezen. Wil je het vervolg via de noordelijke variant (via Bourges) of via de zuidelijke variant (via Nevers) volgen?

Zoals ik al eerder aangaf, heb ik mijn keuze in aanloop naar mijn vertrek gewijzigd. Ik was van plan om via Bourges te lopen. Dat was ten slotte de kortste variant. Uiteindelijk heb ik toch gekozen om via Nevers te gaan. Mooier en ook wat avontuurlijker heb ik begrepen. Ik ga dus linksaf. Ook de pelgrims naar Assisië gaan die kant op. In het begin overlappen de tekens nog. Op enig moment zie ik alleen nog de schelpjes naar Santiago.

De afgelopen dagen zaten er flinke hoogteverschillen in de etappes, waar ik mijn benen af en toe ondersteuning van mijn handen moest geven om de steile hellingen op te komen. De hoogteverschillen zijn er weliswaar vandaag ook, maar de paden lopen voor mijn gevoel veel geleidelijker omhoog en omlaag.

Zo'n acht kilometer na vertrek kijk ik in een dorpje over mijn rechterschouder. Zie ik daar toch nog de basiliek van Vézelay op zijn heuvel staan. Hij torent er echt bovenuit.

Onderweg ruik ik rook. Bij de nog sporadisch te vinden velden met druivenstruiken liggen nog ashopen. Ik heb begrepen dat dit vuur gemaakt wordt om in het geval van nachtvorst de knoppen in de druivenstruiken niet te laten bevriezen. Verderop wordt ook hout opgestookt.

Naast rook ruik ik ook vandaag vers gemaaid gras. Deze persoon wil zijn gras af hebben voordat het gaat regenen. De lucht is sinds vanmorgen namelijk van een veel donkerdere kleur dan de afgelopen dagen. De eerste druppels zijn dan ook al snel voelbaar. Vanochtend had ik bij vertrek mijn regenhoes al over mijn rugzak gespannen. Er is immers regen voorspeld.

Ik loop op dat moment in een dicht donker bos. Het pad is al onbegaanbaar, dus ik volg het pad dat de mountainbikers en mijn voorgangers hebben gebaand.
Kort daarna kom ik op een breed kiezelpad met heel veel licht. In de bermen groeien kleine bloemetjes in verschillende kleuren: wit, geel, blauw en paars in een ondergrond met heel veel groen. Het kleurenpalet is een lust voor het oog.

De druppels komen op enig moment met steeds grotere intensiteit en frequentie naar beneden. Het begint flink te gieten. Gelukkig loop ik in een bosrijke omgeving, zodat het bladerendek nog een hoop water voor me opvangt.

Ter land, ter zee en in de lucht
Toch schuil ik op enig moment toch maar onder een grote boom. De elektronica is dan al veilig in het plastic ingepakt. De lucht lijkt na een tijdje weer lichter te worden.

Omdat er nu eenmaal meer druppels naast me vallen dan op me, vervolg ik mijn tocht. Het klaart nog wat verder op. Er breken blauwe stukken lucht tussen het wolkendek door.

Toch heeft de regen zijn werk al gedaan op de paden die ik nog mag bewandelen. Hier had best een uitzending van 'Glij maar niet uit' van 'Ter land, ter zee en in de lucht' aan gewijd kunnen worden.

Binnen de kortste keren loop ik met plateauzolen door de aankoekende leem / klei en glibber ik naar boven dan wel naar beneden. De waterstroompjes vinden de weg met de voor hen minste weerstand. Ik doe mijn best om niet als Meneer Wijdbeens in de aflevering op te hoeven treden.

Venijn in de staart
In het voorlaatste dorpje van de etappe van vandaag zie ik een staatnaambordje 'Rue de Compostelle'. Ik weet dat ik goed zit. Nog een paar kilometers. En wat voor een laatste kilometers. Heb ik het net nog over de geleidelijke stijging, nu moet ik weer als berggeit naar boven. Flink steil over de gladde stenen loopt een pad naar het gehuchtje Le Chemin. Dat wordt weer hijgen en zweten. Het pad blijft maar duren en uiteindelijk zie ik gelukkig de eerste huizen. Het blijken uiteindelijk bijna alle huizen te zijn. Dat is nu eenmaal ook het kenmerk van een gehucht.

De gîte de etappe wordt al aangegeven en is dus makkelijk te vinden. Bij de plaats aangekomen hoor ik "Hé Amigo" roepen. Is mijn Belgische fietsende medepelgrim van Vézelay ook hier neergestreken. 'Hij noemt Patrick en komt uit Herentals.' Gisteren had hij nog een superlange etappe gefietst (van Troyes naar Vézelay), vandaag heeft hij een (voor een fietser) superkorte etappe achter de rug van 27 kilometer. Hij overnacht ook hier.

L'Esprit-du-Chemin
De gîte wordt gerund door twee doorgewinterde Nederlandse pelgrims, die samen ook al jaren een pelgrimsoord hebben. Eerst jaren in Saint-Jean-Pied-de-Port in Zuid-Frankrijk. Nu een aantal jaren op dit veel rustige deel van de Camino. Ze hebben het hier mooi voor elkaar en samen met andere vrijwilligers runnen ze dit fraaie pelgrims-opvanghuis.

Ik was mijn spullen en hang ze te drogen. Hopelijk is morgen alles weer voldoende droog om weer aan te kunnen doen.

Dag 26: 24,7 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad