Voorstelrondje
Gisterenavond heb ik lekker gegeten op het gastadres. Ik zat aan tafel met mijn fietsende Belgische medepelgrim Patrick, drie vrijwilligers die hier pelgrims ontvangen en hand- en spandiensten verrichten en eigenaar Arno. Zijn vrouw Huberta was helaas ziek en lag in bed.

We hebben via een voorstelrondje kennis gemaakt en op basis daarvan verder gekletst. De eigenaren Arno en Huberta hebben jaren een pelgrimsherberg in Saint-Jean-Pied-de-Port gehad en zitten nu zo'n vijf jaar in het gehucht Le Chemin. Ze hebben daar een oude boerderij prachtig verbouwd tot pelgrimsherberg. Een prachtige locatie om te verblijven.

Na een heerlijke nacht zaten we vanochtend om zeven uur weer aan het ontbijt. Rond acht uur waren zowel Patrick als ik klaar voor vertrek. We krijgen het advies in het stadje Corbigny boodschappen te doen, omdat in de andere dorpen geen voorzieningen aanwezig zijn.

Bij het vertrek kregen we beide nog een klein gedichtje van Antonio Machado mee. Het gaat als volgt:

'Wandelaar,
jouw voetstappen zijn de weg,
niets meer;
Wandelaar,
er is geen weg,
de weg maak je al lopende.

Al lopende maak je de weg,
en als je omkijkt,
zie je het spoor,
dat je nooit meer zult bewandelen.

Wandelaar,
er is geen weg,
alleen de rimpelingen van de zee.'

Tegengestelde belangen
Het heeft vannacht heel hard gewaaid. Ook vanochtend toen ik wakker werd, waait het nog flink. Fietsende pelgrim Patrick heeft een lange etappe gepland en ziet met deze wind de bui al hangen. Meer dan 100 kilometer met de wind op kop ziet hij niet heel erg zitten.

Voor mij mag de wind wel blijven. Die blaast de buien die voor vandaag voorspeld zijn wel weg. Zo hebben fietsende pelgrims soms toch andere belangen dan wandelende.

Patrick krijgt zijn zin. De wind gaat wat liggen en de eerste druppels vallen als we nog aan het ontbijt zitten.

Op het moment van vertrek is het bijna droog. Uit voorzorg heb ik de telefoon en fototoestel al in de beschermende hoezen gestopt, zodat ze niet nat worden.

Nog geen half uur na vertrek beginnen de druppels te vallen. Het stopt niet meer tot op de plaats van bestemming. De gehele wandeling loop ik daarmee in de regen.

In het stadje Corbigny doe ik toch ook mijn regenbroek en gamaschen maar aan. Gamaschen zijn hoezen die je van je enkels tot over de bovenkant van je schoenen doet, zodat er geen water in je schoenen loopt. Natte voeten wil ik namelijk kost wat kost voorkomen. Dan loop ik geheid mijn voeten kapot en dan wordt het een lijdensweg. Dat wil ik natuurlijk niet.

In Corbigny doe ik ook nog boodschappen voor vanavond. Dit stadje heeft een redelijk groot winkelaanbod en ik sla mijn slag in de Casino (een supermarktje, waar de voorraad vers fruit overigens nodig aangevuld moet worden) en één van de bakkers.

Wat ik bij binnenkomst van het stadje al had gezien, maar wat ook regelmatig terugkomt in de stad zijn de bronzen schelpen, die her en der in het straatplaveisel zijn aangebracht. Ik vind dit een hele mooie manier om de pelgrims er op te wijzen, dat ze letterlijk op de goede weg zijn.

De regen blijft maar vallen. Het fototoestel blijft dan ook het grootste deel van de etappe in de hoes zitten.

Hoe sterk?
'Hoe sterk is de eenzame pelgrim,
die kromgebogen tegen de regen en de wind,
zichzelf een weg baant.'

Deze vrije vertaling van het liedje van Boudewijn de Groot komt tijdens de etappe van vandaag regelmatig in mijn hoofd. Velen denken dat dit lied 'De eenzame fietser' heet, maar eigenlijk is de titel van dit lied 'Jimmy'.

Ik heb vandaag door de regen ook veel minder oog voor de natuur om me heen. De vergezichten zien er ook vooral grijs uit en op de onverharde paden moet ik goed kijken waar ik mijn voeten weg zet.

Wat wel mooi is, zijn de verschillende manieren waarop de neervallende druppels hun uitwerking hebben. Op het asfalt spatten de druppels uiteen in vele kleinere druppels. Vallen ze in een plasje water, dan ontstaan er mooie luchtbelletjes in dat water. Het geluid van de vallende en uiteenspattende druppels is ook bijzonder.

Mijn pet houdt de druppels gelukkig van mijn bril en uit mijn gezicht.

Het vele water dat valt zoekt op de verschillende ondergronden de weg van de minste weerstand. Het asfalt, de kiezelpaden en de onverharde paden wisselen elkaar vandaag in de etappe af. Stromen water glijden van de hellende vlakken naar beneden.

Ik heb daarbij de idee dat de grondsoort anders is dan de afgelopen dagen. Ondanks de natte ondergrond blijven de plateauzolen vandaag achterwege. De grond lijkt hier vaster te zijn dan hiervoor. Als ik een voorkeur mag uitspreken, kies ik voor de ondergrond van vandaag.

In het laatste deel van de etappe hup ik van het ene drogere stuk naar het andere om zo uiteindelijk op de plaats van bestemming te kunnen komen.

Vlekloos
De vogels houden zich vandaag ook meer op de vlakte dan ze op de droge dagen doen.

De enige dieren die ik vandaag zie zijn koeien, een ezel en een kudde schapen. De koeien zijn hier egaal van kleur. Op een paar rode koeien na, zijn de meeste gebroken wit: RAL9001.

De ezel zijn kleuren kan ik niet goed zien. Ik zie alleen zijn kop, die uit het hok steek, waar ook hij staat te schuilen voor de regen.

Postkantoor
De etappe eindigt vandaag in Saint-Révérien. Een dorpje zonder voorzieningen, maar wel met een aantal mooie gebouwen. De gemeentelijke pelgrimsherberg is gevestigd in het oude postkantoor. Een groot gebouw met een statig uiterlijk.

Via de mail heb ik de code doorgekregen van het sleutelkastje. Een zitkamer, keuken, douche en toilet beneden en drie ruimten met twee of meer bedden op de bovenverdieping.

Ik moet hier weliswaar zelf mijn gekochte maaltijd opwarmen, maar aan ruimte geen gebrek. Ik hang mijn spullen te drogen in de hoop dat deze morgen weer klaar zijn om aan te kunnen doen.

Op dit moment ben ik nog de enige in dit grote gebouw. Zou dit weer een nieuwe aflevering van Home Alone worden of zullen er toch nog andere pelgrims aankloppen? Morgen het antwoord.

Dag 27: 30,3 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad