Toelichting op de titel

Synoniemen voor geleidelijk zijn:
langzamerhand, beetje bij beetje.

Dat is ook wat zich gedurende mijn etappes afspeelt. De benen voelen geleidelijk aan beter aan, het weer lijkt geleidelijk aan een beetje beter te worden, het slapen gaat ieder nacht geleidelijk aan wat beter.

En dat is nog niet alles. Vandaag tijdens de etappe werden de hoogteverschillen geleidelijk groter. Het routeboekje zei letterlijk: " We gaan rechtsaf en volgen deze geleidelijk stijgende weg." Het is duidelijk: we zijn in Limburg. Belgisch Limburg in dit geval.

Wie zich ook geleidelijk aan aan het vormen zijn, zijn mijn gedachten. Hierover later meer.
 

Gehavend

Ik zei het al: mijn benen waren gisteren al minder stijf en gevoelig dan de dagen daarvoor. Ook de rugzak zat weer beter dan de dag ervoor. Wat zich minder goed ontwikkeld zijn mijn voeten. Onder mijn beide voeten voelde ik de afgelopen dagen wrijvingsplekken. Blijkbaar zijn zij het niet meer gewend dat ik een hele dag een zware last op mijn rug met me meedraag.
Toen ik gisterenavond mijn voeten nauwkeurig inspecteerde ontdekte ik onder beide voeten dan ook een flinke blaar bij de bal van de voeten.

Die zullen ook vandaag nog goed voelbaar zijn denk ik. Hopelijk helpt de wandelwol die ik na het opstaan en inzalven van de voeten tegen de blaren heb aangebracht dit gevoel te verzachten. Hoop moet je blijven houden toch?
 

Op je knieën!!

Binnen ons gezin zijn de verschillende vormen van de politieserie 'Flikken' een kijkcijferkanon. Naast de herhalingen van 'Flikken Gent' ("Allee mannekes, kom oan"), doen 'Flikken Rotterdam' en 'Flikken Maastricht' het goed binnen Huize De Roij.

Gisterenavond kwam Angela Schijf ineens in mijn gedachten. Niet in een bepaalde droom of zo hoor, maar in haar hoedanigheid als politieagente Eva van Dongen. En meer op de momenten dat ze een verdachte aanhoudt. Hoe dan?

Ik lag al weer op tijd in mijn bed. Voordat ik ben gaan liggen had ik mijn voeten ingezalfd om de blaren te verzorgen. Het licht was al uit toen ik me realiseerde dat ik mijn 'slaapbitje' nog niet in had. Ik heb deze nu een aantal jaar, omdat mijn tanden door het regelmatige tandenknarsen steeds korter werden. Het bitje zat nog in mijn toiletzak, die aan de andere kant van de kamer lag.
Om de vloer niet onder de zalf te laten komen, schoot de uitroep "OP JE KNIEËN!!" van Eva van Dongen ineens in mijn hoofd.
Op mijn knieën kruipend ben ik toen in het donker van mijn bed naar mijn toiletzak en terug gekropen om met mijn bitje in aan de nacht te beginnen. Droom zacht!
 

Aan de wandel

Na een goede nacht sta ik vanochtend al weer op tijd naast mijn bed. Ik ben dan ook ruim voor de andere twee gasten klaar in de badkamer en de overige voorbereidingen.

Tijdens het ontbijt ontmoet ik de andere gasten: Marjolein en Marian. Zij zijn samen een paar etappes van het Brabantse Vennenpad aan het wandelen. Tijdens mijn etappe rond de Oisterwijkse vennen heb ik ook een stukje van dit streekpad geraakt.

Zij hebben samen ook de Walk of Wisdom rond Nijmegen gelopen. Staat ook nog op mijn lijstje.

Gastvrouw Ingrid gaat vandaag en de komende dagen een paar etappes van het Kustpad wandelen.

Zo zijn toch best veel mensen 'aan de wandel'. Toch kom ik er op mijn etappes wonderwel maar ontzettend weinig tegen.
 

Riet

Toen ik gisteren door de regen van de Achelse Kluis naar het overnachtingsadres liep, kreeg ik de start van de etappe van vandaag in het oog. Langs het riviertje tussen het riet door. Bij het begin van het pad stond een verbodsbord. Ze zijn bezig met het uitdiepen van het riviertje en alleen werkverkeer mag er door.

Ik had al op Google Maps gekeken, maar zag zo snel geen alternatief. Gastvrouwen Simone en Ingrid hadden een goed alternatief. Bij hun huis recht oversteken, stukje verder links, daarna weer rechts en ik zou weer op de route zitten. Zo gezegd, zo gedaan. Geen last van het werkverkeer en dus ook geen natte broek van het natte riet.

Vanaf deze alternatieve start had ik ook een beter beeld op de Achelse Kluis dan ik gisteren had of in ieder geval mezelf gegund heb. Toch wel een mooi complex om nog eens een keer met mooier weer te gaan kijken.
 

Warmbeek

Ik had het gisteren over het riviertje de Wambeek. Bij een bruggetje over deze rivier pik ik de route weer op. Een tijdje verder kom ik bij een stenen bruggetje waar de naam duidelijk op staat. Blijkt het de Warmbeek te zijn in plaats van de Wambeek.

Vanuit de Achelse Kluis stroomt de Warmbeek verder de Leenderheide in en verandert de naam in Tongelreep.
 

Zwammen

Het eerste deel van de etappe loop ik op een slingerend bospaadje langs de Warmbeek. Heerlijk wandelen hier. Ik focus me op de geluiden. Ik hoor vooral het geluid van zware landbouwmachines en het soppige geluid van mijn voetstappen op de zompige ondergrond.

Deze zompige ondergrond is blijkbaar ook een goede voedingsbodem voor zwammen. Ze groeien hier in grote getale.

Pas bij het uitkomen van het bos hoor ik de eerste vogelgeluiden. Dit is echter ook deze etappe weer van korte duur. Het lijkt erop alsof de meeste vogels zich door de regen van de afgelopen dagen verstoppen voor eventuele nieuwe regen. Die valt vandaag gelukkig niet.
 

Stempel

Zoals jullie weten heb ik een pelgrimspaspoort bij me. Naast een stempel van de vereniging 'De weg naar Rome' staan er inmiddels ook stempels van de parochie, het capucijnenklooster in Tilburg en de pelgrimsherberg in Vessem in.

Vandaag wandel ik tijdens mijn route langs het Stadhuis van de gemeente Hamont-Achel. Doe ik het of doe ik het niet?
Ik kies er voor om naar binnen te gaan. De dame achter de balie heeft een gemeentestempel en informeert erg geïnteresseerd naar mijn wandeling.

Later tijdens de etappe loop ik langs het gemeentehuis van Bree. Het is dan helaas te laat om nog naar binnen te kunnen voor een stempel.
 

Langs de baan

Was de etappe voor Hamont zeker de moeite waard, de kilometers na Hamont zijn dat een stuk minder. Vanuit Hamont loop ik namens kilometers lang over een fietspad langs een lange drukke verkeersweg.

Deze eindigt net voor de Zuid-Willemsvaart. Kort daarvoor zie ik dat Weert staat aangegeven. Ik verbaas me erover, dat ik al op deze hoogte ben aangeland.

Ik ga echter niet de kant op van Weert, maar ga de andere kant op en steek de Zuid-Willemsvaart over.
 

Kerken en zo

Ik arriveer in het dorpje Lozen als de klok van de Benedictuskerk net twaalf uur slaat.

Volgens het routeboekje heb ik de eerste 15 kilometer er al opzitten. Al over de helft van de etappe van vandaag dus (uitgaande van de etappe van Achelse Kluis naar Bree). Op het moment dat ik dit schrijf weet ik dat het nog niet de helft van de etappe was.

Ik lunch in Lozen op de bankjes voor de kerk terwijl ouders en grootouders de kroost opvangen uit de school die daar net achter ligt.

Een half uurtje later start ik weer op. Ik moet direct denken aan Strompeltje. Zo noemde Lobke zichzelf vorig jaar toen we samen het Krijtlandpad liepen in Zuid-Limburg en zij ook de ongemakken van blaren ervaarde.

Na een aantal meter stabiliseert het lopen weer.

Naast een aantal kerken tijdens deze etappe zie ik ook het fraaie optrekje van de nonnen bij Priorij Klaarland. Een mooi wit gebouw met een grote lap grond en tuin eromheen. Om van het complex af te komen geeft het routeboekje de volgende aanwijzing: "Komend uit priorij Klaarland gaan we bij het grote kruis naar links de rechte laan op langs de 'Paastuin' (een kerkhof) tot aan een geel, gesloten hek. We kunnen daar rechts omheen door over een greppel te springen." Deze Strompeltje had echter even geen behoefte om over een greppel te springen. Gelukkig stond er geen water in, zodat ik met enkele grote stappen ook aan de andere kant van het hek kwam.
 

Grensgebied

Waar eerder Weert al stond aangegeven, zie ik in het buurtschap Neerkreyel een bord met de verwijzing naar Stramproy. Mijn ouders komen daar nog zo nu en dan. Stramproy is namelijk het dorp waar Marianne, dochter van Gusje Tik, met haar gezin woont. Pa en ma gaan daar wel eens in de buurt fietsen om bij Marianne Tik te overnachten.

Vanuit het genoemde buurtschap loop ik
Wederom richting de Zuid-Willemsvaart. Deze keer moet ik verder lopen om via de brug aan de andere kant te komen. Via Beek loop ik door naar Bree.
Om precies drie uur arriveer ik daar op het Vrijthof. De klokken van de gele Sint-Michielskerk slaan op het moment dat ik op een bankje neerstrijk drie keer.

Ik bel mijn mijn overnachtingsadres. Hoewel het adres ook aan Bree is gekoppeld, bevindt het adres zich ruim 5,5 kilometer verderop. Gelukkig maar een 850 meter van de route. De gastvrouw is thuis, dus ik begin aan de laatste loodjes. Daarin bevindt zich ook de 'geleidelijk stijgende weg'. Wel een mooi deel van de etappe, maar deze loodjes wegen toch wel zwaar.
 

Twijfel

Zoals ik in het begin al aangaf, zijn ook mijn gedachten zich tijdens deze etappe geleidelijk aan het vormen. Waar ik drie jaar geleden gedurende de drie wandelmaanden genoot van het op mezelf aangewezen zijn, voelt het momenteel anders. Ik begin het thuisfront al een beetje te missen en vraag me af of het eerder geformuleerde einddoel wel een einddoel is wat ik perse zelf wil.

Ik hoef me voor niemand te bewijzen, ik kan ook heerlijk genieten van de wandelingen met Ilse of met anderen. Er sluipt met andere woorden toch een beetje twijfel in de realiteit van de gemaakte plannen. Is dat echt wat ik wil? Ik weet het eerlijk gezegd nog niet zo zeker.

Zo zie je maar: zelfs een weekje wandelen in Nederland en de Belgische grensstreek zet de nodige raderen in werking.
 

Luxe

Ik wandel in een laag tempo de laatste kilometer vanaf de route naar het overnachtingsadres. De huisnummers tellen daarbij maar langzaam af, waardoor ik mijn blik telkens op een ander huis richt waar ik denk te moeten zijn.

Het blijkt uiteindelijk het grootste huis in de straat te zijn. Een prachtig pand met dito tuin, waar ik de volledige zolderverdieping tot mijn beschikking heb. De man des huizes werkt in Frankrijk en vertrekt alweer kort nadat ik kennis heb gemaakt met hem. De beide kinderen zitten 'op kot', dus die zijn er ook niet.

Ik heb dankbaar gebruik gemaakt van het aanbod van de gastvrouw om mee te eten. Het smaakte heerlijk. Ze blijkt (alleen, in gezelschap en afzonderlijk samen met de kinderen) ook een aantal keer 'naar Santiago gestapt' te zijn. We wisselen hierover tijdens het avondeten onze ervaringen, waar over en weer veel overlap in zit.

Met een goed gevulde maag vertrek ik weer naar 'mijn verdieping' om de laatste regels aan dit blog toe te vertrouwen.

Rest me nu alleen nog het voorbereiden van de etappe van morgen.

Dag 4: 34,7 km

Geschreven door Josderoij.op.pad