Koel

Gisteren was een heerlijke wandeldag. De zon werd afgeschermd door de wolken en er blies een lekker frisse wind over het Eifellandschap. Toch zit de warmte nog in mijn hotelkamer.

Gisteren heb ik de kleding een handwasje gegeven en buiten op het balkonnetje gehangen. De deur naar het balkonnetje helemaal open.

Om er zeker van te zijn dat mijn water vandaag de eerste kilometers lekker koel is heb ik mijn bidon en één van de waterflessen in het koelkastje gezet. Best slim van mezelf vind ik.

"Heeft u nog iets uit de minibar gebruikt, meneer?" "Nog niet, maar dat ga ik vandaag nog wel doen."

Ik lag er gisteren al weer redelijk vroeg in en heb een redelijk goede nacht achter me. Vanochtend ben ik er zoals gebruikelijk weer redelijk vroeg uit. Omdat ik nog tijd heb voordat ik aan het ontbijt kan, ga ik nog lekker even op het balkon zitten. Daar is het nog lekker koel. Toch schijnt de zon al flink en is het wolkendek van gisteren flink opgelost. Het belooft daarom weer warmer te worden dan het gisteren was.
 

Dromen?

"Walks turn into dreams and dreams turn into walks" ("Wandelingen veranderen in dromen en dromen veranderen in wandelingen").

Dat is de titel van één van de schilderijen van Rinus Van de Velde. Wie? Rinus Van de Veld is een kunstenaar, wiens werk Ilse en ik in een tijdelijke tentoonstelling in het, zeer aan te raden, Museum Voorlinden in Wassenaar gezien hebben.

Marco Borsato zong jaren terug, dat de meeste dromen bedrog zijn. Toch heb ik vier jaar terug één van mijn dromen verwezenlijkt. Een avontuur om nooit te vergeten. Bijna drie maanden lang een lange wandeling in een onbekende omgeving op weg naar het andere onbekende, nog verder weg van huis. Die droom is toen een prachtige wandeling geworden.

De afgelopen dagen hielden op de minder uitnodigende stukken mijn gedachten me bezig. Ik voelde me weliswaar als eenling in de vrije natuur heerlijk vrij. Als ik in de verte een aantal hardlopers, volop met elkaar aan het 'beppen', aan hoorde komen, genoot ik zodra ze weg waren van mijn eigen geluid van de stilte. Heerlijk.

Toch voelt deze wandeling anders dan vier jaar geleden. Natuurlijk heeft dat avontuur mij gevormd tot wie ik nu ben: een fijner mens vind ik zelf.

Maar toch heb ik het gevoel dat in plaats dat deze wandeling voortkomt uit een droom, deze wandeling eerder zal verworden tot een nieuwe droom. Wat dat is weet ik eerlijk gezegd nog niet.

Wat ik wel steeds meer voel is dat deze wandeltocht door de prachtige Eifel niet persé opgevolgd moet worden door geografisch logische vervoltrajecten als onderdeel van de tocht naar uiteindelijk Rome.

Snap je het nog? Ik zoek zelf ook nog even verder.
https://youtu.be/7fdAFmtq-o8
 

Ahrquelle

Het vorige stukje gaat figuurlijk gezegd over de zoektocht naar de bron. Wat zit er als dieperliggende laag onder? Een nog niet zo gemakkelijke uitdaging.

Na het uitgebreide ontbijt maak ik in de ontbijtzaal ook mijn bestelde lunchpakket klaar. Naast de broodjes krijg ik ook twee stuks fruit, een reep en een liter water mee. Ik verlaat het hotel dus met een nog zwaardere rugzak dan toen ik hier gisteren aankwam. Één van de stukken fruit stop ik niet in mijn rugzak. Dat vertrouw ik dit overrijpe exemplaar niet toe.

Zoals gisteren aangekondigd ga ik eerst een andere bron opzoeken, namelijk de bron, waar de rivier de Ahr ontspringt.

Blijft toch een bijzonder fenomeen, dat een rivier 'gewoon' ergens ontspringt. Eigenlijk helemaal niet zo gewoon. Voor mij een beetje onverklaarbaar, maar dat is niet erg.

Ook Blankenheim heeft in juli 2021 blijkbaar veel last van het hoge water gehad. Een plaquette bij de bron van de Ahr herinnert er aan.

Omdat ik niet weet hoeveel prullenbakken ik onderweg ga tegenkomen, eet ik de overrijpe banaan maar meteen op. De schil gooi ik in de al aardig gevulde prullenbak voor het informatiecentrum.
Omdat deze nog niet open is, vertrek ik zonder stempel in mijn pelgrimspaspoort uit Blankenheim.
 

Broodhut

Na flink klimmen ben ik Blankenheim al weer redelijk snel uit. Het steile klimmen blijft nog even, maar dan heerlijk in een mooi bos. Dit pad heeft de naam van 'Brodpfad' gekregen. Dit pad werd gebruikt om brood naar Blankenheim te brengen en het daar te verkopen.

Een mooi pad wat flink omhoog gaat.

Onderweg staat in plaats van een bankje een stoeltje te wachten om uit te rusten. Over wat ik heb gehoord over de kwaliteit van de bomen in Duitsland neem ik het risico niet om met mijn zware rugzak door het stoeltje te zakken en achteruit van de berg naar beneden te rollen.

Bovenaan de berg staat de broodhut, waar het brood vroeger werd verzameld.

Aan de andere kant van de berg ga je, hoe kan het ook anders, stevig naar beneden.

Wanneer ik beneden aan kom, zie ik pas het eerste levende wezen buiten Blankenheim. Op een bankje zit een oude(re) man met zijn wandelstok in de hand uit te rusten. We groeten elkaar vriendelijk.

Ik krijg honderd meter erna wel wat compassie met deze man. Hier gaat het namelijk best wel weer flink bergop. Hij zal het toch wel gewend zijn? Of zat hij misschien gewoon te wachten op de deeltaxi? Ik denk het eerste.
 

Jong geleerd

Op weg naar Ripsdorf zie ik dat het pad met een draad is afgezet. Ook alle andere zijpaden zijn op eenzelfde manier geblokkeerd. Een koe staat al midden op de kruising. Alle anderen staan nog in de wei aan de andere kant. Aha, de koeien moeten worden overgezet.

De boer ziet me aankomen en haalt de draad voor me weg. Als tegenprestatie vraagt hij mij om nog even op de afslag die ik moet hebben te blijven staan. "Ze willen niet komen", zegt hij in het Duits tegen me. Dat was me al wel duidelijk.

Hij sprint met de riek in zijn hand de wei in om de achterste koe, die zich tientallen meters verderop bevindt, ook de goede kant op te dirigeren. Alle koeien die al aanstalten hadden gemaakt om in de 'nieuwe' wei te komen, lopen hem achterna.

Met al mijn ervaring die ik vroeger heb opgedaan met het ophalen van de koeien van ome Karel in de 'Gilse hei' heb ik de boer geholpen met het van de ene wei in de andere leiden van de koeien. Eén van de koeien staat nog even oog in oog met mij om misschien toch het draadje over te komen.

Als een echte Rico Verhoeven heb ik een 'stare down' met de roodbonte koe aan de andere kant van de draad. De koe kiest uiteindelijk eieren voor zijn geld en gaat als laatste toch de rest maar achterna de wei in.

De boer bedankt mij uitgebreid dat ik ben blijven staan. Anders had hij waarschijnlijk nog een sprintje met de riek in zijn hand moeten maken met de rest van de koeien weer achter hem aan komend. "Gerne gemacht!"
 

Col du Ripsdorf

Met een gelukkige boer en blije koeien achter me begeef ik me richting het eerste dorpje van vandaag. Beneden staat de weg naar boven aangeduid als de 'Col du Ripsdorf'.

Die benaming is waarschijnlijk vooral bedoeld voor de asfaltweg waar de fietsers en het gemotoriseerd verkeer over naar boven rijden verwacht ik.

Ik mag omhoog via een nog steviger oplopend keienpad. Daar kom ik bij de bebouwde kom van het gelijknamige dorp Ripsdorf uit. Tegenover de bijzondere kerk uit 1894 van het dorp pauzeer ik op een terrasje.
 

Griffoendor

Voor ik bij het bijzondere kerkje kom, waan ik me nog heel even in het eerste deel van Harry Potter.

Zonder dat ik ergens een kasteel, een bezem of een oude man met de naam Perkamentus zie, staat aan de kant ineens de sorteerhoed, die wordt gebruikt om nieuwe tovenaarsleerlingen op de tovenaarsschool Zweinstein in te delen in één van de vier afdelingen.

Ik voelde me niet zeker genoeg van mijn zaak om hem even op te zetten. Wie weet waar ik, als toch getrainde heks, was ingedeeld.
 

Weids

Ging het eerste deel van de etappe vooral door het dichte bos, verandert dat na mijn pauze.

Het Eifel-landschap opent zich. Er ontstaan mooie vergezichten over het heuvellandschap. Wat mooi en heel rustgevend.

Hoewel ik vaak hoor, dat het geen zin heeft om achterom te kijken, heb ik dat toch regelmatig gedaan vandaag.

Jeetje, wat is het mooi hier.

Ik merk aan mezelf dat ik weer echt aan het genieten ben.
 

Toch feiertag vandaag

Vanochtend in het hotel werd me duidelijk dat het vandaag een Feiertag is. Dus toch.

Dat veel, zo niet alle Duitsers vandaag vrij zijn is rondom de kleine dorpjes goed te zien. Ik kom vandaag erg veel wandelende stelletjes en groepen wandelaars en ook fietsende mountainbikers tegen.

Zoals ik al eerder aangaf, verbaas ik me iedere keer weer over het kabaal wat sommige groepjes maken. Ik ben iedere keer blij als ze een eindje uit de buurt zijn en ik weer lekker van de vogelgeluiden en van mijn eigen voetstappen kan genieten.
 

Coebergh

Ik loop hier in het zogenoemde Lampertstal. Het schijnt het grootste aaneengesloten jeneverbessen gebied in Noordrijn-Westfalen te zijn. De jeneverbesstruiken zie je op de hellingen goed staan. Heel bijzonder.

Ook schijnen er nog speciffieke andere plantensoorten te groeien hier. Denk aan orchideeën en gentianen.

Er zijn hier ook een aantal specifieke parkeerplaatsen aangelegd om in dit gebied te gaan wandelen. De auto's staan er rijendik.

Geen wonder dat ik hier zo veel mensen tegenkom.
 

Calvarieberg

Aan de rand van dorpje Alendorf gaat het pad via een aantal staties omhoog. Daar wacht een kruisbeeld en een prachtig uitzicht over de verre omgeving met de jeneverbessenstruiken.

Ik verorber hier mijn vanochtend zelf samengestelde lunch.

Een hommel komt op mijn knie zitten om ook van het mooie uitzicht te genieten.

Heerlijk dit. Dit geldt zowel voor de liefde die in in het broodje proef als voor de omgeving waar ik op uitkijk.

In de week voor Pasen wordt op deze berg een grote processie gehouden om de 14 stages te volgen van de kruisweg als nagedachtenis aan de lijdensweg van Jezus naar de kruisigingsplaats Golgotha. Golgotha is de 'schedelplaats'. Omdat Calvaria ook 'schedel' betekent, kreeg de Calvarieberg deze naam.

Na een fijne break is het weer tijd om te gaan. Een ouder stelletje is blij met mijn vertrek. Zij nemen het bankje en het uitzicht van me over. Het is ze gegund na de pittige klim die ze hebben gemaakt. Petje af!

Nee, doe toch maar weer op, want de zon laat zich weer zien en voelen.

Ik ga de berg aan de andere kant af.

De kilometers daarna is het relatief vlak. Ik loop in een heerlijk dal tussen de bergen die aan beide kanten omhoog lopen. Ook mooi om zo tussen die bergen door te kijken.

Waar de zon en de wolken elkaar vandaag afwisselden vallen er nu ook nog spontane regendruppels naar beneden. Een klein regenbuitje geeft een beetje verkoeling. Heel veel zoden zet dit niet aan de dijk waarschijnlijk, maar toch: alle beetjes helpen.

Het dal waarin ik loop heet het Mirbachtal.
Het dal van Mirbach. Mirbach is het eindpunt van mijn etappe van vandaag. Het duurt even voor ik de eerste glimp van de beperkte bebouwing zie.
 

Verlossing

Mirbach is een heel klein dorpje met een heel bijzondere kerk. Hij heet de 'Kapel van de Verlossing'.

De kerk is zowel qua bouw als qua interieur heel bijzonder. Binnen springt het gouden mozaïkwerk meteen in het oog. Heel bijzonder zeg.

Vlak bij de kerk is ook mijn overnachtingsadres gevestigd. Ik ben na deze relatief korte etappe daardoor al op tijd op het eindpunt gearriveerd.

Een mooie etappe in een hele fraaie omgeving. Ik heb er van genoten.

Ik word op mijn overnachtingsadres welkom geheten en heb de bovenverdieping vanmiddag en vannacht tot mijn beschikking.

Het vakantieverblijf is van alle huishoudelijke en sanitaire gemakken voorzien. Het ontbijt voor morgen staat al in de koelkast.

Ik zet een paar lekkere bakjes koffie voor mezelf en neem een heerlijke douche voor ik aan het typen van dit verhaal begin. Straks ga ik een beetje gewicht uit mijn rugzak halen om een warme maaltijd voor mezelf te bereiden.

8 juni 2023: 18,7 km.

Geschreven door Josderoij.op.pad