Stempels
Gisteren heb ik in Saint-Jean-Pied-de-Port mijn laatste stempel in mijn eerste pelgrimspaspoort laten zetten. Tegelijkertijd heb ik daar ook de eerste stempel in mijn tweede pelgrimspaspoort gekregen.

Vroeg op
De ontbijtruimte in de refuge was niet heel groot. In ieder geval niet groot genoeg om met 32 personen tegelijkertijd aan tafel te zitten. Samen met het feit, dat ik het liefst op tijd op pad ben, was dat de reden om de wekker op tijd te zetten.

Er waren echter ook pelgrims die hem nog eerder hadden gezet. Ik was daarom ook voor de wekker wakker en uit bed. Heel stilletjes heb ik mijn ding gedaan en ben ik gaan ontbijten.

Iets na mij kwam een jonge vrouwelijke pelgrim aan het ontbijt. Ze zoekt ergens naar. Ze sliep in het stapelbed naast dat van mij en ik had haar gisteren Engels horen praten. Ik was daarom in de veronderstelling dat ze een Engelse was, dus ik bood mijn hulp in het Engels aan. Ze gaf aan op zoek te zijn naar het ontbijt. Ik heb haar, als ervaren pelgrim inmiddels, uitleg gegeven waar ze alles kon vinden.

Toen dat duidelijk voor haar was, zei ze in het Nederlands iets tegen zichzelf. Dat was natuurlijk een mooie aanleiding om het met elkaar over 'de weg naar Santiago' te hebben.

Het is vandaag haar eerste dag. Ze was met de Flixbus en trein gisterenmiddag in Saint-Jean-Pied-de-Port gearriveerd. Ze liep net als ik ook al een aantal jaren met het plan rond, maar er was iedere keer wel een reden waarom ze niet kon gaan. Die reden was er dit jaar niet.

Gisterenavond had ze met het Zuid-Koreaanse meisje afgesproken om samen te lopen vandaag. Die lag echter nog te slapen op de afgesproken tijd. Toen ik mijn spullen had gepakt om te vertrekken, was ze al in haar eentje op pad gegaan.

Op naar Spanje
Pelgrims die eerder vertrekken dan ik geven aan dat het regent. Alle maatregelen worden dus weer getroffen.

Ik heb de eerste kilometers nog geluk met het weer, zodat ik in Saint-Jean-Pied-de-Port nog wat foto's kan maken. Daarna moet de camera echt in het plastic.

Ik ga vandaag voor het eerst op mijn avontuur mijn wandelstokken gebruiken. Terwijl ik ze op de juiste lengte aan het instellen ben, passeert het Zuid-Koreaanse meisje me. We groeten elkaar.

Ik volg vandaag de 'Route Napoleon'. Bij extreem slecht weer en sneeuw is deze afgesloten en moet een andere route gevolgd worden. Hij is nu open.

Het gaat al vrij snel flink omhoog. Het stijgingspercentage gaat daarna nog verder omhoog. Ik passeer al de nodige pelgrims en nader ook het Zuid-Koreaanse meisje snel. We wisselen wat woorden en gaan ieder in eigen tempo verder.

Kort daarna spot ik de Nederlandse jonge pelgrim. Wanneer ik haar passeer lacht ze nog wel, maar geeft ze aan het wel al zwaar te hebben. Ik wil nog zeggen dat het ergste nog moet komen, maar laat dat toch maar achterwege. Achteraf gezien kan ik concluderen, dat dat ook niet juist geweest zou zijn. Het eerste deel is het pittigst.

Een aantal nummers komen tijdens het beklimmen van de bergen in mijn hoofd. De eerste is 'Go, tell it on the mountains', dat we ook met ons koor in het repertoire hebben.

Een ander nummer is het nummer van Tina Turner 'River deep, mountain high', wat ik daarna ook van Ilse als toepasselijk nummer krijg toegestuurd.

https://youtu.be/ULw1RHHPv5g

Terwijl ik, met aandacht voor mijn ademhaling en gebruik makend van de wandelstokken om mijn bovenbenen wat te ontlasten, me verder de Pyreneeën op beweeg, komt ook 'Ain't no mountain high enough' bij me binnen. Ik denk dat het origineel van Marvin Gaye en Tammi Terrell is. Laat Ilse die nu ook toepasselijk vinden.

https://youtu.be/Xz-UvQYAmbg

Met die nummers in mijn hoofd overbrug ik de meters voorwaarts en naar boven. Er zijn nauwelijks mogelijkheden om even stil te gaan staan, want het gaat gestaag omhoog.

Ik zie opvallend veel pelgrims die zonder of met een heel klein rugzakje de weg naar boven maken. Hun bagage wordt waarschijnlijk van overnachtingsplaats naar overnachtingsplaats gebracht. Ik moet me iedere keer inhouden om niet te zeggen dat ze hun rugzak vergeten zijn. 'Nee, Jos. Ieder loopt zijn eigen Camino.'

Uitzicht
In mijn routeboekje staat: 'bij mooi weer is de 'Route Napoleon' een unieke ervaring. Kort na Saint-Jean-Pied-de-Port stijgt het pad bergopwaarts. Steeds weer doen zich mooie uitzichten op dalen en omliggende bergen voor.'

Het is vandaag nat en grijs. Bij de eerste zin van de beschrijving gaat het dus al mis.

Dat betekent dat het op hoogte mistig is. Het uitzicht van boven is daarom helaas ook heel beperkt. Slechts een aantal tientallen meters heb ik rondom me zicht, waarna ik daarachter naar een grijze muur kijk.

De silhouetten van de pelgrims, die al voor mij op pad waren of in een refuge hebben geslapen buiten Saint-Jean-Pied-de-Port, doemen op zodra ik ze nader.

Eén van de refuges die buiten Saint-Jean-Pied-de-Port op de weg naar de Pyreneeën ligt is de Albergue Orisson. Zij pronken in allerlei publicaties ook met hun uitzichtsterras. Het terras is als ik er langs kom nog gesloten, maar ik het voor de gein een foto van het uitzicht genomen.

Naast de silhouetten van de pelgrims doemen er ook verschillende dieren op in de mist. Vaak ben ik al gewaarschuwd door het geluid van de bellen die een aantal van hen om de nek heeft. Of het gaat om paarden, koeien of schapen is dan nog onduidelijk. Zij grazen op de schuine hellingen van de Pyreneeën en hebben voorrang op alle andere gebruikers, dus ook pelgrims.

Een koe laat dat nog maar eens zien aan mij, door kort voor mij het pad over te steken. Ik houd daarom maar even in om ver genoeg achter haar door te lopen.

Percentages
Tijdens de etappe overbrug ik de nodige hoogtemeters. Toch zijn de eerste tien kilometer de moeilijkste.

De stijgingspercentages zijn hier hoog. Het gebruik van de wandelstokken helpt me heel erg bij het ontlasten van de bovenbenen en de knieën om naar boven te komen. Wel zal ik morgen mijn armspieren waarschijnlijk wel voelen. Die hebben vandaag wat harder moeten werken dan anders.

Bij het pakken van eten of het maken van toch een foto heb ik echter geen handen vrij. Voor vandaag heb ik er dankbaar gebruik van gemaakt, maar bij aankomst op mijn overnachtingsadres maak ik ze toch maar weer vast aan mijn rugzak.

Over de grens
Het hoogste punt is de Col de Lepoeder op 1.430 meter. Saint-Jean-Pied-de-Port ligt op 163 meter.

Voordat ik bij het hoogste punt ben bereik ik eerst de officiële grens tussen Frankrijk en Spanje. Een grote staande platte steen met 'Navarra' daarop en de verandering van bewegwijzering zijn de aanwijzingen voor mij dat ik 'over de grens ben gegaan'.

Een watertappunt iets verderop voorkomt dat ik mijn rugzak af moet doen om water te pakken. Ook het eten had ik vanochtend al in mijn zakken gedaan. Dat eet ik onderweg op.

Vanaf nu zijn de gele pijlen de wegwijzers die ik in Spanje ga volgen.

Alle dagen zon?
Gisteren liep ik al met het nummer van Imca Marina met de titel 'Viva España' in mijn hoofd. Dat was nog te vroeg. Vandaag is het zover. Ik ben in het laatste land waar ik kom tijdens mijn avontuur: Spanje.

Dat de klimaatverandering echt wel plaatsvindt leid ik af van deze regel uit het lied
'Geef mij maar allen dagen zon (Espagna por favor)'.

https://youtu.be/l8WpWPuPlEU

Mijn eerste dag in Spanje bewijst het. Geen 'alle dagen zon' meer. Die bewering staat dus 'Op losse groeven', waar Imca Marina dit lied regelmatig bij Chiel Montagne ten gehore heeft gebracht.

'Op losse groeven' en de voorganger (of was het opvolger) 'Op volle toeren' was bij ons thuis onderdeel van de zaterdagavond, waarop de chips en nootjes op tafel kwamen.

Flow
Mijn wandeldag verloopt voor mij in een mooie flow. Op de mooie uitzichten had ik na de weersvoorspelling en de afgelopen dagen al niet meer gerekend.

Ik loop mijn eigen tocht en blijf in het ritme en tempo dat goed voelt. De etappe gaat daardoor gevoelsmatig probleemloos.

Doordat een relatief groot deel van het stijgende stuk over asfalt verloopt, levert dat ook weinig glibbermomenten op. Slechts in het begin van de etappe en het laatste deel voor de top en de afdaling was sprake van onverharde en daardoor natte en glibberende ondergrond. Ik ben geconcentreerd op die stukken om geen uitglijder te maken.

Roncevalles
Ik arriveer door de voorspoedige etappe al vroeg in Roncevalles. Bij het uitkomen van het bos is het (gigantische) complex waar ik moet zijn het eerste dat ik zie.

Zodra dat kan reserveer ik een bed, het diner en het ontbijt. Ik loop rond op het grote terrein en neem een kijkje in de kapel op het complex. Wel donker, maar met mooie versieringen en prachtige glas in lood ramen. En natuurlijk: een beeld van Sint Jacob.

Om twee uur kan ik naar de kamer. Terwijl ik daar alvast aan deze blog begin te schrijven, hoor ik: ' Hé Jos'.

Het is Marguarite, die een paar dagen met wat kortere etappes achter de rug heeft. Ze geeft aan nog enkele kilometers door te lopen, omdat ze het hier te massaal vindt. Ik kan me daar op zich wel iets bij voorstellen, maar ik wil het hier toch een keer meegemaakt hebben.

Dat gaat vandaag dus gebeuren.

Dag 59: 25,3 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad