Wie niet sterk is, ..
Vannacht mijn eigen kamertje in het voormalige seminarie van Troyes gehad. Niet groot, maar een lekker bed en een eigen wastafel, wc en douche in een kleine ruimte ernaast.

Ik ben inmiddels gewend om de bezwete spullen een handwasje te geven en daarna in de buurt van de verwarming (op de hoogste stand) gedurende de avond en nacht te laten drogen. De verwarming leek gisteren echter niet te werken, zodat ik het waslijntje dat ik bij me heb in de afzonderlijke sanitaire ruimte met het raam open heb opgehangen. Hoewel mijn sokken vanochtend nog niet helemaal droog waren, was ik voor de overige kleding in mijn opzet geslaagd.

De kunst van het weglaten
Gisteren had ik onderweg naar de Kathedraal van Troyes al wat inkopen voor gisterenavond, vanochtend, vanmiddag, vanavond en morgenochtend gedaan. In het dorpje waar ik vandaag de nacht verblijf zijn namelijk totaal geen voorzieningen. Ondanks de meermaals uitgevoerde eliminatieronden om mijn rugzak qua inhoud en gewicht handelbaar te krijgen kom ik nog wat ruimte tekort om alles er fatsoenlijk in te krijgen.

De overige etenswaren draag ik daarom in een dagrugzakje in de hand. Dat is die groene zak, die af en toe op de foto's zichtbaar is. Ik neem de uitdaging aan om in het komende weekend nog een eliminatieronde door te voeren om zo vanaf zondag alleen de rugzak op de etappes mee te hoeven sjouwen.

Mooie stad
Na vanochtend mijn ontbijt op de kamer gemaakt en genuttigd te hebben, ben ik op pad gegaan. Medepelgrim Werner is al wat eerder vertrokken, aangezien hij voor vandaag een langere etappe te lopen heeft.

Als eerste toch nog maar even langs de kathedraal gelopen om daar de route weer op te pikken. In de stad Troyes staan ontzettend mooie en leuke gebouwen. Ik heb de eerste kilometers door de stad dus erg goed om me heen gekeken en ook vooral naar boven gekeken om te kunnen genieten van de typische 'vakwerkstijl'.

Wandelen en fietsen
Zodra ik de stad Troyes uit ben, loop ik over een 'Voie Verte', een fietspad dat als een groene long door het bebouwd gebied loopt. Het fietspad loopt langs een kabbelend beekje, waardoor je helemaal niet de idee hebt in een stad of dorp te lopen.

Het is best druk op de fietspad. Het zijn echter niet zozeer fietsers, maar vooral wandelaars en joggers die hier gebruik van maken. Van een groot aantal wandelaars krijg ik een "Bon courage" toegeroepen. Twee oudere dames weten mij te zeggen dat ze zojuist ook een andere pelgrim zijn tegengekomen. Dat zal waarschijnlijk Werner zijn.

Na ongeveer een uur wandelen ben ik pas uit de bebouwing. De temperatuur wordt direct wat aangenamer, omdat de wind hier voor een verkoelend briesje kan zorgen.

In de verte zie ik inderdaad Werner lopen.

Globaal Positiebepalings Systeem
Op enig moment zie ik Werner stoppen en zijn rugzak afdoen. Gevoelsmatig is het nog te vroeg voor een pauze en ook de plek waar hij stopt lijkt hiervoor niet logisch.

Ik nader hem en zie wat de oorzaak is. Op sommige stukken van de route is de bewegwijzering van de route naar 'Saint Jacques de Compostelle' heel goed en duidelijk. Vandaag is echter een andere dag. Werner zoekt in zijn routeboek naar de juiste richting. Mijn GPS is mijn 'hulpmiddel in bange dagen'. Deze had mij al tijdig de juiste richting laten zien. Mijn routeboekje is daardoor in aanzienlijk betere staat dan die van Werner. Gelukkig kan hij hem over een weekje naar huis sturen of de plaatselijke harmonie blij maken met wat oud papier.

De rest van mijn route lopen Werner en ik daarmee toch samen.

Vallei van de pisbloemen
Net buiten de bebouwing van het mooie plaatsje Laines aux Bois gaat het pad flink omhoog. De klim duurt volgens inschatting ruim een kilometer. Daarna komen we via een klein gehuchtje aan de andere kant van de bergen in een bosrijke omgeving terecht. Hier komen we in mooie valleien terecht. In een van de valleien staan ontzettend veel paardebloemen. Werner weet te vertellen dat paardebloem in het Frans "pissenlit" is. Dit verklaart waarschijnlijk waarom wij paardebloemen ook wel pisbloemen noemen.

Een aantal kilometers verder pauzeren we in een andere mooie vallei. Voor mij resteren er op dat moment nog zo'n zes kilometer. Werner heeft er daarna nog een stuk of acht te gaan.

Gemeentelokaal
Door een prachtig groen bos lopen we de kilometers naar Sommeval. Door de bedekking boven ons hoofd kan de fel schijnende zon ons gelukkig minder verwarmen dan in de open vlakte. Wanneer we uit het bos komen, zien we mijn eindpunt 'Sommeval' in het dal liggen. Net voor het dorpje zien we een gîte die in een schuur lijkt te zijn ondergebracht. Iets verderop een luxere gîte, wat prijstechnisch in een andere categorie zal vallen. Ik heb mijn overnachting in het gemeentelokaal gepland. Er staat geen specifiek adres genoteerd, maar op de plattegrond (b)lijkt het gemeentelokaal net buiten het dorp te liggen. Ik wandel naar de plaats waar het lokaal staat aangeduid. Het enige dat ik aantref zijn akkers en een enkele boom. Ik zit niet goed, lijkt me. Omdat naast het gemeentehuis ook een kleine kantine lijkt te zijn, besluit ik naar het gemeentehuis te gaan.

Het gemeentehuis blijkt echter slechts gedurende twee dagen deels open te zijn. Ook de telefonische bereikbaarheid is beperkt en op donderdag is er al helemaal geen bereikbaarheid. Telefonisch krijg ik dezelfde informatie als op het gemeentehuis is aangegeven. Ik twijfel wat te doen. Bellen naar een adres een dorp verderop om te kijken of ze daar een plekje hebben?

Uit het huis tegenover het gemeentehuis komt een vrouw naar buiten om boodschappen te gaan doen. Ik spreek haar aan. Ook zij komt niet veel verder dan ik was gekomen. Toch is zij in de veronderstelling dat de eerste gîte die ik ben tegen gekomen wel eens het gemeentelokaal zou kunnen zijn dat ik zoek. Ik ga daarom toch maar terug naar die plek. De deur blijkt open te zijn en de inventaris die ik aantref voldoet aan de beschrijvingen die over het gemeentelokaal zijn opgesteld. Gelukkig wel een douche, maar inderdaad geen matras, maar een aantal houten bankjes. Dat zal een provisorisch bed worden waar ik de nachtelijke uren zal gaan doorbrengen denk ik.

Maar goed; ik heb een dak boven mijn hoofd en zal met mijn aangeschafte levensmiddelen ook deze gîte wel overleven. Pelgrimeren is improviseren.

Dag 20: 25,2 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad