Geen wekker
Gisterenavond nog gezellig met Werner bijgepraat over de ervaringen van de afgelopen weken. Hij was enkele dagen niet lekker geweest en had buikloop gehad.

Hij was dus flink wat kilo's kwijtgeraakt. Zijn baard was echter een stuk langer en grijzer geworden.

Werner heeft gezien de afgelopen dagen gisteren besloten zijn geplande etappe te wijzigen en net als ik tot in La Souterraine te lopen. De afstand van 24,5 kilometer is te overzien en we kunnen beiden niet vroeg op het overnachtingsadres arriveren. Zonder dat concreet af te spreken lopen we de etappe samen. We besluiten daarom geen wekker te zetten.

Toch staan we om 7.00 uur naast onze bedden. De biologische klok doet zijn werk.

We ontbijten samen en ik smeer alvast mijn brood voor onderweg. Alles op het gemak.

Purple rain
Bij vertrek is het flink bewolkt. Gisterenavond heeft het al flink geregend en de weersverwachting is ook niet heel denderend.

De eerste kilometers die ons van het hoge Crozant naar de laaggelegen rivier brengt blijven we droog. De rest van de dag wisselen de buien en droge perioden elkaar in rap tempo op. Zijn we net droog, begint het weer te druppelen. Het verschil in beeld van de omgeving is zo groot wanneer de zon schijnt in vergelijking met de grijze en donkere omstandigheden.

In deze omgeving zie je vaak de blauwe regen in de tuinen en tegen de huizen groeien. Een prachtig en fleurig gezicht. Als het regent of heeft geregend hangen ze treurig en zwaar van al het nat maar te hangen. Spontaan beginnen we Purple Rain van Prince te zingen bij dit aanzicht.

De regen maakt vanzelfsprekend ook alles nat. De hoeveelheid bankjes is al niet groot onderweg, als ze dan ook nog vol in de regen staan maakt dat het stoppen niet aantrekkelijker.

Op enig moment wijst Werner mij op een overkapping en een bankje. Dat is de onze. Wanneer we dichterbij komen zien we dat het bankje naast de overkapping staat en de overkapping bedoeld is voor de 'wasplaats' die zich er onder bevindt. We besluiten toch dit bankje als pauzeplaats te kiezen. Het is van boven voor even weer droog.

Tijdens zo'n wandeling komen veel verschillende onderwerpen aan de orde. Vandaag kwam een overeenkomstige hobby van ons beiden ter sprake: muziek. Werner speelt gitaar en volgt les op de muziekschool. Hij heeft ook in een koor gezongen. Over een dergelijk onderwerp kan je samen zeker nog wel een etappe vullen.

Windje
Het eerste deel van de etappe waait het bijna niet. De buien blijven daarom ook hangen. In de verte zien we wel lichtere lucht, maar die wil maar niet onze kant uitkomen. Wanneer ik zeg, dat een windje welkom zou zijn, reageert Werner dat ik dat van hem niet hoef te verwachten vandaag. Dat geeft waarschijnlijk nog meer nattigheid.

Kunnen jullie door een waterkraan?
Een kilometer of acht voor het einde van deze etappe heeft Werner behoefte aan een break. Geen probleem, tijd genoeg tenslotte. We zoeken een plekje bij de kerk. Een bankje vinden we niet, wel een monument voor de slachtoffers van de wereldoorlogen. In heel veel Franse gemeenten staat er wel zo'n monument. Vaak ligt de nadruk op de Eerste wereldoorlog 1914-1918. De uitvoering van de gedenktekens wisselt in praktijk. Vandaag is het een soldaat in blauw, de 'legersmurf'.
Een hele bijzondere kleur, waarvan ik me afvraag wie dit idee heeft ingebracht en wie daar daarna nog akkoord op gegeven heeft ook.

Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter
Je wandelt stiekem toch de nodige kilometers op zo'n avontuur. Vandaag ga ik al in het begin van de etappe de 1.000 kilometergrens over.

Trots was ik al op mezelf. Ik ben echter ook heel erg dankbaar.

Dankbaar aan mijn gezin, dat ze mij deze mooie ervaring gunnen. Dankbaar aan mijn werkgever, dat ik de tijd die ik voor dit avontuur nodig heb, heb mogen opbouwen. Dankbaar aan verdere familie, vrienden, bekenden en alle volgers van mijn blog. Voor de mooie woorden en gelukswensen vooraf en de fijne en bemoedigende reacties tijdens mijn avontuur. Soms hoeven het niet eens woorden te zijn. Dan is het gevoel al meer dan voldoende.

Ik lees de reacties op mijn blog soms voor, soms tijdens en soms na een etappe. Ik vind het werkelijk fantastisch hoe met mij wordt meegeleefd en meegereisd. Het geeft mij ook steun om dit avontuur met plezier door te zetten en er met volle teugen van te genieten. Ik gun iedereen ditzelfde avontuur en wens iedereen ook toe de eventuele dromen waar te gaan maken.

La Souterraine
Het eindpunt van vandaag is een dorp / stadje met een redelijk formaat. Bij de kerk halen we een stempel voor in het pelgrimspaspoort. Omdat we nog redelijk vroeg zijn, willen we nog ergens iets gaan drinken en wil Werner nog naar een drogist (Farmacie) om een middel tegen de buikloop te halen. In beiden slagen we niet. Dicht.

We besluiten dan ook om ieder naar ons eigen overnachtingsadres te gaan en wensen elkaar wederom een prachtig vervolg van onze avonturen toe. Morgen lopen we ieder onze eigen etappe en wellicht komen we elkaar onderweg nog eens tegen.

Mijn overnachtingsovernachtingsadres is vandaag een groot huis waar een chambre d'hote is ondergebracht en waar ook pelgrims overnachten. Tijdens de etappe van vandaag reden er twee Nederlandse mannen ons voorbij op de fiets. Ook zij zijn op weg naar Santiago. Toevallig overnachten zij hier ook.

Het diner staat vanavond pas om acht uur gepland. Daarna zullen de ogen waarschijnlijk snel gesloten worden om morgen weer fit aan een nieuwe etappe te kunnen beginnen.

Dag 36: 26,3 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad