Gezamenlijk diner
De drie andere pelgrims in de refuge hebben blijkbaar ook een naam. De Belgische pelgrim met Italiaanse roots uit Luik heet Sgarito, de verwarde Franse pelgrim heet Didier en de praatgrage Franse pelgrima heet Michèle. Ze praat trouwens niet alleen graag tegen anderen, maar ook tegen zichzelf.

De Belgisch Italiaanse Sgarito heeft dit keer niet de hele nacht liggen zagen, maar slechts het grootste gedeelte. Ik heb dus redelijk geslapen, in ieder geval beter dan de nacht ervoor.

Ik heb geen wekker gezet, maar ben rond zeven uur toch weer uit mijn bed.

We ontbijten gezamenlijk; de drie zestigers en ik.
Het drietal loopt vandaag naar dezelfde eindbestemming als ik: Saint Sever (spreek uit als 'Cent Suhvéé').

Knop om
Het is een relatief korte etappe. Ik probeer de mindset daarom zo te krijgen dat de etappe niet langer lijkt dan hij feitelijk is. Maar hoe doe je dat? Noemen ze dat met 'open vizier' of 'blanco' de uitdaging aangaan?

Ik weet het eerlijk gezegd niet, maar ik ga in ieder mijn uiterste best doen om er weer van te genieten en me niet af te laten leiden door andere gedachten. Ik slaag er vandaag voortreffelijk in, al zeg ik het zelf.

Lastdier
Ook vandaag vertrek ik als eerste uit de refuge. De eerste kilometers loop ik langs een drukke weg vanuit de stad. Op het punt waar de route afbuigt naar het meer open terrein, zie ik twee andere pelgrims lopen die uit de andere richting komen. Het zijn een man en een vrouw, die waarschijnlijk bij elkaar horen.

Hij heeft een karretje achter zich hangen met de bagage. Zij heeft alleen een wandelstok vast. Ik krijg het beeld van een husky met een slee en de begeleider achter zich op mijn netvlies. Het beeld zit er nog steeds op.

Ik zie het stel ook onderweg nog een paar keer en ook op de eindbestemming. Zij slapen in dezelfde refuge als ik.

Kleine wereld
Het is vanochtend mistig. Dit was me in de stad nog niet opgevallen, maar zodra ik er buiten ben des te meer. De zon laat zich nog niet zien. De temperatuur is echter al goed.

Ik twijfel daarom of ik nu mijn vest al uit ga doen. De frisse wind houdt me nog even tegen. Het eerste zweet kondigt zich al aan onder de oksels.

Voie de Vézelay
In het dorpje Benquet staat vlak bij de kerk een groot bord van de 'Voie de Vézelay'. Dit is eigenlijk de makkelijker te onthouden naam van de oorspronkelijk Latijnse benaming 'Via Lemovicensis', de weg van Limoges. Deze laatste is zo genoemd vanwege het feit dat deze langs de plaats Limoges voert, een van de hoofdplaatsen onderweg.

De 'Voie de Vézelay' loopt van Vézelay naar de voet van de Pyreneeën bij Saint-Jean-Pied-de-Port. Ik heb op een aantal etappes na deze 'voie' er dus ook bijna opzitten.

Kerkjes
Ik heb wel iets met kerkjes. Het uiterlijk ervan vind ik interessant, maar zeker ook de binnenkant ervan. Ze bieden mij een bepaalde rust door de sereniteit die er over het algemeen heerst.

Het mag inmiddels wel duidelijk zijn dat ook de kerkjes in de praktijk noodgedwongen of als keuze gesloten zijn. Ik blijf het echter proberen.

In het kleine dorpje Saint-Christeau staat een kerkje met dezelfde bijzondere bouw als ik al eerder heb gezien. Het torentje ontbreekt en de klokken zitten in de voorgevel.

Deze kerk is bij een zijdeur wel open. Ik zie dat de klokken nog worden geluid door aan twee touwen te trekken. Net zoals dat in de kapel van Nijhoven in Baarle Nassau het geval is/was (doorhalen wat niet van toepassing is).

Vroeger gingen we als gezin met mijn ouders ook één keer per jaar naar het kerkje in Esbeek. Ook daar ging het luiden van de klokken op deze manier. We mochten als kleine kinderen dan helpen bij het luiden van de klokken door aan de touwen te trekken en dan mee de lucht in te gaan. Geweldig vond ik dat.

Als ik het goed begrepen heb, zit de Esbeekse basisschool inmiddels in deze kerk. Neef Will trekt daar nu aan de touwtjes. Of de schoolklok dan ook luidt weet ik niet.

Terwijl ik mijn laatste foto van het kerkje maak komt een mevrouw met de sleutel aanlopen. 'Als u het wilt, kan ik hem open maken', zegt ze in het Frans tegen me. 'Hij is open hoor', antwoord ik haar. Dat antwoord had ze niet verwacht, want ze schrikt er een beetje van. Ze bedankt me en loopt snel verder, voor ook de pastoor er achter komt.

Wierrookvat
Als ik aan het luiden van de klokken via deze manier denk, denk ik onwillekeurig ook aan het wierrookvat wat normaal gesproken in de kathedraal van Santiago de Compostella heen en weer wordt geslingerd. Ook dit gebeurt op een soortgelijke manier.

Helaas zijn er binnen in de kathedraal de komende jaren onderhoudswerkzaamheden, waardoor er geen missen gegeven worden en dus ook het wierrookvat niet van zijn plaats komt. Jammer natuurlijk, maar voor mij is vooral de weg het doel.

Ontmoeten
Wanneer ik na het bezoek aan het kerkje mijn weg weer heb hervat, stopt een automobilist naast me. Hij vraagt of ik naar Saint Sever ga. Ik antwoord instemmend. Daarna vraagt hij of ik in Mont-de-Marsan heb overnacht. Ook dat kan ik niet ontkennen.

Wat hij daarna zegt, kan ik niet helemaal volgen, behalve de laatste twee woorden: 'Buon Camino!'. 'Merci!'
Moraal van dit verhaal: Pelgrimeren is ontmoeten.

Op het gemak
Ik neem vandaag echt mijn tijd. En dat gaat me nog goed af ook.

Na twee uur wandelen ben ik al op de helft van de etappe. Het Office du Tourisme in Saint Sever gaat pas om twee uur vanmiddag open, dus ik neem de tijd voor mijn eerste pauze.

Op een stel opgestapelde stenen geniet ik van het rustmomentje en de blauwe bloemen die naast me staan. Een deel al open, het grootste deel nog in de knop. Ik geniet natuurlijk ook van mijn broodjes.

De mist is opgetrokken en het zonnetje komt er stilletjes aan. De vest gaat daarom alsnog in de rugzak.

Door andermans ogen
Ik was samen met Ilse op een 'workshop schrijven', die enkele weken voor vertrek door het Genootschap Sint Jacob werd georganiseerd.

Een van de opdrachten was om jezelf te omschrijven vanuit de ogen van een ander en daar ook een typering van een dier aan te hangen.

In hoofdlijnen kwam mijn uitwerking op het volgende neer: 'Kijk hem daar nu lopen, die man met dat brilletje en zijn veel te zware rugzak. Hij heeft haast zo te zien. Hij loopt als een haas en heeft niet eens tijd om op zijn pauzes zijn rugzak af te doen.'

Wanneer ik met de ervaringen van de afgelopen weken vanuit eigen ogen naar dit beeld kijk, dan klopt in ieder geval de bril nog.

Gevoelsmatig is ook de rugzak nog te zwaar, maar na de doorlopen eliminatieronden heb ik daar genoegen mee genomen. Het eten dat ik bij me heb wordt iedere dag wat minder en daarmee dus ook het gewicht. De vergelijking met de haas gaat in mijn ogen niet meer op.

Natuurlijk, ik heb met het wandelen nog steeds een bovengemiddeld tempo, maar een gemiddelde komt natuurlijk ook ergens vandaan. Ik heb mijn gemiddelde snelheid al fors teruggebracht in vergelijking met wat het was voor mijn vertrek.

De vergelijking met de haas gaat wat mij betreft dus ook niet meer op. Met welk dier ik dan vergeleken kan worden, weet ik eigenlijk niet. Een slak gaat ook te ver, maar een haas ben ik op dit avontuur dus zeker niet.

De rugzak gaat bij een pauze (bij een droge ondergrond) voor langere tijd van de rug en waar mogelijk gaan zelfs de schoenen even uit. Ik slaag dus redelijk goed in het 'ont-haasten' vind ik zelf.

Flora en fauna
Na het verdwijnen van de mist heeft de zon vrij baan. Op de akkers zie je het vocht opstijgen door de kracht die de zon heeft.

Ik loop tijdens deze etappe ook weer een deel in bosrijke omgeving. Op het moment dat je weer van je af kunt kijken zie ik toch de heuvelachtigheid hier. De laatste kilometers is die heuvelachtigheid zelfs heel actueel.

Vandaag komen ook de vlinders weer even polshoogte nemen. Ze zien dat het goed is. 'Het gaat goed met Jos!'

Vlinders had ik natuurlijk ook al in eerdere etappes gezien. Een ander dier nog niet. Een aantal kilometers voor het bereiken van Saint Sever schrik ik de pet van mijn hoofd.

Voor mijn voeten kronkelt ineens een slang van rechts naar links. Pardoes blijf ik staan van de schrik. 'Laat me niet zo schrikken, stom serpent!' wil ik nog zeggen.
De slang is echter al weer verdwenen in de bossages.

Kilometers later herhaalt dit voorval zich. Ditmaal loop ik op het pad langs de rivier de L'Adour. De slang ligt lekker te drogen in de berm en slingert zich als een dolle weg als ik langsloop. Dit was een flinke knoeperd die in het assortiment van Gardena niet zou misstaan.

Boven op de berg
Wanneer ik de L'Adour via de brug oversteek, zit ik feitelijk al in Saint Sever. De (historische) kern van het stadje bevindt zich echter een groot aantal meters hoger boven op de berg.

Dat is nog flink klimmen, waarbij ik ook de husky en zijn begeleidster weer inhaal.

Boven aangekomen ben ik nog te vroeg voor het Office du Tourisme. Ik verken de historische kern. De hoofdingang van de kerk is gebarricadeerd door bouwvakkers die met renovatiewerkzaamheden bezig zijn. Aan de zijkant kan ik wel naar binnen om even rond te kijken.

Langs de andere zijde van de kerk loop ik er uit, waarbij ik terecht kom in de binnentuin van de vroegere abdij. Het gemeentehuis en een museum zijn hier momenteel gevestigd.

Inmiddels is het twee uur, dus loop ik naar het Office du Tourisme om me aan te melden voor de refuge. Met een stempel in mijn pelgrimspaspoort (nog vier te gaan) en de toegangscode voor de herberg loop ik die richting op.

Er is al één pelgrim binnen en de huskybegeleidster zit voor de deur te wachten. Haar partner, de husky dus, is zonder zijn karretje ook naar het Office du Tourisme.

Ik douche me heerlijk en heb de bedden nog voor het uitkiezen. Pas tegen half zes arriveren de andere drie pelgrims met wie ik de afgelopen twee nachten in de refuges heb doorgebracht. Het is daarmee helaas ook meteen gedaan met de rust in de refuge.

Dag 54: 23,0 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad