Hospitalier
Vrijwilliger Alain vertelde vijftien dagen achter elkaar in de refuge als hospitalier (vrijvertaald: gastheer) te verblijven. Hij heeft hiervoor, naast de refuge op het moment dat er geen pelgrims zijn natuurlijk, alleen een klein privévertrekje tot zijn beschikking. Hospitalier zijn kan volgens mij best eenzaam zijn.

Alain heeft gisterenavond een bescheiden, maar voedzame, maaltijd voorbereid. Onder het genot van een glaasje rosé en het nodige water zorgt hij ervoor dat vooral ik de maaltijd verorber.

Alain legt dingen die ik in eerste instantie niet versta op een rustige manier anders uit, zodat we toch een geanimeerd gesprek hebben.

We spreken na afloop af hoe laat we ontbijten, waarna ik me terugtrek op de pelgrimslaapzaal met vijf bedden.

De kleding die ik gewassen heb en daarna buiten heb gehangen is nog niet helemaal droog. Het droogrek komt daarom naar binnen. Ik doe de verwarming een beetje aan, zodat het verder kan drogen en ik het vannacht niet koud heb.

Vanmorgen word ik niet wakker met vogelgeluiden, maar met huilende honden. De koeien gaan spontaan mee lopen loeien.
Om half acht zitten we aan het ontbijt.

Mooie dag
'It's a beautiful day,
The sun is shining.
I feel good.
And no-one's gonna stop me now'
De eerste regels van het lied van Queen.

Die regels kwamen in mijn hoofd op toen ik de deur van de refuge achter me dichttrok en ik in de mooie omgeving weer op pad ging.

Geen wolkje aan de lucht, nog wel wat fris, maar perfect weer.

Vandaag staat een relatief korte etappe op het programma. Ik had in eerste instantie gepland in een stad vijf kilometer eerder te overnachten. Omdat ik bij de adressen die ik had gebeld of niemand te pakken kreeg, of te horen kreeg dat ze vol zaten, besloot ik de refuge in Bouzais te benaderen. Daar was nog plek. Ik heb dat gisteren op basis van eigen waarneming kunnen bevestigen.

Achteraf ben ik blij die vijf kilometer door te zijn gelopen. Dit betekent voor vandaag dat de etappe vijf kilometer korter is. Ik heb daarom geen druk van een lange etappe en kan het op mijn gemak doen. Dat is met dit weer ook helemaal niet verkeerd.

Zwaluw
'Eén zwaluw maakt nog geen zomer' is het gezegde. Maar hoe zit het dan met twee of tientallen?

Hoewel ook in de gîte in Le Chemin al zwaluwen nestjes aan het maken waren, vliegen vandaag de zwaluwen in alle kieren en gaten in de muren bij een boerderij.

Ze moeten snel zijn. In mei legt namelijk iedere vogel een ei (, behalve de koekoek en de spriet, die leggen in de meimaand niet). Morgen valt als werkdag af, want dan is iedereen in Frankrijk vrij.

De zwaluwen vliegen laag. Als ik het goed heb, is het weer dan nog niet bestendig genoeg en zal het echte mooie weer nog even op zich laten wachten.

Ont-spannen
Ik voel me vandaag helemaal zen.

Ik heb oog voor de omgeving, zie kevers op de grond zitten, zodat ik er overheen in plaats van er misschien op kan stappen en heb goed oog voor de bordjes die me de weg wijzen.

De vogels hebben het volgens mij ook in de gaten en lijken zich qua volume vandaag gedeinsd te houden. De krekels hebben vandaag sowieso de overhand.

Vandaag is voor mij de dag van het 'ont-haasten'. De slak die ik spot geeft daarin het goede voorbeeld.

Narcisme
Volgens de Dikke van Dale is de omschrijving van narcist: ‘een narcist heeft een ziekelijke liefde voor zichzelf’.

Ik plaats veel foto's met mezelf in mijn blog. Maakt mij dat een narcist? Ik denk het niet.

De oorzaak van die 'selfies' is dan ook een heel andere.

Op vakantiefoto's en films ben ik maar mondjesmaat te zien. Hoe komt dat dan? Ik ben namelijk die man achter de camera.
Regelmatig hoor ik de opmerking dat ik daarmee de wereld door de zoeker of op het scherm zie en te weinig zelf de dingen zie. Ik denk dat de afgelopen 30 dagen anders hebben uitgewezen.

Ik kan pas een foto van iets moois of kleins maken als ik het eerst zelf heb gezien. Voor mij is het vastleggen een herinnering, waar bij het bekijken ervan weer het 'gevoel van toen' bij komt.

Voor mijn vertrek heb ik het verzoek gekregen om vooral foto's te maken waar ik ook zelf bij op sta. Het is ten slotte mijn avontuur, waardoor ik op foto's niet altijd mag ontbreken. Natuurlijk maak ik dagelijks meer foto's dan ik in mijn blog bijvoeg. Toch probeer ik er iedere dag een aantal met mezelf te maken uit verschillende perspectieven.

Ik merk dat het zoeken van mooie hoeken en posities mij tijdens de wandelingen ook veel plezier geeft. De 'selfies' hebben wat mij betreft dus niets met narcisme te maken.

Respect
Overdag kom ik over het algemeen niet veel andere mensen tegen. Eerder heb ik het al eens over het vriendelijk groeten gehad. Ik merk, dat hoe verder in Frankrijk, er meer respect voor pelgrims lijkt te zijn.

Natuurlijk heb je daar als pelgrim zelf ook een belangrijk aandeel in. Wanneer er een auto of tractor op een smalle weg nadert, maak ik de beweging naar de zijkant en zo mogelijk de berm. De auto of tractor mindert dan in negen van de tien gevallen ook vaart. In het grootste deel van de gevallen gaat er ook een hand omhoog of wordt er vriendelijk geknikt of gegroet.

Gîte
Vanavond overnacht ik in een particuliere gîte in Le Châtelet.

Morgen staat er weer een etappe boven de 30 kilometer op het programma. Het is in Frankrijk, net als in de meeste andere landen, een vrije dag voor het overgrote deel van de mensen. De winkels zijn ook dicht, waardoor ik gisteren al de nodige inkopen gedaan heb voor vandaag en morgen.

Dag 32: 24,6 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad