We hebben allemaal redelijk tot goed geslapen in de sobere kamers. Er staan eenvoudige bedden, een klein tafeltje en 1 stoel. Helemaal afgestemd op het oorspronkelijke gebruik van het pand. Na de reis van gisteren is dat echter voldoende om al snel na het gaan liggen in slaap te vallen.

Jos en Ilse hebben voor 7 uur al in een pikdonkere tuin een rondje gewandeld en bij de grot een ‘Wees Gegroetje’ gebeden voor het vervolg van deze reis. De mist dwarrelt boven het water. Dat levert prachtige beelden op.

Om 7 uur gaan we, op weg naar het ontbijt, nog even bij Bernadette in de kapel binnen. Er zijn ook nu al andere mensen aanwezig. Dus een foto maken zit er nog steeds niet in. We ontbijten in de ontbijtzaal. Er is weliswaar geen uitgebreide keuze, maar wel voldoende om met een volle buik aan de dag te beginnen. De mondkapjes die binnen gedragen moeten worden, worden tijdens het eten op verschillende manieren opgeborgen. In broekzak, tas, om de arm, óf: op het hoofd.

Na het eten is het tijd om de spullen op te halen in de kamers en uit te gaan checken. Maar: niet voordat we, tegen de regels in, toch nog gauw een paar foto's met Bernadette maken. In het kader van: "Nu we er toch zijn" (en er deze keer niemand anders in de kapel aanwezig is).

Het is bij vertrek nog mistig. We rijden langs de brug over de Loire, waar we gisterenavond nog liepen. In Chally (voorstadje van Nevers) tanken we de camper vol bij de Supermarché. Net als gisteren komen we ook op de weg richting Lourdes langs een aantal voor duivenliefhebbers bekende namen. Eén ervan is Moulins, waar de duiven van familie De Roij ooit zijn losgelaten bij een wedstrijd. Hoelang de duiven er destijds over gedaan hebben, weten we niet. Maar eerst moeten we ook vandaag (opnieuw) langs de nodige wegwerkzaamheden. In de omgeving van Moulins zijn ze de komende tijd nog niet klaar. Bulldozers rijden af en aan en er wordt het nodige zand verstouwd. Dat betekent echter ook dat we niet echt kunnen doorrijden.

Na bijna 2 uur rijden zitten we door alle wegwerkzaamheden nog niet op de snelweg. Kees wilde liever geen tolwegen. Nou, vanmorgen heeft hij zijn zin gekregen. Toch blijven we zoeken naar de snelste route naar de snelweg. We spotten ondertussen een kasteel, vele oude boerderijen, verlaten huizen, een dorpscentrum en in de verte een aantal flinke bulten in het landschap. Is dat ‘Le Puy de Dome’? Een blik op de kaart brengt uitkomst: “Ja, dat is ‘Le Puy de Dome’”. De Puy de Dome is een berg met de nodige nostalgische herinneringen aan de vakanties van weleer bij Jan en Annie de Laat. Bij het zien van deze bult komen de bijbehorende verhalen weer terug.

Met nog zo’n 505 kilometer te gaan houden we weer een stop. We eten een suikerwafel, maken de ramen weer insectvrij en maken een sanitaire stop. Kees en Jos genieten nog van het mooie uitzicht op de Puy de Dome en de omliggende bergen bij de ‘Belvédère’ van de parkeerplaats. We zitten hier op een hoogte van zo’n 690 meter.
We zijn nu ook in de buurt van La Courtine. Een bezoek aan deze plaats kost helaas te veel tijd. Ook aan deze plaats kleven voor Kees historische herinneringen. Daar werd jaren geleden zijn vertrouwen in de ‘goedheid van de mens’ op de proef gesteld. Als hospik was hij samen met een aantal dienstkameraden naar La Courtine gestuurd. Om de dagen door te komen en ook het thuisfront een ansichtkaartje te kunnen sturen, kreeg iedere dienstplichtige soldaat enkele briefjes ter waarde van 500 Franse Francs. Zo ook Kees. Hij kocht in een winkeltje met de beide briefjes in zijn hand drie ansichtkaarten om naar het thuisfront te sturen. De vrouwelijke winkelbediende moest één van de briefjes even gaan wisselen. Toen ze terug kwam stond Kees nog met het andere briefje in zijn hand. Volgens de vrouw moest hij echter de kaarten nog betalen en griste het overgebleven briefje uit zijn hand en ga hem daar het wisselgeld op terug. Dure kaartjes dus. Alle pogingen in het gebrekkige Frans van hem en zijn dienstkameraden liepen uit op niets. Daar ging zijn ‘stapgeld’, wat hij die avond in het café had willen uitgeven. Zijn dienstkameraden verzekerden hem dat hij zich om het gebrek aan geld geen zorgen hoefde te maken. Dat ze niet hadden gelogen, bleek die avond. Zo zat als een hoepeltje rolde Kees na de stapavond zijn legerbedje in.

Bij het vervolgen van onze route naar Lourdes krijgen we met heel veel pilonnen op de weg te maken. Van weg’werkzaamheden’ mogen we echter niet echt spreken: er wordt nauwelijks gewerkt. De versmallingen en daarmee ook de snelheidsbeperkingen die de werkzaamheden met zich meebrengen zorgt wel voor vertraging.

We pauzeren om de paar uur even. Zo ook op een parkeerplaats langs de A20. Tijd om wat te eten, een lekker kopje thee en koffie te drinken en een eierkoek te nuttigen. Als we op gaan ruimen vraagt Kees of ze hier op de parkeerplaats ‘aan scheiden’ doen. Jeanne, Ilse en Jos kijken verschrikt naar elkaar. Tjonge jonge, 57 jaar getrouwd en dan op een reis naar het katholieke Lourdes ineens over scheiden beginnen. Het brengt wat teweeg zo’n uitstap.
Uiteindelijk besluiten we om toch minstens nog deze week met z'n 4en bij elkaar te blijven.

Ilse slaapt tijdens de rit veel. Daarmee tankt ze energie voor de rest van de dag en houdt ze de misselijkheid die autorijden voor haar veroorzaakt binnen de perken.

Op zo'n 200 km voor Lourdes (in de nabijheid van Toulouse) zien we grote zwarte wolken. Daar is iets aan de hand. Verderop blijkt het een auto te zijn die in brand staat. Daar is geen redden meer aan. Gelukkig zien we dat er iets verderop mensen staan. We vermoeden dat er niemand meer in de auto zit.

Om de komende dagen voldoende brandstof te hebben tanken we de tank nog een keer vol en vullen we ook onze eigen tankjes nog aan met een drankje. We vinden het alle vier heel bijzonder en fijn om deze reis samen te ondernemen. De door Ilse gekozen groene thee met mint smaak blijkt ze toch niet zo lekker te vinden als gedacht. Kees drinkt deze daarom verder op. Zo zorgen we ervoor dat hij toch voldoende drinkt.

Het laatste stuk gaat Kees naast Jos voorin zitten. Waar voorheen bijna alleen het gerammel en gesuis van de camper op de weg te horen was, wordt -nu beide dames achterin zitten- dat geluid overstemd door de gesprekken die Jeanne en Ilse achterin nu volop voeren. Voorin praat Kees over zijn herinneringen van plaatsen waar ze eerder zijn geweest. Zodra we Lourdes naderen gissen we vanuit welke kant we Lourdes naderen. Het vliegveld dat in de herinneringen nog bekend was zien we namelijk niet. Dat roept vragen op die nog een aantal dagen op een antwoord moeten wachten.

De navigatie brengt ons uiteindelijk naar de camping die vlak bij het ‘Meer van Lourdes’ (Lac de Lourdes) ligt. We checken in, vragen uitleg over het schema van de bus, we bestellen baguette en croissants voor de volgende ochtend en installeren ons in de stacaravan die we hebben gereserveerd. Kees en Jeanne in het tweepersoonsbed, Ilse en Jos in de andere slaapkamer in de eenpersoonsbedden.

Onderweg hebben we verschillende opties om vanuit de camping naar Lourdes (en weer terug) te komen besproken. Met de camper, met de bus of te voet. Gezien de klachten die er het afgelopen half jaar bij met name Kees waren is het de vraag of die laatste optie reëel is. Om te kijken hoe ver het lopen is naar het Heiligdom, wandelen Kees en Jos nog een stukje vanuit de camping richting Lourdes. Net buiten de camping zien we de bushalte.
Omdat het steeds vroeger donker wordt draaien Kees en Jos op enig moment om en lopen ze terug naar de camping. Waar de heenweg bergafwaarts ging, stijgt de weg richting de camping behoorlijk. De optie om ‘te voet’ te gaan houden we nog wel open.

Geschreven door Josderoij.op.pad