Opkamer
Gisteren is nog een Frans echtpaar gearriveerd in de gîte waar ik overnacht. Zijn hebben vorig jaar een stuk van de route gelopen en zijn gisteren in Saint Armand Montrond vertrokken. Ze lopen dit jaar tot Limoges.

Zij hebben in de gîte het tweepersoonsbed op de 'opkamer' toebedeeld gekregen, ik een van de twee kamers op de eerste verdieping. Op mijn kamers staan twee eenpersoonsbedden. Dat is genoeg voor één persoon. Voordat ik daar kan komen moet ik eerst via de 'opkamer', want daar bevindt de trap zich.

Ik heb voor de zekerheid daarom gisterenavond maar geen fruitsap gedronken om hen niet de hele nacht te hoeven storen.

In één van de twee bedden slaap ik. Op de andere stal ik de inhoud van mijn rugzak uit.

Gisterenavond heb ik mijn eigen maaltje klaargemaakt om te verorberen. Het was heel smaakvol mag ik wel zeggen.

Na een lekkere warme nacht onder wollen dekens en een dekbed was ik voor de wekker wakker. Ik hoorde ook mijn medepelgrims al rommelen (niet met elkaar hoor), dus ik kon met een gerust hart mijn volle blaas gaan ledigen.

Na het pakken van de spullen heb ik in de 'woonkamer' beneden samen met het Franse stel het ontvangen ontbijt meester gemaakt. Het restant heb ik als lunch in mijn tas gestopt.

Tijdens het ontbijt probeerde de mannelijke helft (ook de minst aantrekkelijke helft trouwens) mij wat duidelijk te maken. Hij heeft een nogal grote onderbeet (op zijn Allufs een 'centenbakkes') en wijst tijdens zijn betoog naar zijn hoofd. Na veel vijven, zessen en zevens werd mij duidelijk dat hij bedoelde te zeggen dat we een hoofdlamp nodig hebben omdat het buiten mistig is.

Kleine wereld
Het is buiten inderdaad erg mistig vanochtend. Zodra ik buiten loop krijg ik dan ook meteen een aanstekelijk liedje in mijn hoofd.

Wie weleens naar Euro Disney is geweest kent het liedje wel:
'It's a small world after all,
it's a small world after all,
it's a small world after all,
it's a small, small world.'

De eerste (hecto)meters speelt dit zich in mijn hoofd af. Ik weet inmiddels hoe je zo een nummer er makkelijk weer uit krijgt. Denk aan Kaatsheuvel, de Efteling, ga in de rij bij het Carnavalfestival en voila. Een kind kan de was doen.

Het kleine wereldje heeft qua uitstraling zijn charmes. De zon probeert er door te komen en het levert prachtige plaatjes op. Vooral in mijn hoofd, voor een deel ook op foto.

Wanneer ik denk dat de zon er genoeg door is gekomen om de mist te laten verdwijnen, trekt het toch weer dicht. De zon kan opnieuw beginnen.

In de loop van de ochtend heeft de zon toch het resultaat bereikt waar het om te doen was. Hij heeft het alleenrecht.

Ik doe dan ook al vroeg mijn jas uit, want de temperatuur stijgt snel. Het is qua temperatuur over het algemeen een goede wandeldag. In de loop van de etappe stijgt de temperatuur wel dusdanig dat de vochthuishouding flink moet worden aangevuld.

Winkels dicht
In Frankrijk wordt vandaag de Dag van de Arbeid gevierd. Iedereen is daarom vrij. Tenminste, bijna iedereen.

In de grote plaats Chateaumeillant zijn de bakkers wel open. Zij hebben niet te klagen over de klandizie. Alles gaat als zoete broodjes over de toonbank.

Opvallend in Frankrijk vind ik de plotselinge overgangen tussen de bebouwing van zo'n grote plaats en het 'buitengebied'. Zo loop je in een winkelstraat, zo kijken de koeien je weer aan. Want nieuwsgierig zijn ze.

Net 'het grote dorp met de moeilijke naam' uit, zie ik op een bergje een dorpje liggen. Daar zou ik wel eens naar toe moeten. Waar de hoogteverschillen in deze omgeving betrekkelijk beperkt zijn, ligt dit dorp toch de nodige hoogtemeters boven de rest.

Voordat ik er ben, kom ik nog langs een aantal meertjes. Een roofvogel cirkelt er boven op zoek naar wat te eten. 'Pech jongen, alleen de bakker heeft wat te bieden vandaag!'

Weinig activiteit
Op de Dag van de geen Arbeid houdt het grootste deel van de bevolking zich stil. Slechts een aantal automobilisten kom ik tegen en nog minder boeren zie ik hun activiteiten op erf of land ondernemen.

Een drietal wielrenners voert hun favoriete vrijetijdsbesteding uit. Verder is het rustig, om niet te zeggen stil, met menselijke activiteiten.

Deze etappe hoor ik dan ook vooral de geluiden van de dieren. Naast de bekende activiteiten van de vogels (wat kunnen die merels toch mooi zingen) en de krekels zie ik ook voor het eerst een salamander voor mijn voeten wegsprinten.

Bij hun bezoek met Pasen hadden mijn kinderen er ook al één gezien met mooie kleuren. Die bewoog echter niet meer en zou dat ook niet meer gaan doen. Het exemplaar van vandaag was zo snel dat ik weinig kleuren heb kunnen zien.

Er waren ook opvallend veel vlinders actief vandaag. Ik heb ze in alle soorten, maten en kleuren gezien.

Op enig moment denk bij mezelf de bij ons veel voorkomende witjes en citroenvlinders nog niet gezien te hebben. Prompt fladderen de kilometers erna van beide soorten een of meerdere exemplaren om me heen.

Piloot
Veel jongens willen later piloot worden. Ik heb een man van middelbare leeftijd gezien vandaag, die deze droom heeft gerealiseerd.

Daar staat hij: voor zijn camper met zijn hondje naast hem. De afstandsbediening van zijn modelvliegtuig in zijn hand stuurt hij deze met speels gemak door het luchtruim van de modelvliegtuigclub ter plaatse. Er is een heuse start- en landingsbaan aanwezig.

In de laadruimte van zijn camper heeft Stef de stuntpiloot nog een exemplaar op voorraad. Mooi als je je dromen waar kunt maken!

Pauze
'Bij het volgende bankje stop ik om te eten..' Ken je dat?

De bankjes liggen op de route niet voor het oprapen. Ik was daarom erg blij toen ik op een muurtje in het dorp Néret een bordje zag staan dat er over 300 meter een 'bankje voor pelgrims' is. 'Daar ga ik pauzeren' neem ik me voor.

Het pelgrimsstel van vanochtend moet nog achter me lopen, dus...
Blijken er ineens nog meer pelgrims in deze buurt op pad te zijn. Het bankje is al in bezit genomen door twee mannelijke pelgrims. Sh*t.

'Netjes groeten, Jos'. 'Tuurlijk Japie. Doe ik.'

Even verderop heb ik mijn rugzak maar even op de grond gezet, mijn brood eruit gehaald en mijn bidon weer gevuld. En weer door...

Overigens stond in het dorpje Néret een bordje, waarop stond 'Saint Jacques de Compostelle 1.557 km'. Dat zou zo maar eens kunnen kloppen.

La Châtre
Mijn eindbestemming vandaag is La Châtre. Ik heb gereserveerd in een refuge van de parochie aldaar met de naam Presbytère.

Ik arriveer in de hoop snel mijn schoenen uit te kunnen doen. Nou kan dat natuurlijk altijd, maar ik wil dat graag binnen doen. Dat lukt even niet. De deur is op slot en bij de dames wiens naam en telefoonnummer op de deur staan aangegeven krijg ik de voicemail, die ik een paar keer inspreek. Uiteindelijk weet ik beide dames deze kant op te krijgen. Natuurlijk charisma zullen we maar zeggen. (Nee, geen narcisme!)

Na de stempel in mijn pelgrimspaspoort en betaling van het overnachtingsgeld word ik wegwijs gemaakt in de refuge.

Een tijdje daarna komen ook de twee mannen die 'mijn bankje' bezet hielden op de klep gevallen. Het zijn twee Franstalige Belgen, die vanuit Vézelay naar Santiago de Compostela onderweg zijn.

Ook het pelgrimsstel met wie ik vannacht de gîte in Le Châtelet heb gedeeld melden zich. Vannacht overnachten dus vijf pelgrims in deze refuge.

Ook vandaag creëer ik mijn eigen maaltijd. Morgen mag ik als het goed is weer bij mijn gastadres aanschuiven.

Dag 33: 31,2 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad