Hoe gaat het?

Bij Ilse was gisterenavond de grootste schrik van de aanrijding met het muurtje van ons overnachtingsadres weer wat gezakt.

De schade is gemeld en de verzekering kan zijn werk gaan doen. De gastvrouw is benieuwd hoe hun verzekeringsmaatschappij in contact kan komen met die van ons.

"Gewoon even Apeldoorn bellen" was niet het gewenste antwoord. Voor de volledigheid hebben we de contactgegevens en het schadenummer ook maar genoteerd.

De ductape die we eerder voor één van mijn fietstassen gekocht hadden voldoet ook om de scherpe randjes van de schade aan de auto af te plakken.

Vanochtend aan het ontbijt vraagt de gastvrouw aan Ilse hoe het nu met haar gaat en of ze over de ergste schrik heen is. Wel ontzettend lief van haar.

Net als wij thuis redeneert ook zij dat 'het maar een auto is' en er gelukkig geen personen gewond zijn.
 

Rustig

Ik heb in mijn planning vandaag een korte etappe gepland. Ook nu is de reden dat ik morgen graag met een volle accu de bergen over wil gaan. In dit geval zou dit de Reschenpas zijn.

We kunnen het vandaag dus rustig aan doen. Ilse belt na het ontbijt nog met de verzekering. Ze kan de gastvrouw gerust stellen dat alles goed komt.
https://youtu.be/yGKeY0NfT84?si=sYwZtzT72FJiZm6y

Later dan normaal gooi ik mijn rechterbeen daarom over mijn zadel om mijn etappe te beginnen.
 

Mooi

De eerste kilometers gaan vooral naar beneden in het stadje Imst. Langgerekt met de nodige hoogteverschillen.

Het is fris, maar droog. Het zonnetje laat zich nu al meer zien dan gisteren over een hele dag. Mijn gehele etappe blijft de zon schijnen. Heerlijk.

En zoals ik gisteren al aangaf ziet alles er dan heel anders uit.

Vandaag heb ik dan ook genoten van de prachtige vergezichten en de overweldigende natuur om me heen. Als mens kunnen we zo ontzettend veel, maar in die prachtige natuur met de gigantische bergen zijn we als mens nietig.

Ik fiets vandaag tussen de bergen van de Alpen.

De rivier de Inn is nooit heel ver uit de buurt. Met haar wit-groenige water ziet het er soms heel surrealistisch uit.
 

Bergen

Ik neem vandaag mijn tijd om te genieten. Ik stop dan ook meer dan gisteren om beelden op de foto vast te leggen. Nooit zo mooi als 'in het echt' omdat je op een foto geen gevoelens kunt vastleggen. Maar die kan je er wel bij bedenken. En dat ga ik ook zeker doen als ik de foto's weer terugkijk.

Ik ben afgestapt om foto's te maken als twee mannen op leeftijd langs komen fietsen. Ze zien mij kijken en waarschijnlijk ook genieten.

"Ist da etwas zu sehen?" vraagt de voorste aan mij. Met een handgebaar als van "Kijk dan" zeg ik spontaan "Bergen!"
De Samil kan het antwoord wel waarderen, want hij fietst luidlachend verder.
 

Over en onder

De etappe van vandaag gaat voor het overgrote deel over geasfalteerde fietspaden en wegen.

Ik slinger dan weer rechts van de rivier om er even daarna weer overheen te gaan op mijn weg op de linkeroever te vervolgen.

Ook de doorgaande wegen heb ik dan weer dichbij of verderweg aan één kant van me om er een tijdje later met een tunneltje weer onderdoor te gaan.

De hoogteverschillen zijn er wel, maar vallen over het algemeen ook vandaag weer mee.
 

Weg weg

Een groot aantal bruggen waarmee ik de rivier over moet zijn van hout. Bij één ervan zijn ze aan één kant het houten wegdek aan het vervangen.

Een grote brug met een houten wegdek is de zogenoemde Pontlatz-brücke. Terwijl ik de brug oprijd, komt er net een vrachtauto aan de andere kant aanrijden. Plotseling stopt deze en gaat hij in de achteruit.
Wat ik niet kan zien, is dat dit niet voor mij is, maar voor de andere vrachtauto die net na mij de brug op komt rijden. Twee vrachtauto's passen niet naast elkaar op deze brug. Ik voel de brug trillen als de vrachtauto mij passeert en als de andere gaat rijden zodra dat weer mogelijk is.

Blijkbaar heeft deze brug zijn naam te danken aan de Romeinse tijd. Deze brug over de Inn was namelijk erg lang: 'pons latus'.

De brug kan dus blijkbaar prima trillingen van het gewicht van vrachtauto's aan.
Aan de andere kant van de brug staat ook een groot monument voor de gevallenen bij de vrijheidsoorlog die Oostenrijkers uit Tirol uitvochten met de Bayerische vorst die Oostenrijk wilde bezetten.

Een heel stuk verder staat op het fietspad een hek met het bord 'Umleitung'. Ik moet een hogergelegen Mountainbike-grindpad op.

Wat blijkt? Het fietspad is inclusief vangrail een aantal meter naar beneden gestort.
Zal waarschijnlijk niet door de trillingen van de fietsers gebeurd zijn. Maar je zou er maar net fietsen.
 

Trots

De laatste kilometers zijn in aantocht. Ik nader Pfunds. Het overnachtingsadres ligt een stukje buiten Pfunds, niet ver van de route.

Ik heb een appje van Ilse. Ze is al op de overnachtingadres en is haar energieniveau op peil aan het brengen. Met haar chronische hoofdpijn- en duizelingsklachten ben ik zo trots op haar, dat ze dit samen met mij wil doen. Ook al heeft deze reis een grote impact heeft op haar, zet ze wel door.

Eerder gaf ik al aan, dat ieder huisje zijn kruisje heeft.

De afgelopen jaren hebben we binnen het gezin te maken gekregen met levensbedreigende ziekten en met mentale problematieken. Ook de manier waarop ik de betreffende gezinsleden, maar ook de anderen die aan de zijlijn machteloos moesten toekijken, hier mee om heb zien gaan, maakt mij supertrots.
https://youtu.be/phkACG3kn6A?si=s4Zeklwg7MzgowTw

Geschreven door Josderoij.op.pad