Captieux
Gisteren heb ik de handwas gedaan en op het rek buiten gehangen. Het werd op enig moment wel erg donker. Net voor een hele zware bui heb ik het rek naar binnen gehaald en daar verder laten drogen bij een straalkacheltje.

Als toetje heb ik zoals aangekondigd de zak brokkelnootjes eindelijk overmeesterd. Ze smaakten nog steeds zoals ze kraakten.

Ik heb heerlijk geslapen in de gemeenteherberg van Captieux. In de ruimte zijn in totaal zes slaapplaatsen. Vier ervan bevinden zich in het hoofdvertrek, de overige twee in een afzonderlijke kamer.

Omdat ik vandaag een lange etappe heb, wil ik vroeg vertrekken. Alleen Pelgrim Maarten uit Groningen en ik zijn in de refuge. Maarten gaat daarom slapen in de afzonderlijk af te sluiten kamer, ik in het zaaltje. Ik kan daardoor mijn onderhoudswerkzaamheden doen zonder dat ik hem daardoor wakker maak als ik eerder vertrek.

Voordat ik naar bed ga heb ik nog contact via Whatsapp met Pelgrim Eric. Hij is enkele weken terug weer gestart in Limoges na zijn scheenbeenontsteking. Ik ben benieuwd hoe het met hem gaat. Hij is nog steeds onderweg en verwacht vrijdag in Saint-Jean-Pied-de-Port te zijn. Twee dagen eerder dan ik. Wellicht ontmoeten we elkaar onderweg in Spanje nog.

Pittige etappe
Ik vertrek kort na 7 uur voor een etappe van ongeveer 35 kilometer.

Het is bij de start heerlijk weer. De marktlieden zijn rond het gemeentehuis en de kerk hun kraampjes voor de maandagmarkt aan het installeren. De straatverlichting is nog aan en de zon doet zijn best om door de wolken te breken. De temperatuur is heerlijk.

Aan de rand van de bebouwing sla ik af naar het Ravel-fietspad over een oude spoorlijn. Het eerste deel ervan is lekker vlak over stevig grid. Het fietspad houdt echter al snel op en gaat over in een hobbelig pad met keien en kiezels. Het pad wordt steeds bosachtiger.

Langs het pad staat een kleine rij eiken en daarachter staan vooral naaldbomen.
Er kabbelt een stroompje naast het pad dat zorgt voor prettige bijgeluiden.

Ik hoor vogels, maar ik hoor daarnaast ook het suizen van auto's over een drukke weg. Dit laatste geluid wordt steeds luider. Ik hoor de koekoek er bijna niet meer boven uitkomen.

Af en toe komen oude spoorbielzen nog onder stenen en grind te voorschijn.

En ik?
Ik voel me ontspannen en bedenk in mijn hoofd muzieknummers die passen bij de verschillende onderwerpen die in mijn gedachten langskomen. Misschien komen die later nog terug in mijn blog.

Terwijl ik stil ga staan en wat aantekeningen noteer, vliegen de muggen om mijn oren. Ze gebruiken mij ook als landingsbaan, dus ik kom snel weer in beweging om niet lek geprikt te worden. Mijn zweet vinden ze vast lekker ruiken.

Ik maak tijdens het lopen ook een spannende keuze. Ik wil namelijk in Spanje mijn overnachtingsplaatsen niet meer vooraf reserveren. Ik wil van dag tot dag kijken hoe het gaat en afhankelijk daarvan verder doorlopen of toch stoppen. Deze keuze vraagt van mij tegen die tijd ook heel erg om de zekerheid een adres te hebben los te laten.

Meteo
Ik pak mijn eerste pauze op een pad parallel aan de snelweg die ik net ben overgestoken. Na een heerlijk begin in ideaal wandelweer komt er een dreigende lucht aan. Toch ga ik weer verder. Na de eerste druppels, die een paar honderd meter verderop toch beginnen te vallen, doe ik toch mijn regenbroek maar aan.

Na een aantal kilometer wordt het weer droog, dus kan de regenbroek weer uit.

Voie de Vézelay
De tocht vanaf Vézelay naar de Spaanse grens wordt door vier verschillende associaties verzorgd. In deze etappe ligt een denkbeeldige grens, waardoor een andere associatie de markering voortzet.

Dit betekent wel een verandering van de markering. De associatie 'Les Landes' verzorgt vanaf hier de markering in deze streek. Hopelijk is de markering duidelijker dan in de vorige regio. Daar werd gebruik gemaakt van palen van ruim een meter met tekens, die vaak achter hoog gras verscholen waren.

De eerste bordjes in de nieuwe regio zijn prima aangegeven. Dat geeft de pelgrim moed.

Omgeving
Ik kan het eindelijk zeggen. Het landschap is tijdens deze etappe erg vlak. Met uitzondering van de eindbestemming zijn nauwelijks heuvels aanwezig.

Op enig moment kom ik langs enkele boerderijen. Bij een ervan zitten gigantisch veel witte eenden in een weiland. Al wanneer ik de boerderij nader, ruik ik een gigantische urinestank. Ik zie echter geen tor in de buurt. Het blijkt uit het weiland met eenden te komen. Ik weet zeker dat dit geen WC-eenden zijn.

Mijn tweede pauze heb ik in het dorp Bourriot-Bergonce bij het oude kerkje / kapelletje. De deur is van slot, dus ik ga even naar binnen. Ik heb heb daar nog even genoten van de rust.

Net buiten dorp is het een erg kale bedoening. Laat me duidelijk zijn: Ik heb niets tegen kaal, maar het betreft hier compleet plat gesnoeide / gekapte stukken bossage. Het ziet er echt niet uit. En wat wordt er voor terug geplant? Playmobile grote naaldboompjes.

Ook het tweede deel van de etappe gaat over een oude spoorlijn, die jaren geleden is begraven onder een laag zand en stenen.
Dit is dus weer een lang recht stuk.

De lucht betrekt weer en ik krijg weer een bui op mijn dak. Deze keer plenst het er flink uit. Gelukkig kan ik enigszins schuilen onder de bomen, maar ik besluit toch de regenbroek weer aan te doen en verder te gaan. Ik moet tenslotte nog een eind.

Zo ver ik kan kijken, zie ik het rechte pad waar voorheen de spoorlijn heeft gelegen. Het door Davina Michel gezongen lied 'Duurt te lang' komt in mij op.

https://youtu.be/n_j1clPqEvg

Eigen schuld
Ook mijn rechte lijn duurde blijkbaar de lang. Ik kijk op mijn GPS en zie de route niet meer. Omdat ik ook al even geen markering heb gezien, wat overigens op lange rechte stukken niet ongebruikelijk is, kies ik voor mijn GPS.

Ik moet dus de nodige onnodige meters terug.
Ik volg weer de route van de GPS. Deze komt na enkele kilometers echter uit bij een afgrond, waar een brede en op het oog ook best diepe rivier onder stroomt. Deze keer blijkt de GPS-route een keer niet juist. Een korte vloek volgt.

Ik moet weer een heel stuk terug. De door mij oorspronkelijk gevolgde weg blijkt uiteindelijk toch de juiste te zijn. Zucht. Toch stap ik voor mijn doen makkelijk over de tegenvaller heen.

Pelgrimeren is incasseren en accepteren.

Na een aantal moeizame laatste kilometers kom ik na ruim 39 kilometer bij de refuge aan.
Naast de hospitaliere zijn nog drie andere pelgrims aanwezig. Een Franse kletsgrage vrouw, een Belgische Franstalige pelgrim met Italiaanse roots uit Luik en de warrige Franse pelgrim die eergisteren ook in Bazas was. Hij heeft een lift genomen naar hier. De beide anderen hebben een korte etappe vanuit Bourriot Bergonce achter de rug.

Na een douche en even een rustmomentje gaan we aan tafel. Een broodje paté vooraf, eendenpoot met gebakken aardappel als hoofdgerecht, kaasplankje als tussendoortje en een vruchtenbowl als toetje.

Ik kan me verheugen op een nacht waar de moeheid weer plaats kan maken voor positieve energie voor de etappe van morgen.

Dag 52: 39,5 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad