Regeren

Voor wie het nog niet weet: Ik ben nogal van de structuur en heb dingen ook graag in de hand.

Gisteren had ik tijd om naar de restantplanning van de Eifelsteig te kijken. Ik zit wat deze wandeling betreft immers al over de helft. Donderdag hoop ik de Eifelsteig in Trier te beëindigen.

Het hoog water van twee jaar geleden heeft nogal veel schade aangebracht in deze omgeving. Daar schreef ik ook in eerdere dagverslagen al over. De gevolgen zijn vaak tot op de dag van vandaag nog zichtbaar.

Voor ik thuis vertrok had ik daarom alle omleidingen van de route geprint en in mijn rugzak gestopt. Hoewel één van de vermeende (toen nog niet beschreven) omleidingen / blokkades als gevolg van de veenbrand op de Hoge Venen inmiddels was opgeheven, heb ik altijd graag al een Plan B, voor het geval dat.

Als het goed is, heb ik voor de resterende etappes het plan B inmiddels klaarliggen. Niet heel spannend overigens hoor, maar het geeft mij een fijner gevoel.
 

Laat

Gisteren lag ik voor het eerst dit avontuur laat in mijn bed. Ik had een klein tv-tje op mijn kamer, dus heb ik daar de Champions League-finale gekeken.

Daarna zijn de luikjes dicht gegaan voor een goede nacht. Als ik vanochtend de luikjes weer open doe, zie ik dat de zon al weer volop schijnt. Dat belooft weer een warme dag te worden. Het is wel heel extreem momenteel. Voor mij als wandelaar had het wel een tandje minder gemogen, maar je hebt het niet voor het zeggen.

Bij het ontbijt word ik welkom geheten door een heel klein hondje. Een puppie. De vader van de eigenaar had er een heel verhaal over. Het hondje wordt niet groter, zij en de kat hebben heel erg aan elkaar moeten wennen en ga zo maar door. Aandoenlijk. Zowel het kleine hondje als de vriendelijkheid van de oudere man.
 

Generaties

Het hotel is mogelijk ook al in verschillende generaties opgebouwd. Een beetje vergelijkbaar met het verblijf in Oostenrijk, waar ik vorig jaar met Ilse en haar moeder jeugdherinneringen van Ilse mee heb opgehaald. Ook daar was het hotel overgenomen door de volgende generatie, terwijl de vorige generatie 'bij het meubilair hoorde' en nog steeds rondliep.

Heel waardevol trouwens om dat met, in dit geval de moeder van Ilse, te doen. Het jaar daarvoor zijn Ilse en ik met mijn ouders naar Lourdes geweest. Ook heel fijn en waardevol. Familie kan je niet kiezen en dan is het ó zo fijn als het goed klikt.
 

Kiespijn?

Ik kreeg naar aanleiding van mijn blog rondom Santiago de opmerking dat ik op de foto's nooit met mijn mond open lach.
Daar is geen speld tussen te krijgen.

Reden hiervan is dat bij mij het op commando lachen met open mond er heel onnatuurlijk uitziet.
(Papa, ik lijk steeds meer op jou)

Ik ga in gedachten terug naar heel lang geleden. Ik denk dat opa en oma De Roij, mijn opa en oma dus, hun Gouden Bruiloft hadden. Speciaal daarvoor was bedacht om van alle kinderen en kleinkinderen een pasfoto te maken om die daarna op een gefiguurzaagde stamboom te bevestigen.
Dat werd daarmee de stamboom van de familie De Roij.

Foto Jannie uit de Stationstraat was de gelukkige om de pasfoto's te mogen maken. Ik weet nog dat het maken van een goede foto lang heeft geduurd. "Lachen Jos, je staat er met je mond dicht op." "Beetje meer lachen Jos, kom op je kan het wel". Het lachen verging me steeds meer en dat bij Foto Jannie ook.

Ik sta er uiteindelijk dus wel erg uitbundig lachend op, maar of dat nou precies de bedoeling was. Ik ben trouwens benieuwd waar de stamboom gebleven is.

Deze stamboom heeft vandaag weer een klein sentimenteel randje.
Vandaag is namelijk de neven en nichtendag van de familie De Roij. Ik kan daar niet bij aanwezig zijn. De reden laat zich raden.

Van de toen gemaakte stamboom is een deel al langere en soms kortere tijd niet meer in leven. Zowel mijn opa en oma als een aantal ooms en tantes zijn de afgelopen jaren overleden en zijn er daarom ook niet bij. Alle overgebleven ooms, tantes en dus ook mijn vader en moeder zijn wel allemaal present op de neven en nichtendag. Door de handige communicatiemiddelen ben ik er zojuist op afstand toch nog een beetje bij geweest.

Omdat ik vandaag merk dat een dergelijke familieboom toch wel wat voor me betekent, plaats ik deze nog een keer. Omdat hij zo mooi is.

https://youtu.be/AF175wOPvX0
 

Nog wammerder

Was de temperatuur begin deze week al hoog, vandaag is deze nog hoger.

Gelukkig loop ik een groot deel van de etappe vandaag in de bossen, zodat de koperen ploert in ieder geval niet de hele dag zijn warmte op mijn lijf loopt uit te stralen. Op de momenten dat ik toch vol in de zon loop, zorgt de stevige wind voor de welkome afkoeling.

Toch zorgt de etappe van vandaag voor witte strepen van de transpiratie in mijn wandelkleding.
 

Druk

Het eerste stukje is inmiddels bekend terrein voor me. Ik loop vanaf het hotel terug naar de stad. Ik realiseerde me pas vanochtend bij het ontbijt, dat net als het dorpje Mirbach ook Gerolstein een Erlösungskirche heeft. In Mirbach werd ik binnen verrast door de gouden mozaïeken in het plafond.

De kerk in Gerolstein zou er nog een dotje bovenop doen. Hoewel ik er op de.weg naar Gerolstein langs ben gelopen, lukt het me niet om een glimp van de drukke plafonds met glittersteentjes op te vangen. Je kunt er alleen met een begeleide tour naar binnen, behalve op zondag want dan is er geen tour. Ik moet het dus met de buitenkant doen.

Ik ben ook benieuwd of er al wat meer koolzuurhoudend bronwater uit de Helenenbron komt vandaag. Helaas is het nog hetzelfde druppelende verhaal als gisteren. Ook hier mist de druk.

Omdat de route langs de bron komt pik hem daar op. Om uit het stadje te komen moet ik meteen de nodige meters de lucht in. De kasteelruïne Löwenburg staat aangegeven. Door de snelle stijging heb ik weer een overzicht op de stad.

Na boven een tijdje tussen de huizen gelopen te hebben, is het weer tijd om het buitengebied te gaan verkennen.

Er staat een Büschkapelle aangegeven. Een kapel in het bos, zoals bijvoorbeeld ook Den Heiligen Eik bij Spoordonk / Oirschot. De kapel zou voor het eerst rond 1670 hier gebouwd zijn. Later is deze ten tijde van de Franse bezetting (rond 1794) vernietigd en in 1900 weer opgebouwd.

Ik wil die kapel wel zien. Ook nu gaan mijn gedachten terug naar Oostenrijk 2022. De moeder van Ilse had samen met de vader van Ilse wel eens een kapelletje op een berg bezocht. Die bleek er nog te staan. Wij zijn toen met de camper over hele smalle en steile paadjes naar boven gereden om het laatste stuk te voet naar de kapel te gaan.

Vandaag was het pad naar de kapel gelukkig niet zo steil, maar de kapel was wel vergelijkbaar.

Ik liep op dat moment trouwens niet alleen richting de kapel. Voor me zie ik drie oudere dames van minstens 70 á 75 jaar per stuk met hun wandelstokken ook die kant op lopen. Ik had mijn fototoestel al in de aanslag om de drie besjes op de foto te zetten als ik ze ineens stil zie staan. Ze waren een vierde besje tegen gekomen en moesten toch even klessebessen.

Ik ben ze daarom maar vriendelijk groetend voorbij gelopen. Achter mijn rug hoorde ik ze nog wat praten over mijn bepakking. "Die zal wel van hotel naar hotel lopen" was volgens mij de strekking.

Ook de kilometers erna was het druk met wandelaars die de zondagochtend in de mooie bosrijke omgeving wilden doorbrengen.
 

Pukkels

De etappe van vandaag had in de informatie de score 'zwaar' meegekregen.

Ik kan je zeggen, daar is niets aan gelogen.

Na een aantal uren over relatief brede paden omhoog en omlaag te hebben afgewisseld kom ik uit het bos. In de verte ligt het eerste dorpje dat ik zie vandaag. Het is Neroth. Op de achtergrond een hoge berg. Mijn gevoel had al zoiets van " Het zal toch niet".

Via een flinke omweg met wederom stijgingen en afdalingen kom ik uiteindelijk langs de andere kant weer bij de entree / uitgang van het dorp Neroth terecht. Voor me ligt die hoge pukkel die ik zojuist in de verte zag.

Bij mij thuis kijken de dames regelmatig naar Dr. Pimplepopper. Een arts die er genoegen in schept om pukkels, puisten en zweren de nek om te draaien. Ik kan er persoonlijk niet naar kijken. Ik kan dan vier dagen niets meer eten of drinken.

Vandaag heb ik in het tweede deel van de etappe echter ook een aantal flinke bulten en puisten klein moeten krijgen. Jeetje, wat waren de heuvels pittig.

Ik dacht al wel het een en ander gewend te zijn, maar dit was van buitencategorie. Met name de beklimming van de Nerother Kopf was een hele zware.

Vandaag heb ik dan ook regelmatig aan het werk gedacht. Daar hoor ik iedere ochtend een collega namelijk al van meters afstand aan komen hijgen. Dat is niet, althans dat hoop ik tenminste, omdat hij mij de meest aantrekkelijke collega van het stadskantoor vindt, maar omdat hij van het via de trap naar de 1e etage lopen al bekaf is.

Ik heb mezelf vandaag heel vaak op een soortgelijke manier horen hijgen. Af en toe leunend tegen een boom om te zorgen, dat ik door het gewicht van de rugzak op basis van de wet op de zwaartekracht weer naar beneden zou rollen.

Door de bijtankmomentjes ging mijn voorraad water er vandaag dan ook helemaal doorheen.
 

We zijn er bijna. Toch?

Zoals aangegeven was de etappe van vandaag een zware. Er leek ook geen eind aan het komen.

Het ene moment liep je in de dorpsbebouwing van het eindpunt Daun, even later liep ik weer in het bos aan de rand van een berg met stijgende paadjes.

Wel mooi, daar niet van, maar ik merkte aan mezelf dat de etappe er in hakte.

De laatste kilometers kwam ik nog een keer bij een kapelletje. Ook deze stond ineens op een plek, waar ik hem niet verwachtte. Een mooi plekje ook om letterlijk en figuurlijk even stil te staan.
 

Jeugdherberg

Ik heb vannacht gereserveerd in de jeugdherberg van Daun.

Deze ligt helaas niet aan de route van de Eifelsteig. Ik loop dus nog enkele kilometers extra én ook hiervoor moest nog een pittig klimmetje overwonnen worden.
Aangekomen tref ik helemaal niemand in de verlaten herberg.

Gelukkig staat er wel een drankautomaat en een terras in de schaduw, zodat ik in ieder geval even kan bijtanken en uitrusten.

De enveloppe met het toegangspasje voor mijn kamer ligt bij de onbemande receptie op mij te wachten. Ik installeer me op mijn kamer, geef de wit uitgeslagen wandelkleding een handwasje en hang deze in de speeltuin van de herberg te drogen. Geeft mij de tijd om op mijn gemak deze blog te schrijven.

Morgen staat er wederom een zware etappe op het programma. Ik ben benieuwd.

11 juni 2023: 30,4 km

Geschreven door Josderoij.op.pad