Voorstelling
Gisteren ben ik samen met Pelgrim Maarten uit Groningen naar ons overnachtingsadres in Pondaurat gelopen. De laatste twee kilometer kregen we nog een bui op ons dak.

Druipend arriveren we in het dorp. Een dorpsbewoner ziet ons lopen en wijst ons de weg.

Iedere dag dat ik bij particulieren overnacht maak ik me een voorstelling van de persoon die de deur zal opendoen. Zo ook deze keer.

Bij het reserveren heb ik de man des huizes aan de lijn gehad. Op basis van zijn stem verwacht ik een relatief jong stel.

Bij het huis staat aan de zijkant een deur open. Ik roep een paar keer 'Bonjour' en hoor een deur open gaan. Ook deze keer blijkt mijn beeld niet te kloppen. Een klein vrouwtje met een leeftijd in de zeventig ontvangt ons hartelijk.

Ze lacht haar gebit met vier-en-een-halve donkergekleurde tanden bloot en laat duidelijk merken op zijn Frans met zoenen begroet te willen worden. Nou, vooruit dan maar.

Pelgrimeren is offers brengen.

Ze wijst ons de weg in het huis. Maarten en ik kunnen kiezen uit drie ruime kamers. We kiezen allebei onze eigen kamer voor de nacht.

Mevrouw vraagt ons daarna wat we willen drinken en zet beneden naast de drankjes cake, koeken en mandarijnen klaar.

Wanneer Maarten en ik daarna na onze eigen kamer gaan vraagt Maarten waar het in de gang naar ruikt. 'Ze hebben net de trap in de boenwas gezet', zeg ik. Het ruikt naar Pledge, waar wij vroeger ook onze sjoelbak mee behandelden.

Volle maag
De man des huizes is er vanavond niet. Eerst komt de burgemeester eten en daarna gaan zij samen naar een gelegenheid in de gemeentezaal. Maarten en ik mogen eten als de burgemeester weg is. Tegen kwart over zeven worden we geroepen ' A table!'.

We beginnen met een soep. Omdat hij zo lekker is, schep ik mijn bord twee keer vol. Intussen wordt de tafel volgezet met gerechten, waarvan ik veronderstel dat dit het hoofdgerecht is. Pizza, geraspte wortels, brood met zelfgemaakte paté en meloen. Ik eet mijn buik bijna rond en laat plaats voor een toetje.

De gastvrouw kondigt aan dat de friet en kip bijna klaar is. Huh? Een flinke kipfilet en friet valt ons ook nog ten deel.

De kilo's die er de afgelopen weken zijn afgegaan komen er in één dag weer bij op deze manier.

Het kaasplankje sla ik over om nog een klein beetje ruimte voor het toetje te hebben. Die komt echter niet opdagen...

Ik sluit af met een kopje koffie en ga daarna naar mijn kamer op de eerste verdieping.

Omdat ik het hele huis door moet om naar het toilet te gaan, leg ik een lampje klaar om alle obstakels onderweg te kunnen zien en niet onverwacht van de in de boenwas gezette trap te flikkeren.

Zolder
Tijdens het installeren van mezelf op de kamer heb ik het idee dat er ook iemand op zolder was. Het geluid is echter lang niet zwaar genoeg voor een persoon. Ik schat in dat het eerder muizen of een grotere versie ervan betreft.

Dat roept bij mij beelden, maar vooral geluiden op van vroeger. In mijn ouderlijk huis hadden we een houten zolder, waar tussen de plafonds en de planken zoldervloer een loze ruimte was. Daar zaten ook wel eens muizen.
Mijn ouders hadden daarom op verschillende plaatsen klemmen gezet, waar ze dan gevangen werden.

We zijn echter ook een tijdje wakker gehouden door een krabbelend geluid, wat na een tijdje weer ophield, maar daarna ook weer begon. Nadat we op onderzoek waren uitgegaan, bleek een muis niet met zijn neus in de klem gekomen te zijn, maar net achter zijn voorpootjes. Hij was dus nog in leven en vocht met al zijn kracht voor zijn leven door zich vooruit te krabbelen.

Dit beeld had is gisterenavond in mijn hoofd en besloot, ondanks dat ik alleen op de kamer sliep, toch mijn oordopjes maar in te doen.

Een nieuwe dag
Ik heb een goede nacht, waar ik mijn lampje maar een keer nodig heb gehad.

De wekker staat, maar voordat deze afgaat ben ik al lang en breed wakker. Vandaag ben ik degene die de haan vervloek. Ruim voor zes uur kraait hij de longen uit zijn lijf. De hond vindt dat ook niet fijn, want die blaft hem boos toe. Wat zijn dit voor dierenmanieren?

Ik zit vanochtend al om zeven uur aan het ontbijt. Ook nu blijken behaalde resultaten uit het verleden geen garantie voor de toekomst te bieden.

Het ontbijt staat in de lange schaduw van het eten gisterenavond. De pain de chocolat maakt een beetje ervan goed.

Toch leg ik vanochtend een bodem voor de etappe van vandaag.

Maarten loopt vandaag ook naar dezelfde refuge in het eindstation, maar heeft ervoor gekozen om de veel kortere variant via de doorgaande weg te pakken. Het scheelt negen kilometer. Voor hem is Santiago het doel, niet de etappes ernaar toe.

Voor mij is de weg naar Santiago het doel, met het arriveren daar als mooie beloning en kers op de pudding. Ik loop daarom de langere en gemarkeerde route. En daar heb ik absoluut geen spijt van.

En voor het eerst sinds een tijdje loop ik weer solo.

Verwachting
Gisterenavond zet de gastvrouw de weersverwachting voor vandaag op. Er wordt de nodige neerslag verwacht. Ik neem daarom alvast mijn voorzorgsmaatregelen.

De regenhoes gaat om de rugzak, de regenbroek in de zak van mijn jas, de gamaschen gaan alvast over de schoenen en de beschermhoezen voor de electronica hangen onder mijn jas aan mijn nek.

Ook daar heb ik geen spijt van.

Cozi
Er gaat tijdens mijn avontuur veel van het normale gezinsleven aan me voorbij.

Als gezin maken we gebruik van de app Cozi om de activiteiten op een digitale familiekalender bij te houden. Ik zie daar de nodige activiteiten op staan waar ik anders bij aanwezig was geweest. Tijdens de etappe van vandaag denk ik daaraan.
Het helpen bij huiswerk, het samen maken van een wandeling, het luisteren naar de verhalen van school of werk, het kijken naar de voetbalwedstrijd, het samen rijden van en naar de fanfarerepetitie en het meebléren met de liedjes op de radio. Het is er nu even niet bij.

Ik voel vandaag nadrukkelijk het gemis van de kinderen. Ik mis hun persoonlijke ontwikkeling die voor mijn vertrek al zo mooi verliep, hun aanwezigheid, hun humor, hun stem, hun knuffel. Ik kijk uit naar het moment waarop ik ze weer een dikke knuffel kan geven.

Terwijl ik hier genietend in het bos aan denk, wellen de tranen in mijn ogen en lopen ze langs mijn wangen naar beneden. Ook nu realiseer ik des te meer hoe zielsveel ik van ze houd en hoe trots ik op hen ben!

Ik hoop dat ik ze met dit avontuur inspireer om hun dromen te leven en te genieten van de mooie dingen die het leven te bieden heeft.

Fraai
Ik loop vandaag een hele mooie etappe. Het grootste deel gaat door een bosrijke omgeving, waarbij de dreigende lucht en wolken prachtig contrasteren met het groen van de bomen en het gras.

De vogels laten zich in het begin goed horen.

Ik kom door het dorpje Savignac, wat een heel bijzonder kerkje heeft. Helaas is deze niet open.

Na anderhalf uur wandelen gaat zelfs de zon zowaar schijnen. 'Alles ziet er anders uit ...'
De mooie wandeldag wordt op deze manier alleen nog maar mooier.

Op bepaalde stukken is door de regen van gisteren de plateauzolengrond weer aanwezig en glibber ik als Jos Travolta over het pad. (Voor de oudere lezers: als een Foxy Foxtrot met zijn elastieken benen.)

In deze omgeving signaleer ik meer loslopende honden. Ik heb het hier (nog steeds) niet zo op. Vandaag komen er twee grote joekels dreigend blaffend op me af. Ik ken het gezegde: 'Blaffende honden bijten niet'. Toch vind ik het niks. Gisterenochtend liep een loslopende hond langs me en kwam ineens blaffend op me af. Ik blijf op mijn hoede en hoop steeds dat er niet een in mijn been hangt.

Op de etappe van vandaag is er een aantal boomgaarden met pruimenbomen langs de route.
Vandaag zie ik slechts een beperkt aantal velden met druivenstruiken. Ben ik de wijnstreek nu al weer voorbij?

Er is een boer die zijn gras ook al in plastic verpakt op het weiland heeft liggen. Die zit er waarschijnlijk niet mee als het gaat regenen.
Op enkele andere akkers is de mais aangeplant.

Op verschillende plaatsen zie ik waarschuwingsborden voor 'Palombieren'. Wat ik ervan begrijp is dat in die buurt op houtduiven wordt gejaagd. Het is dan in een bepaalde periode verboden om daar te wandelen.

Na ongeveer 20 km vallen de eerste regendruppels. Gelukkig loop ik op dat moment onder de bomen. Ik heb daar tijd om mijn regenbroek aan te trekken en de electronica in het plastic in te pakken. Ik maak er meteen gebruik van door pauze te nemen. Ik bevind me onder een bladerendek dus houd van deze bui nauwelijks waterschade over.

Een half uur later heb ik alsnog profijt van de genomen voorzorgsmaatregelen. Er ontwikkelt zich een nieuwe bui waar ik helaas niet aan ontkom.

Kathedraal
Ik ben op tijd in Bazas. Een oud stadje met een indrukwekkende oude kathedraal. Als ik de kathedraal uitkom regent het weer.

Bij het Office du Tourisme meld ik me voor de refuge en haal ik mijn stempel. Voordat ik daar naar toe loop, doe ik nog wat boodschapjes bij de Carrefour voor vanavond en morgenavond. Daar loop ik de Franse pelgrim uit de Elzas, die Frans, Duits, maar vooral véél praat, tegen het lijf. Hij moet nog 17 kilometer.

Met de ontvangen toegangscodes kom ik in de gemeenterefuge binnen. Deze is gevestigd op de 1e verdieping van de oude jongensschool.

Naast Maarten en ik is ook een Franse pelgrim, die een verstrooide indruk maakt, hier vannacht. De oordoppen gaan vannacht maar weer in.

Dag 50: 29,4 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad