Diner

Voordat ik gisteren naar mijn overnachtingsadres was gewandeld had ik nog wat inkoopjes gedaan voor het avondeten. Gisterenavond heb ik dit met veel smaak op mijn kamer opgegeten.

Daarmee is mijn rugzak ten opzichte van het moment dat ik bij mijn overnachtingsadres arriveerde weer een beetje leger. Alles past er vanochtend dan ook prima in.
 

Upload

Een deel van de avond gebruik ik om de steekwoorden die ik tijdens mijn etappe heb genoteerd om te toveren tot een logisch verhaal voor mijn blog.

Ik zet ook de tijdens de etappe gemaakte foto's in de Pindat-app. Naast de route blijkt een deel van de grote hoeveelheid foto's te ontbreken in mijn blog. Op de een of andere manier loopt de upload van de foto's steeds vast. Na een groot aantal keren opnieuw starten lijken alle foto's er uiteindelijk in te staan.
 

Rust

Ik heb gisteren een kamer voor mezelf gereserveerd. Dat maakt mij merkbaar rustiger in mijn lijf als dat ik met meerderen op een kamer lig. Met de deur op slot hoef ik minder alert te zijn op mijn portefeuille dan dat er nog anderen in de buurt zijn. Thuis heb ik daar overigens geen last van hoor. Of toch wel? Regelmatig hoor ik in Huize De Roij namelijk dat het wel een 'gesloten inrichting' lijkt.

Ook de komende nachten heb ik (hopelijk) een kamer voor mezelf. Later tijdens mijn wandeling heb ik echter ook een aantal jeugdherbergen vastgelegd. Daar zal de privacy waarschijnlijk weer minder zijn. Dat zien we dan tegen die tijd wel weer.
 

Play-offs

Ik heb gisterenavond ook de tijd genomen om vanuit mijn bed de play-offs-wedstrijd tussen Emmen en NAC te volgen. Hoewel Willem II vanuit het verleden mijn grootste interesse heeft, ben ik toch wel benieuwd naar het verloop van de wedstrijd. Het resultaat is voor de Bredase club helaas niet positief. Het laatste fluitsignaal is voor mij meteen ook het signaal van het begin van de nacht.

Vanochtend ben ik weliswaar weer voor de wekker wakker, maar heb ik wel een lekkere nacht achter de rug. Ik heb stukken beter geslapen dan de nacht ervoor.
 

Inferno

Voor de liefhebbers van de boeken van Dan Brown is de term Inferno een bekende. Het is de titel van één van zijn boeken, waar ook een film over is gemaakt. Het gaat in het boek over een grote dreigende brandhaard in de vorm van een virus. Professor Langdon moet zien te voorkomen dat het virus geactiveerd wordt.

Wat heeft dat nou met de etappe van vandaag te maken? Het boek en de film niets, maar 'inferno' heeft ook de betekenis 'vlammenzee'.

Vanochtend lees ik op de website van de Eifelsteig dat een deel van mijn route van vandaag is afgesloten voor wandelaars en fietsers. Oorzaak is een brand op de Hoge Venen. Het is een bericht van 31 mei 2023, dus ontzettend actueel. Ook de website van de Belgische gemeente Eupen geeft een zelfde bericht met de opmerking dat het is afgesloten om de personen die de brand aan het blussen zijn niet in de weg te lopen én om zelf geen gevaar te lopen. Het advies is om de bus te pakken in Roetgen naar Monschau. Dat was ik echter niet van plan. Het is een relatief korte etappe, dus desnoods loop ik wel langs een andere weg naar Monschau. Maar de bus: no way!

Ik merk desondanks toch dat ik onzeker word van dit bericht. Wat betekent dit voor mijn etappe? Kan ik de gok wagen en eventueel een andere route lopen?

Degenen die me een beetje kennen weten dat de zin "De mens die lijdt het meest, door het lijden dat hij vreest" op mij van toepassing was. Deze is blijkbaar nog niet helemaal uit mijn systeem verdwenen. Ik zeg daarom ook deze keer tegen mezelf: "Jos, laat los!"
 

Ik heb getwijfeld ...

Na het uitgebreide ontbijt ben ik er weer klaar voor. Met prachtig weer vertrek ik weer in mijn t-shirt. Eerst even kijken of de kerk open is. Helaas nog dicht. Ik zie wel dat er gisteren een echtpaar getrouwd is. Daar waren de mensen in de chique kleren gisteren waarschijnlijk bij aanwezig.

Verderop in Roetgen kom ik langs nog een kerkje. Die is wel open. Binnen worden de stoelen klaargezet voor de kerkdienst.

Na mijn bezoekje loop ik naar de Eifelsteigroute. Al snel zit ik weer in het buitengebied. Daar is aangegeven dat de routebewegwijzering in het Belgische deel van de route afwijkt van de Duitse bewegwijzering. Vandaag ga ik namelijk een aantal keer over en weer de grens over. Mijn telefoon geeft afwisselend "Welkom in België" en "Welkom in Duitsland"-meldingen.
 

Vlag?

Mijn twijfel van vanochtend blijkt (weer) voor niets geweest te zijn. Bij het begin van het Staatswald Oberweser in de Belgische gemeente Raeren staat een paal waar met een rode vlag wordt aangegeven als het gebied niet toegankelijk is voor wandelaars en fietsers. Er is echter geen rode vlag gehesen. Ik kan er dus gewoon door. Joepie!

Ik had me een beeld gevormd bij de Hoge Venen. Dat beeld klopt echter niet bij de omgeving die ik een groot deel van de etappe zie. Waar ik een open en vlak landschap had verwacht zonder bomen zie ik heel veel bomen om me heen. Vooral naaldbomen staan hier. Pas later komt de omgeving van de Hoge Venen in de buurt van het beeld dat ik vooraf had. Het wordt daar meer open.

Het is ook alles behalve vlak. Het gaat afwisselend geleidelijk omlaag om daarna weer geleidelijk omhoog te gaan.

Op enig moment waan ik me weer in het Franse departement Les Landes. De paden daar zijn vooral kaarsrecht. Vele kilometers lang kaarsrecht. Best saai weet ik me nog te herinneren.

Ook een belangrijk deel van de wandeling over de Hoge Venen valt in dezelfde categorie. Lang en recht. Voordeel hier is, dat, ondanks dat het al een aantal dagen droog is, overal ontzettend groen is. Daaruit blijkt wel dat de ondergrond veel water vasthoudt.
 

Ondergrond

Volgens de informatie die ik vooraf heb gelezen, is het grootste deel van de ondergrond van de Eifelsteig onverhard of semi-verhard. Hier op de Hoge Venen is het grootste deel van de ondergrond waarop ik loop geasfalteerd. Waarschijnlijk om te voorkomen dat de wandelaars na een aantal regenachtige dagen in het veen wegzakken en niet meer boven komen. Want gevaarlijk blijkt het wel te zijn.
Op enig moment ontdek ik langs de kant van de weg namelijk een aantal kruizen. Deze zijn geplaatst voor personen die zijn verrast door de moerasachtige veengrond en die hier het leven hebben gelaten.
 

Kleurverschil

Waar het op de Hoge Venen voornamelijk groen is, is ineens een kleurverschil waar te nemen. Het groen maakt plotseling plaats voor zwart. Zowel de grond als ook de bomen en beplanting zijn zwart geblakerd. Hier heeft de afgelopen dagen waarschijnlijk de veenbrand gewoed. Het heeft zich echt pal naast het geasfalteerde pad afgespeeld, dus ik ben blij dat het grootste leed geleden is. Er is zo te zien een flink stuk veen verbrand.

Ik lees over veenbrand het volgende:
"Een veenbrand is een bijzondere soort natuurbrand. Als het erg droog is kan de brand zich onder de grond verplaatsen en op een andere plek weer boven komen. Vaak brandt veen ondergronds en is er nauwelijks sprake van vlammen. Wel komt er veel rook bij kijken.

Veen is plantaardig materiaal dat gedeeltelijk vergaan is. Het ontstaat onder natte, zuurstofarme omstandigheden. Maar door aanhoudende droogte of ontwatering ontstaat een laag met zeer brandbaar materiaal. "Als het eenmaal brandt, dan brandt het door. En de brand droogt het veen nog verder uit", aldus boswachter Jans de Vries."

Ik ben blij dat het vuur is gedoofd en dat ik deze etappe mag lopen.
 

Hoog(s)tepunt

Als het asfalt ophoudt ben ik bijna aan het eind van de Hoge Venen gekomen. Volgens de beschrijving van de Eifelsteig, nader ik nu het hoogste punt van de Eifelsteig. Met zijn 658 meter is de Steling het hoogste punt. Voordat ik daar ben moet ik flink omhoog over rotsachtige stenen.

Even verderop neem ik op het uitzichtpunt 'Eifelblick' een break met een prachtig uitzicht over de Eifel.

Een oudere vrouw zit ook te genieten op een bankje naast me. Ze informeert bij me of ik de Eifelsteig aan het wandelen ben. Na mijn bevestigende antwoord geef ik aan het hier een prachtig uitzicht te vinden. Dat geeft haar de gelegenheid om haar beklag te doen over de windturbines die aan de andere kant op de heuvels staan. Ze vindt duurzame energie prima als ze het uitzicht van wandelaars maar niet verpesten is haar boodschap.
 

Muts

Kort na het hoogste punt kom ik ook nog langs het voormalige bed van Karel de Grote. Uit de overlevering blijkt hij namelijk tijdens de jacht een keer hier in het bos overnacht te hebben op een gigantisch grote steen met een platte bovenkant. Een van zijn dienaren had hem een muts aangeboden, zodat Keizer Karel het niet koud zou krijgen. Keizer Karel had echter in zijn beste Duits "Mütze nicht" geroepen. Hij wilde de muts niet. Deze uitroep is genoeg geweest om het nabij gelegen dorp de naam 'Mützenich' te geven.
 

Onduidelijk?

De route staat zowel op het Duitse als op het Belgische deel duidelijk gemarkeerd.

Op enig moment geeft de bewegwijzering van de Eifelsteig aan dat ik rechts moet. Dat staat ook als de richting naar de Altstadt Monschau aangegeven.

Een echtpaar op de fiets staat vertwijfeld op de bordjes te kijken. Uit een zinnetje van het vrouwelijke deel van het echtpaar maak ik op dat het Nederlanders betreft. Door een opmerking die de mannelijke helft daarna maakt, weet ik het zeker.

"Zo duidelijk als dikke stront" is namelijk zijn opmerking over de onduidelijkheid welke fietsroute ze moeten nemen om in de Altstadtt te komen. Het pad waar ik heen moet is verboden voor fietsers, dus ik adviseer hen toch de verharde weg te nemen.

Ikzelf neem het kiezelpad dat naar beneden loopt.
Voor ik in de Altstadt van Monschau terecht kom, ga ik echter eerst nog rechts via een smal bospaadje flink omhoog. Dartelend tussen de boomwortels die flink omhoog steken volg ik het smalle paadje. Eerst omhoog en daarna weer omlaag.

Ik waan me weer op vakantie in Larochette in Luxemburg of in Durbuy. Als ik denk er bijna te zijn, ga ik toch weer omhoog om uiteindelijk bij Burg Monschau te komen. Eenmaal door de grote slotpoort van de burcht bevind ik me in Monschau. Van boven heb ik een mooi beeld van het stadje.

Met trapjes ga ik naar beneden waar de vakwerkhuizen en de vele winkeltjes en restaurants zich bevinden. Heel mooi. Je kunt merken dat het zondag is. Het is druk. Er zijn zo te horen ook best veel Nederlanders naar Monschau gekomen.

Het toeristenbureau is net gesloten voor een lunchpauze. Daar ga ik later in de middag een stempel voor in mijn pelgrimspaspoort halen.

Ik zorg er ook voor dat ik in Monschau een warme maaltijd nuttig. Daar hoef ik vanavond dus ook niet meer voor op pad.

Via een steil trapje omhoog klim ik snel weer een groot aantal meters boven de stad. Ook hier heb ik een mooi uitzicht over de burcht en het stadje. Ik bezoek boven nog een kapelletje en loop van daaruit naar mijn overnachtingsadres. Deze ligt iets van de route.
 

Vermoeide wandelman

Het overnachtingsadres heeft de toepasselijke naam "Zum müden Wandersmann". Vrij vertaald betekent dit "bij de vermoeide wandelman".

Door de steile trapjes van zojuist was mijn ademfrequentie al meer naar 'standje hijg' gestegen. Het laatste stuk gaat ook nog redelijk stijgend omhoog. Dit betekent wel, dat ik de eerste kilometer morgen naar beneden ga om boven Monschau de volgende etappe weer op te pakken.

De ademhaling is weer redelijk onder controle als ik het pension bereik.

De 3e generatie van de familie zwaait inmiddels de scepter over het pension. Er is in de jaren waarschijnlijk niet heel veel verbouwd denk ik aan de bruine schrootjes, gekleurde en gebloemde tegeltjes en de vloerbedekking af te lezen.

Het mooie weer heeft de gastvrouw en gastheer ook doen besluiten om hun (te) korte broek en hemd aan te doen. Het uitzicht op Monschau was fraaier.

Het enthousiasme bij de uitleg van de kamer, het sanitair en het ontbijt van morgen maakt weer veel goed.

Ik douche me in het bad en probeer zo min mogelijk van de badkamer nat te maken. Bijna gelukt.

4 juni 2023: 21,8 km

Geschreven door Josderoij.op.pad