Droom?
Gisterenavond ben ik met de Family Tree gaan slapen en vanochtend ben ik er mee opgestaan. Dat een familieband heel sterk kan zijn bleek gisterenavond aan tafel. Terwijl ik met de gastvrouw en gastheer aan de spaghetti en een wijntje (ja, ik ook) zat, ging de telefoon. Ik hoorde een stem, waar veel paniek in doorklonk. Het was de dochter van mijn gastouders, die vertelde dat haar zoontje niet was teruggekeerd van de taekwondo-les. Terwijl opa en oma die kant op raceten, heb ik de tafel maar afgeruimd. Home Alone in een groot huis.

Na aan mijn blog gewerkt te hebben, ben ik nog naar beneden gegaan om te informeren naar de stand van zaken. Gelukkig was het kleinkind weer terecht. Hij had de terugweg op zijn gemakje te voet afgelegd. Hij leert daarmee al op jonge leeftijd wat ont-haasten is. Anderen hebben er langer voor nodig. Ont-haasten en ont-zorgen blijken daarbij in dit geval trouwens niet hand in hand te gaan.

Ik maak me wel wat zorgen om mijn voeten. Iedere morgen zitten er vlekken in het beddengoed. En nee, ik heb echt geen spannende dromen gehad de afgelopen nachten! Het zijn de vlekken van het vocht dat uit de blaren sijpelt.

Vanochtend heb ik de wekker daarom vroeg gezet om mijn voeten uitgebreid te kunnen verzorgen én om voorbereidingen te treffen voor het reserveren van een volgende overnachtingsplaats in het Frans. Ik heb een en ander in mijn schriftje geschreven, zodat dit als spiekbriefje kan worden gebruikt.

De voeten zijn gesoigneerd, het ontbijt is genuttigd. Tijd om afscheid te nemen van de gastvrouw en te beginnen aan een nieuwe etappe die de gehele dag langs de Maas loopt.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
Wat een prachtige wandeldag is het vandaag. Er staat een waterig zonnetje dat zijn best doet om door de bewolking heen te komen. Het is windstil en ook de temperatuur is prima.

Het strakke wateroppervlak van de Maas weerspiegelt alle beelden die aan de overkant aan de kade staan. En dat zijn af en toe hele mooie beelden. Het is echt genieten. De drukke doorgaande weg aan mijn rechterhand meandert dusdanig tussen de huizenblokken, dat je een groot deel van de etappe vrijwel alleen bent. Net Namen uit word ik toegeroepen door een man: "Saint-Jacques-de-Compostelle?" "Oui" is mijn antwoord. "Bon courage!" Fijn, die meelevendheid.

Ook de grote rotsen maken onderdeel uit van de prachtige plaatjes aan de overkant. Toch blijkt het belang van duurzaamheid nog niet bij iedereen doorgedrongen te zijn. Grote machines zijn namelijk bezig om de rotsen beetje bij beetje af te breken. Zouden ze niet weten dat rotsen niet meer aangroeien en je ze ook niet kunt stekken?

Langs de kant van het water zitten heel veel zwanen. De meesten kijken een keer als je in de buurt bent. Een ervan vindt dat ik te kort langs loop. Blaaskaak!

Vandaag houd ik mijn wandeltempo bewust lager dan de vorige dagen. De etappe leent zich er voor en ik vind het eerlijk gezegd ook prima. Het grootste deel van de etappe gaat over redelijk geplaveid materiaal. Wederom zijn er enkele kortere strookjes met kinderkopjes aanwezig. Deze kasseien blijven mijn voeten hoofdpijn bezorgen.

De waterspiegel van de Maas staat op een sporadische fijne rimpeling na het grootste deel van de dag strak. Hoe anders was dat een groot aantal jaren terug toen we met het gezin hier in de buurt een weekendje waren. Op de achtergrond van het weekendje kom ik morgen terug. (Cliffhanger!).
Het had toen een aantal dagen flink geregend en de Maas trad buiten zijn oevers. Het water had toen een verwoestende kracht. Hoe groot is dan het contrast met de lieve en rustige Maas van vandaag. Ik herken datzelfde contrast ook wel bij mezelf. Op de achtergrond van deze zin kom ik waarschijnlijk morgen niet terug :).

Allo allo
Ik heb al gezegd dat mijn Franse spreekvaardigheid niet tot de best ontwikkelde kwaliteiten van mijn persoonlijkheid behoort. Bij mijn eerste pauze haal ik mijn vanochtend geformuleerde spiekbriefje erbij om te gaan bellen voor een reservering. In het routeboekje staat de naam en telefoonnummer van een refuge in Givet, waar ik morgen hoop te overnachten. Ik kies het nummer met 0032 ervoor. Nummer blijkt niet in gebruik te zijn. Slimmeriken zullen nu zeggen dat ik zeker de eerste 0 van het nummer niet heb weggelaten. Nee slimmeriken, dat heb ik wel. Er staat ook een emailadres bij. Dan maar een mailtje. Zo gezegd zo gedaan. Ik typ als geadresseerde het mailadres, eindigend op .fr. O ja, Givet ligt net over de grens in Frankrijk.

In plaats van 0032 dus maar 0033 gekozen. Wat ik van de reactie begrijp is dat de oproep niet beantwoord wordt en dat er een piep komt. Voicemail ingesproken aan de hand van het spiekbriefje. Ik was daar vergeten op te zetten wat "Wilt u mij hierover terugbellen?" in het Frans betekent. Tot op heden dus nog geen reactie.

Abdij van Leffe
Ik ben geen echte bierdrinker. Toch was ook mijn eerste associatie bij de Abdij van Leffe een lekker Belgisch biertje. De brouwerij zit hier echter al jaren niet meer. Voor het speciaalbier moet je hier dus niet zijn.

Ik arriveer al op tijd in Leffe. Voordat ik naar de abdij loop, ga ik nog even mijn pleistervoorraad aanvullen in de farmacie.
Aangekomen in de abdij word ik naar een gebouw geleid waar bouwvakkers buiten volop bezig zijn met een renovatie. Binnen is het gelukkig al klaar en ziet het er strak uit. Sanitair splinternieuw. Een andere Nederlandse pelgrim uit Roosendaal is hier gisteren al aangekomen en heeft vandaag hier ook doorgebracht. Zij heeft haar voeten ook doorgelopen en is van ellende een dagje gebleven. We delen onze ervaringen.

Het avondeten is gepland om 19.10 uur en om 20.30 uur is nog het avondgebed. Bij beide gelegenheden zal ik aansluiten. Morgen loop ik nog een dag langs de Maas.

Dag 6: 25,1 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad