Rectificatie
Gisteren deed ik verslag van het fijne gesprek dat ik had met het echtpaar uit Nieuw-Zeeland. De mannelijke helft heeft Nederlandse roots.

Waarom weet ik niet, maar ik heb hem in mijn blog van gisteren een verkeerde naam gegeven. Ik heb pelgrim Harry, die oorspronkelijk uit Hellendoorn komt, ten onrechte Henk genoemd. Sorry Harry!

Harry heeft mij een mp3 gestuurd van een Ierse zanger, die ook de Camino gelopen heeft. Zoals beloofd zet ik de link in de blog, zodra ik hem op Youtube zou vinden. Bij deze! Het nummer heet 'Pilgrim Road' van Bobby Roch.

https://youtu.be/YdaoRkdyj7I

Gemeenteherberg
Er zijn uiteindelijk nog vijf andere pelgrims ingecheckt in de gemeenteherberg, waar ik afgelopen nacht verbleef.

Omdat er geen diner- en ontbijtmogelijkheid was had ik in Villafranca del Bierzo nog inkopen gedaan. Voor het eten had ik een heerlijke magnetronmaaltijd gekocht en toetjes.

Het keukentje in de herberg bevindt zich op zolder. Ik kwam er bij het verkennen van de herberg echter achter dat er helemaal geen magnetron aanwezig is. Gelukkig heb ik ook nog noodles in mijn rugzak voor het geval van nood.

Die slurp ik op zijn Koreaans naar binnen.

Het toetje smaakt voor geen meter. Geen wonder dat het zo goedkoop was.

Ik eet daarom als vervangend toetje de gebrande maïs maar op die ik nog in mijn tas had.

Als eerste lag ik in bed, als eerste ben ik er ook weer uit.

Niet thuis
Het is vandaag Vaderdag. De dag waar je je vader in het zonnetje zet.

Dit jaar is het een bijzondere dag, omdat ik in Spanje loop. Als vader van mijn kinderen ben ik voor hen dus even niet fysiek in de buurt.

Als zoon had ik vandaag mijn vader ook graag een knuffel en een zoen willen geven. Dat gaat helaas ook niet. Ik heb hem wel een briefje geschreven, die hij via Ilse heeft gekregen.

Zoals ik al eerder in mijn blog schreef, zijn de woorden die Stef Bos in zijn lied 'Papa' zong ook steeds meer op mij van toepassing. 'Papa, ik lijk steeds meer op jou. Papa, ik hou steeds meer van jou.'

Naast mijn eigen vader heb ik, sinds ik Ilse heb leren kennen, ook een schoonvader gekregen. Helaas is hij niet meer onder ons. Toch denk ik ook met veel liefde aan hem tijdens deze Vaderdag.

https://youtu.be/jV2J5iWd3E0

Mijn trotse gevoel voor mijn eigen vader en als vader naar mijn kinderen wil ik vandaag ook muzikaal ondersteunen door nummers waar ik iedere keer een brok van in mijn keel en tranen in mijn ogen van krijg.

Britte en Lobke, deze is voor jullie.

https://youtu.be/YvWbitibEGw

En deze voor mijn vader en Jannes.

https://youtu.be/RbqF6Xv1mNU

De oplettende lezer zal zich ook mijn blog met Moederdag nog kunnen herinneren.

Daar had ik volgens mij geen toepasselijke muziek in verwerkt. Omdat je nu eenmaal geen vader kunt zijn, zonder dat er ook een moeder aan te pas komt, hier een Gouwe Ouwe voor mijn moeder, schoonmoeder en voor Ilse, de moeder van mijn kinderen.

https://youtu.be/4C4U8ETxzkI

En lieve Ilse, omdat ik zo blij ben dat jij de moeder van mijn drie schatten bent, is deze speciaal voor jou alleen.

https://youtu.be/aGuNsiSZ9RI

Kwetteren
Wanneer ik om kwart over zes de deur uitloop is het buiten al volop feest. De vogels verwelkomen me op deze Vaderdag op een onsamenhangende, maar wel als muziek in de oren klinkende, serenade.

Er waait een fris windje, maar het is wederom perfect wandelweer.

De eerste kilometers slinger ik parallel aan de rivier Rio Valcarce en de weg tussen de bergen door. De snelweg die Madrid en La Coruña met elkaar verbindt gaat een aantal meters hoger en af en toe via tunnels dwars door de rotsen over me heen.

Voor het eerste dorpje Trabadelo gaat de route even weg van de weg, maar hij gaat er later toch weer parallel aan lopen.

Ik heb vandaag weer een 'flash forward' naar het moment van aankomen bij de kathedraal in Santiago. De emoties komen meteen weer opzetten. Ik loop ook al met het lied wat voor mij bij dat moment hoort in mijn hoofd.

Op en af
Vandaag is het weer serieus klimmen. Ik begin vanochtend op 542 meter om onderweg te stijgen naar 1.306 meter en uiteindelijk te eindigen op 1.299 meter. Tussendoor gaat het naar beneden en weer omhoog.

Onderweg op de route van vandaag zie ik een aantal bekende gezichten. Zo zie ik de twee Amerikaanse jonge mannen die eergisteren bij mij op de kamer sliepen en de Australische vrouw met haar twee dochters, die ook in dat hostel waren. We herkennen en groeten elkaar.

Het is redelijk druk op het steile pad naar boven. Het klimmen gaat mij ook vandaag weer goed af. Wat voel ik me sterk. Ik kan van deze fysieke inspanning zo genieten.

Het enige jammere is dat er via dit pad ook paarden omhoog gaan. De paarden zijn daarbij niet zozeer het probleem, maar wel de bergen stront die ze op de pad laten kletteren.

Alsof de ondergrond van keien en rotsen nog niet lastig genoeg is, moet je je ook tussen de stront door manoeuvreren, waarbij de hordes vliegen, die blijkbaar wel van die hopen genieten, verschrikt opvliegen.

O Cebreiro
Bijna boven videobel ik mijn gezin in verband met Vaderdag. Ik maak ze jaloers met het prachtige uitzicht. Toch genieten ze ook met me mee. Al wandelend kom ik boven, waar een vrouw op me zit te wachten. Ze zit er blijkbaar al een tijdje, want ze is helemaal groen uitgeslagen. Toch worden we tijdens het videobelgesprek samen in een beeld gevangen.

Ik ben onderweg ook de regiogrens gepasseerd. Ik ben in Galicië aangekomen. De uitzichten naar de vele bergen rondom en de bijbehorende dalen is fenomenaal. Natuurlijk vooral dankzij het prachtige weer.

Als eerste plaatsje kom ik in het dorp O Cebreiro. Dit is een museumdorp. Zeg maar het Orvelte van Spanje, maar dan op 1.306 meter hoogte. De bussen met toeristen zijn ook gearriveerd. Toch is de drukte niet onoverkomelijk. Ik bezoek het kerkje, neem er mijn lunch en loop door het dorpje met de karakteristieke pallozas. Dit zijn ovalen huisjes met rieten daken.

Buiten het dorpje bel ik met mijn vader. Terwijl we een en ander met elkaar uitwisselen vertel ik van het prachtige uitzicht dat ik van hier boven heb. Ook hij heeft een prachtig uitzicht, zegt hij. Hij zit tegenover mijn moeder.

Na O Cebreiro gaat het omlaag en omhoog. Op de pas San Roque staat een groot beeld van een pelgrim die zich schrap zet tegen de wind. Daar heb ik vandaag gelukkig geen last van. Ik voel wel de hete zon in mijn nek branden.

Mijn etappe eindigt vandaag na ruim 35 kilometer in Fonfria. Het is nog een kleine 150 kilometer tot Santiago.

Ik check in in een flinke albergue. Vanavond heb ik hier het diner.

Morgen staat er weer een lange etappe van 35 kilometer op het programma naar Sarria. Daarvan zijn met name de eerste tien kilometer flink dalend.

Ik hoop op weer zo'n mooie etappe als vandaag. Dit was weer genieten!

Dag 79: 37,4 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad