Druppels

Gisterenavond strompelde ik na het schrijven en publiceren van mijn verhaal naar het bureautje om een kopje koffie voor mezelf te zetten.

Ik zag toen de nodige bloedspetters en wat lichtere druppels op het laminaat liggen.
Het bloed en vocht was afkomstig uit de blaren, die aan het lekken waren.

Zo goed en kwaad als mogelijk veeg ik de spetters van de laminaatvloer. Ik doe vannacht mijn teensokken maar aan in bed.
Vanochtend bleken de sokken aan mijn voeten te plakken. Die week ik straks thuis onder de douche wel los.
 

Dromen

Ik slaap onrustig. Tijdens de nacht word ik ook een aantal keer wakker. Mijn gedachten gaan heen en weer.

Uiteindelijk is het voor mij wel duidelijk. De laatste twee etappes wandel ik niet deze week. In mijn hoofd maak ik al plannen om dit restant in plaats van in twee misschien nog eens in drie of vier kortere etappes te lopen. Wat in het vat zit verzuurt niet.

Op 'mijn' kamer op het overnachtingsadres hangt de toepasselijke tekst:

"Sluit je ogen een seconde
Zet een lach op je gezicht
Zeg bedankt tegen het leven
Voor de liefde en het licht
Geef een glimlach aan een vreemde
Knuffel iemand, elke dag
En wees dankbaar voor de dingen
Die je vandaag beleven mag
Vier het leven om je heen
Hang de slingers op en dans met iedereen
Het leven is al veel te kort
En alleen is maar alleen
Dus droom, durf, doe en deel met iedereen"

Hoewel het origineel van Marco Borsato is, ken ik dit lied van de Passion 2018:
https://youtu.be/1y4p5Vt8E-Q

Vandaag weer gewoon de rugzak inpakken. Dit keer niet om de geplande etappe van ruim 30 kilometer te wandelen, maar om met het openbaar vervoer terug naar Alphen te rijden.
De melkbroodjes en lachende koe-kaasjes, die ik als noodrantsoen bij me heb, eet ik thuis wel op.

De gastheer biedt aan om me naar het station Beek/Elsloo te brengen. Van dat aanbod maak ik natuurlijk graag gebruik. Scheelt mij een marteling van ruim 3 á 4 kilometer.

Om het leed compleet te maken schiet het bij het uitstappen uit de trein ook nog in mijn rug. Kan er ook nog wel bij. Hopelijk schiet het er net zo snel ook weer uit.
 

Trots

De reis naar Santiago heeft mij in meerdere opzichten als mens gevormd. Een heel belangrijke is dat ik 'milder' geworden ben. Milder naar anderen, maar zeker ook naar mezelf. Dit is een verandering die me nu helpt om te besluiten dat het voor dit moment hier stopt.

Had ik het vroeger gezien al zwak en als falen, ik vind het op dit moment vooral een stoer, sterk, maar bovenal een wijs besluit.

Ik ben daarom ook vooral trots op mezelf. Waar ik voorheen dwars door de signalen van mijn lijf heen zou zijn gegaan en kost wat kost mijn doel wilde behalen, luister ik nu naar de signalen en volg daarin mijn gevoel.

Het gevleugelde gezegde, wat ik ook in mijn verhalen van drie jaar terug regelmatig gebruikte, is ook nu weer van toepassing.
"Volg je hart, want dat klopt"

Wordt vervolgd!

Geschreven door Josderoij.op.pad