Google Maps en ik
Ik zweer bij mijn GPS. Deze heeft me op verschillende wandelingen al vaak de welkome hand toegestoken. Vandaag lijkt dat niet nodig te zijn. Mijn overnachtingsadres ligt in Enines buiten de doorgaande route naar Santiago de Compostela. Zoals van Jos mag worden verwacht heeft hij thuis al voorbereidingen getroffen om via Google Maps de kortst mogelijke route naar het juiste pad te vinden. Google Maps en ik zijn echter niet zo'n goede combinatie. Dat blijkt vandaag maar weer. Even niet kijken en ik stond weer buiten de geplande kortst mogelijke route te koekeloeren. De 2,2 kilometer werden dus al meteen ruim 3 kilometer. Ilse houdt mij altijd voor met 10% foutloopmarge rekening te houden, maar om die marge dan ook meteen waar te maken vind ik te ver gaan.

Eenmaal terug op de kortste aanlooproute ga ik over een zandpad waar de nodige plassen van de regenbuien van gisteren liggen. De lekkere geur van de eerste regen, die na een drogere periode valt, van gisteren is volledig verdwenen.
Wat vaak bij mij gebeurt is dat ik associaties met liedjes maak. Terwijl ik een foto van mezelf in een plas maak, is het eerste lied dat in me opkomt "Spiegelbeeld" van Willeke Alberti. Direct daarna denk ik echter aan een lied uit een heel ander genre. Ondanks dat ik sinds kort een nadrukkelijk onderscheid ben gaan maken tussen de 'mens Michael Jackson' en de 'artiest Michael Jackson' is "Man in the mirror" van de artiest een lied dat qua refrein erg op mij van toepassing is. Het luidt:

"I'm starting with the man in the mirror
I'm asking him to change his ways.
And no message could have been any clearer.
If you wanna make the world a better place
Take a look at yourself
And make that change"

Dit nummer heb ik al een aantal jaren als ringtone op mijn privé-gsm. Daarnaast was dat ook tijdens de NLP(D)- opleiding (Neuro Linguïstisch Programmeren of Personal Development) die ik gevolgd heb het sein dat de opleidingsdag begon. Hopelijk levert dit avontuur ook weer mooie inzichten in die man in de spiegel op.

RAVel 2 Jodoigne - Namen
Na de 2,2 die ruim 3 kilometer werd, kwam ik weer op de tot fietspad omgetoverde spoorlijn. De beschrijving in het boekje is over deze etappe heel kort. Amper 3,5 regel vertellen het verhaal. 'Immer gerade aus met uitzondering van de suikerfabriek waar je omheen moet.' Het kan dus eigenlijk ook in 2 regels.

De boodschap die ik tussen de regels hoorde van de man die ik gisteren tegenkwam hebben wel indruk op me gemaakt. Ook vanuit het thuisfront kreeg ik vragen over mijn tempo. Omdat ik tijdens dit avontuur ook wil 'ont-haasten' heb ik vandaag er bewust wat minder de felle pas in.

Zo'n 30 kilometer over de RAVel klinkt als best wel saai. Toch is het dat niet persé. Waar het eerste stuk van gisteren aan beide kanten een dichte bebossing kende, is het grootste deel van de RAVel vandaag aan één kant open. De mooiste vergezichten zijn zichtbaar. Het lopen gaat dan ook als vanzelf. "Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter. Al weer een kilometer". Ze hebben echter niet het grootste rekenwonder voor de afstandsbordjes op het traject verantwoordelijk gemaakt. De afstand van 23 tot 22 kilometer naar Namen duurt wel erg lang en daarna blijkt het weer op te lopen naar 23.

Ik heb met mezelf afgesproken ieder 2 uur een eetpauze te nemen. Het lukt me tot op heden goed. Ik markeer bij een jong boompje, dat net in de knop is, mijn territorium voor de komende minuten.
Een aan één kant open uitzicht heeft ook een nadeel. De wind kan zijn werk doen. Het zonnetje maakt even plaats.

De zon en de donkere wolken wedijveren om wie mij een nat pak van de transpiratie of van de regen bezorgt. De regen blijft beperkt toch een enkel buitje. Prachtig om het geluid van die regendruppels te horen op het moment dat ze op je jas uiteenspatten. Een klein hagelbuitje roept in mijn hoofd direct de reclame van Venz op: "Het hagelt, het hagelt, grote korrels Venz". Het blijft bij een heel klein doosje.

Op enig moment komen ook de dorpjes, waar vroeger kleine stationnetjes waren, in beeld. De stationnetjes zijn vaak nog goed te herkennen. De RAVel gaat in bewoond gebied ook vaak tussen achtertuinen door. Het valt dan goed op dat de tuinen veel beter onderhouden zijn dan de paar meter achter het hek tot de fietspad. Het is af en toe een 'griebus'.

De laatste 10 kilometers naar Namen lijken ook langer te duren dan daarvoor. Kilometers eerder al werden de zoevende geluiden van het verkeer op de grote verkeersaders rond Namen hoorbaar. Het zal uiteindelijk best wennen, maar mij leidt het vooral af. Eenmaal onder de snelweg door ontstaat weer een betrekkelijke rust. Op enig moment waan ik me zelfs in het Müllerthal met grote rotspartijen. Dan blijkt maar weer dat we als mens vrij nietig zijn ten opzichte van de grootsheid van de natuur. Ik realiseer me dat dit waarschijnlijk de 'grens' van de Belgische Ardennen is.

Namen eenmaal binnen moet ik me weer even oriënteren met Google Maps. In het boekje staan namelijk 2 varianten in Namen beschreven. De GPS heeft de ene, ik wil natuurlijk net die andere. 'Eigenwijs is ook wijs'.

Waarom wil ik dat? Ik heb gelezen dat er achter het Seminarie bij het bisdom tijdens de werkuren een stempel in het pelgrimspaspoort gehaald kan worden. 'Alles kan een mens gelukkig maken.' Ik zoek op wat stempel in het Frans is. Het blijkt 'tampon' te zijn.

Via een omweggetje (zucht) heb ik mijn stempel gehaald.

Pappie, ik zie tranen in je o-ogen
Over de regen heb ik zojuist al gehad. Mijn schoenen hebben vandaag echter ook andere druppels gevoeld. Deze waren afkomstig uit mijn ogen en kletterden via mijn bril op de schoenen en de grond ernaast. Het was daarmee naast een mooie ook wel een emotionele dag. Hoezo dan?

Gisteren vertelde ik over het mooie wandelweekend met Ilse van exact 7 jaar terug. Op 3 april 2012 kreeg deze echter een anti-climax. Ilse en ik kregen tijdens ons diner te horen dat het niet goed ging met de vader van Ilse. Onze hoofden stonden niet meer bij het niet gare hoofdgerecht en we hebben direct uitgecheckt om terug te rijden. Tijdens de rit kregen we het bericht dat hij was overleden. Ook nu ik dit typ rollen de tranen over mijn wangen. Dat is dan meteen de oorzaak van eventuele typfouten.

Ik neem het mezelf nog steeds kwalijk hem nooit bedankt te hebben voor het feit dat ik met zijn dochter heb mogen trouwen en hem en mijn schoonmoeder als 'hele warme kouwe kant' erbij heb gekregen. Ik kom zelf ook uit een heel warm nest en heb daar vele jaren terug dus nog een warm nest bij gekregen. Op mijn eerste wandeldag ben ik heel bewust ook nog langs zijn graf geweest om hem te groeten.

Het kan niet anders dan dat bij de gedachte aan deze warme nesten een lied in mijn hoofd opkomt. Het is de Family Tree van Venice. Als koor zingen we dit nummer ook. Voor mij een van de mooiere nummers. De tekst is vandaag voor mij heel sprekend.

"Branches in the wind
Still standing here together
One more storm to weather
We'll get through it yet

So we're gathered here
Holding on to each other
To let go of another one we won't forget

Now as we say goodbye
To one of our own
We may be lonely
But we're not alone
Though the leaves will fall

And the tears will flow
May it always comfort us to know
The family tree will always grow"

https://youtu.be/AF175wOPvX0

Ik had het graag ook als vertaling hier weggezet, omdat een deel van de personen voor wie ik de warme gevoelens geen Engels kunnen. Google Translate maakt er echter een onbegrijpelijke tekst van. Daarom maar zo: 'Ik houd van jullie'.

Bij een dergelijke gelegenheid hoort het opsteken van een kaarsje er ook bij. Ik hoop dat de gesloten kerken niet de rode draad van mijn avontuur worden. In het Seminarie heb ik dan ook gevraagd of de kerk die iets verderop staat open was om een kaarsje op te steken. Kerk? Het bleek de Kathedraal van Namen te zijn. Ja hoor, die is open om een kaarsjes op te steken.

De hoeveelheid brandende kaarsjes in de Kathedraal is echter minimaal. Er hangt een kaarsenautomaat, waarin je geld moet doen om een kaars te ontvangen. Ikke geld erin. Het enige dat er uit komt is het geld dat ik er net heb ingestopt. De automaat is leeg. Ik moet de neiging om te gaan vloeken in de kerk (sorry: kathedraal) onderdrukken. Is er een keer één open, dan dit weer.

Onverrichter zake dus maar verder. Ik heb behoefte om naar mijn overnachtingsadres te gaan. De eerste zes nachten heb ik voor mijn eigen gemoedsrust vanuit thuis al vastgelegd. Op basis van hoe het die dagen zou gaan, wil ik daarna enkele dagen op voorhand de volgende adressen gaan vastleggen. Dat moment komt er dus aan.

Het overnachtingsadres heb ik in Google Maps ingebracht. Nog 3,3 kilometer te gaan. Het adres ligt op de route van morgen naar Dinant. Mijn GSM geeft echter aan aan de oplader te moeten. Snel het adres nog bekeken en op de GPS verder. Zo'n 100 meter voor het overnachtingsadres staat nog een kerk. De deur is open! Eind goed, al goed. Ik steek een kaarsje aan en doe nog een schietgebedje (pang, pang). Mijn gedachten zijn bij jullie.

Aangekomen op de plaats van bestemming mag ik mij installeren op de 2e verdieping. Na een gezamenlijk diner met de gastvrouw en gastheer trek ik me terug om mijn blog te schrijven en mijn voeten verder te verzorgen.
Carpe Diem (Pluk de dag)!

Dag 5: 35,3 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad