Kunstgebit
Gisteren vertelde ik over de moeilijkheid die ik ondervonden had bij het reserveren van de parochieherberg in Chablis. Nadat ik al uren in de herberg aanwezig was en al in bed lag, hoorde ik de buitendeur open gaan. Daar was ze, de contactpersoon van de herberg. Haar naam is mevrouw Lantin. Al snel kwam ik er achter dat de onverstaanbaarheid bij het reserveren niets met het niet in hebben van een kunstgebit te maken had. Ook met tanden was het niet te doen.

Enfin, ik heb betaald, begrepen dat de koffie in de niet aangesloten koelkast staat en dat de poort slechts op het nachtslot gaat en dat ik die zelf bij vertrek kan openen.

Oh ja, mevrouw Lantin meldde mij ook nog vlug dat het geld dat ik haar voor de overnachting verschuldigd ben niet voor haar eigen portemonnee, maar voor de parochie bestemd is. Daar was ik eerlijk gezegd ook vanuit gegaan.

Alvast welterusten mevrouw Lantin. Bonne nuit.

Opstarten
Nu ik weet waar de koffie staat moet ik natuurlijk van dat aanbod gebruik maken. Ik neem mijn ontbijt met een lekkere kop koffie en voer mijn inmiddels gebruikelijke ochtendritueel uit. Rond kwart over acht ben ik weer klaar voor vertrek. Ik doe de poort van het nachtslot en ben weer op pad.

De overnachtingsplek is vlak bij de te volgen route. Die pik ik na een paar minuten weer op. Al snel ben ik Chablis weer uit en bevind ik me in de velden met uitschietende druivenstruiken.

Weersomslag?
Het is vandaag een ideale wandeldag. De hemel is bewolkt, zodat de zon niet de vrije hand krijgt zoals de afgelopen dagen. De temperatuur is dan ook aangenamer dan de afgelopen dagen.

Ik heb gezien dat er een ander weertype op komst is. Jammer. Het weer van vandaag had ik best de gehele tocht willen hebben.

Omdat er niets zo veranderlijk is als het weer, laat ik het ook de komende dagen maar op me afkomen. Ik verander er toch niets aan.

Grand Cru
Ik heb gelezen dat de plaats waar de druiven op de heuvel groeien ook de kwaliteit van de wijn bepaald. Hoe hoger op de heuvel, hoe meer zonlicht, hoe beter de kwaliteit. Het groeien van de vruchten moet echter nog starten.

Daarna volgt nog een heel bewerkelijk proces voordat de vruchten die aan de nu in knop en blad komende struiken gaan groeien uiteindelijk een plekje in de fles vinden.

Een Chablis is blijkbaar ook afkomstig van Chardonnay-druiven. Toch onderscheidt de Chablis zich doordat ze slechts heel kort in houten tonnen wordt bewaard en al vrij snel naar metalen vaten overgaat.

Tussen de druivenstruiken had ik het liedje 'Red wine' van UB40 in mijn hoofd. Ik las echter dat Chabliswijn alleen wit is. Die vlieger gaat dus niet op.

Toch heb ik onderweg ook borden gezien, waarin rode en rosé-wijn werd aangeprezen. Dat zal dan waarschijnlijk de naam Chablis niet mogen dragen.

Lopend tussen de druivenvelden hoor ik in de verte knallen. Ik twijfel of het jagers zullen zijn of dat het wellicht knallen zijn om de vogels van de velden te verjagen.
Ik schat in dat het de eerste optie is, maar ik durf het niet te gaan vragen.

Arbeidsintensief
Een aantal boeren is volop aan het werk tussen de druivenstruiken. Ze maken de grond los of knippen waar nodig de struiken bij.

Op enig moment passeer ik twee mannen. Op basis van het leeftijdsverschil schat ik in dat het vader en zoon is. Samen zijn ze ook aan het werk. Waarschijnlijk gaat ook dit vak vaak van generatie op generatie over.

Terwijl ik die mannen samen aan het werk zie, gaan mijn gedachten een aantal decennia terug. Mijn opa van vaders kant had twee boomgaarden. Daar stonden de nodige bomen die verschillende vruchten droegen. Het grootste deel van de boomgaard was echter begroeid met rode bessenstruiken. Ieder jaar werd er in de zomervakantie door een groot deel van de familie bessen geplukt. Wij kregen per vol kistje ook een zakcentje als vakantiegeld. "Opa, kistje vol!", was een kreet die heel vaak op zo'n dag werd geslaakt. Opa moest dan zelf weer stoppen met plukken en woog op de ouderwetse basquille (weegschaal met metalen contragewichten) de kistjes af. Opa liet de volle kistjes naar de veiling brengen. Hopelijk hield hij er netto ook nog wat aan over.

De familiespirit kreeg tijdens zo'n gezamenlijke zomeractiviteit een gigantische boost. Ik kan me voorstellen dat dit voor de twee Franse wijnboeren op een soortgelijke manier moet voelen.

Ik vind het trouwens prachtig dat mijn ouders hun huis eigenhandig op de grond van een van de beide boomgaarden hebben gebouwd. Ik hoop van harte dat ze hier nog heel veel jaren in een goede gezondheid mogen wonen. Uiteindelijk zal ook de andere boomgaard trouwens bezocht worden. Mijn opa en oma liggen namelijk in hun eigen boomgaard, die nu in gebruik is als begraafplaats, begraven. 'Hier heb ik gewerkt, hier kan ik nu rusten' is de passende beschrijving op de zerk.

Transformatie
Tussen de druivenvelden zie ik in de verte ook velden met andere gewassen. Een drietal velden kleurt gifgroen. In eerste instantie denk ik dat dat er een stof of plastic overheen is gespannen. Uiteindelijk denk ik toch dat het een felgroen gewas geweest moet zijn. Ik kom echter niet dicht genoeg bij om een definitieve conclusie te kunnen trekken.

Eenmaal een berg over verdwijnen de wijnvelden en transformeert de omgeving weer volledig. Een stuk verderop worden de akkers weer ingeruild voor bos. Deze verandering in landschap blijft voor mij toch wel een bijzonder fenomeen.

Bewegwijzering
Ook vandaag is de etappe goed aangegeven. Dan volgt de route de loop van een GR (Grande Randonnée), een andere keer staat de geel-blauwe bewijzering van de Via Campaniensis aangegeven en dan weer geven de Compostellaschelpjes de weg aan.

Ik zie op mijn GPS dat er een scherpe bocht aankomt. De bordjes doen hun werk goed. Terwijl ik even stil blijft staan om een klein bordje met een specifieke verwijzing te lezen, komt van een erf een man op de motor aangereden. Met zijn wijsvinger wijst hij me de richting die ik na het lezen van het bordje had willen nemen. Merci, monsieur!

Franse haantjes
Het Franse nationale voetbalelftal wordt ook wel 'Les Bleus' genoemd. Vertaald is dat ' De Haantjes'. Afgaand op mijn ervaringen van de afgelopen dagen zou de Franse vogel waarmee zij vergeleken worden volgens mij veel beter 'Les Coucous' ('de koekoeken') kunnen zijn.

Ook vandaag proberen verschillende koekoeken me van de wijs te brengen door mij een helemaal verkeerde tijd door te geven. Het lukt hen natuurlijk niet. Een moderne 'bij de tijd' zijnde pelgrim heeft natuurlijk zelf een horloge om.

Japie Krekel
Vandaag was hij er weer. Ik maak een draai richting een klein grasveldje en hoor een eenzame krekel zijn kenmerkende geluid produceren. Dat moet Japie zijn.

Honderd meter verder zit de rest van de familie vrolijk kabaal te maken. Een lust voor het oor.

Mooi slot
Het voorlaatste dorpje dat ik vandaag aandoe is Cravant. Een mooi plaatsje met de nodige authentieke gebouwen. Ik maak er de nodige foto's voor het fotoboek dat ik na mijn avontuur wil samenstellen.

Na het dorpje grotendeels rondgelopen te hebben begin ik aan de laatste kilometers richting mijn eindbestemming Accolay. En wat voor een kilometers. Amper Cravant uit gaat de pad steil omhoog. Ik waan me weer in de Ardennen. Hijgend kom ik uiteindelijk boven aan. Dat was een pittige klim.

Een klein stukje om de top van de berg heen zie ik een mooi dorpje in het dal liggen. Ik denk dat dit Accolay is. Enkele tientallen meters verder blijkt er rechts in het dal nog een dorpje te liggen. De weg die ik beloop draait die kant op. Dan zal dat Accolay zijn.

Accolay is in de loop van de tijd bekend geworden als het pottenbakkersdorp. Bij de entree van het dorp, net voordat je het water overgaat, staat dan ook een gigantisch kunstwerk in de vorm van een keramieken kan. Ik verken het dorp, voordat ik naar mijn overnachtingsadres ga.

Droom
Als ik mijn overnachtingsadres nader zie ik vier mensen gezellig staan kletsen. Een van de vier is mijn gastvrouw. Ze heeft haar broer en nichtje op bezoek. Ze heeft een half jaar geleden deze woning gekocht en zit nog volop in 'de verbouwing'. Met ons vieren hebben we een geanimeerd gesprek in de tuin.

Mijn gastvrouw Petra is haar droom aan het realiseren. Ze heeft zelf de nodige pelgrimervaringen opgedaan en heeft een half jaar geleden haar bezittingen in Nijmegen verkocht om hier een overnachtingsadres voor pelgrims te gaan beginnen. Dit laatste was al jaren een droom van haar, die ze nu probeert te verwezenlijken.

Ik ben haar allereerste pelgrim! Ik heb het met haar over naamsbekendheid bij het genootschap en in de routeboekjes. Ik vraag ook of ze al een stempel heeft. Nee, die heeft ze nog niet.

Maar niet getreurd, ze heeft wel een idee.
Er wordt een aardappel doorgesneden en samen met haar nichtje maakt ze daarin het ontwerp voor de stempel. Inkt heeft ze ook, dus alle ingrediënten voor een stempel zijn er.

Als het goed is staat er straks of morgen dus een afdruk van de zelfgemaakte stempel in het pelgrimspaspoort van de eerste pelgrim in Accolay.

Morgen staat de laatste etappe van de Via Campaniensis op het programma. Eindpunt is dan Vézelay, een pelgrimsoord waar verschillende pelgrimswegen bij elkaar komen. Ik ben benieuwd.

Dag 24: 26,0 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad