Stukske terug

Na een uitgebreid ontbijt heb ik weer op tijd mijn wandelschoenen aan. Een andere gast die bij de vermoeide wandelman heeft overnacht en ook aan de ontbijttafel zat, vertrekt naar links richting Höfen. Ik pik de route weer bij het kapelletje met uitzicht op Monschau op. Daarvoor moet ik naar rechts.

De eerste kilometer moet ik daarom eerst bergafwaarts naar mijn beginpunt van vandaag. Ik verwacht hoog boven Monschau te blijven, maar ga na een eerste klimmetje toch weer terug naar beneden richting Monschau.
Eenmaal in de buurt van de bebouwing en het (lege) toeristentreintje moet ik echter weer stevig omhoog. Ik waan me weer op de Eselsteig in buurt van Aggsbachsdorf. Het puffen van vandaag is begonnen.

Vandaag loop ik heel veel kilometers langs een diepe afgrond. Je ziet er alleen niet zoveel van, want er is vooral uitzicht op bomen. Naast bomen met de bijbehorende stronken zie ik vandaag ook veel keien en rotsen.
 

10%

Ik ben erg aan het genieten van de entourage, waarin ik vandaag wandel. Het is hier heel mooi.

Op enig moment mis ik de bordjes van de Eifelsteig waarop met pijltjes de richting van de route aangegeven staat. Blijkbaar heb ik toch een bordje gemist en ben ik te ver gelopen. Ik zie op de GPS dat de route een stukje verder rechts loopt.

In de verte zie ik een grote weg. Als ik daar rechts ga, kan ik de route waarschijnlijk weer oppikken. Tenminste dat denk ik.

Op de parkeerplaats langs de weg denkt een man ongestoord en ongezien 'pipi zu machen'. Ongezien is hem niet gelukt. Ik heb hem verder maar met rust gelaten. Zijn vrouw zat nog in de auto, dus ik gunde het de man om 'even naar zijn eigen gezeik te luisteren'.

Ik ga op het fietspad naast de drukke verkeersweg rechtsaf richting de streep die de route aangeeft. Ik blijk echter op een hoog viaduct uit te komen, terwijl de route er onderdoor gaat. Dan ziet het er op een plaatje zonder hoogteverschillen toch anders uit. Ik riskeer het maar niet om daar van het talud af te gaan. Een juiste keuze kan ik een tijdje later bevestigen.

Rechtsomkeerd bij het viaduct dus en weer terug bergop.

Ilse heeft me ooit verteld dat je rekening moet houden met 10% verschil in afstand, doordat je soms wel eens verkeerd loopt. Ik heb deze 10% dus al snel op de etappe van vandaag te pakken. Helaas blijft het daar vandaag niet bij.
 

Wow

Ik blijk een piepklein paadje te hebben gemist. En die had ik echt voor geen goud willen missen zeg. Wat een gaaf stukje route loop ik hier zeg!
Fan-tas-tisch!!

Genießen met een grote Ringel-es om er ook nog maar een buitenlands superlatief tegen aan te gooien.

Er wacht mij een flinke afdaling met veel stenen en wortels als traptreden.

Onder aangekomen bij het flink stromende riviertje de Roer (in het Duits de Ruhr). Dit riviertje loopt ook door Monschau. Ik dacht al, waar ken ik die rivier van?

Ik ga even verderop toch weer omhoog, terwijl het water in de Roer beneden blijft en zich in tegenovergestelde richting beweegt. Ik weet inmiddels dat niet de laatste keer was vandaag.

Kort daarna ga ik onder het hoge viaduct door, waar ik zojuist bovenop stond. Veel te steil om er zo vanaf te gaan. En je mist het fantastisch mooie stukje van de route.
 

Stuwmeer

Aan de ander kant van het viaduct ligt een stuwmeer. Ik denk in eerste instantie dat het een klein stuwmeertje is, maar de kilometers erna blijkt het toch nog erg groot te zijn. Als ik het goed heb zorgt dit stuwmeer voor het drinkwater in deze regio. Ik meen dat het Perlenbach heet.

Ook hier gaat het pad weer omhoog. Het stuwmeer blijft beneden.
 

Engelbewaarder?

Ook vandaag fladdert er af en toe een vlindertje met me mee. Ik heb altijd het idee dat het een dierbare overledene is die komt kijken hoe het met me gaat.

Bij dit vlindertje komt het woord engelbewaarder in me op. Op dit moment een hit bij de jeugd in de feestuitvoering van Marco Schuitemaker. Voor mij is de enige echte versie die van Mieke. In het kader van de opvoeding en 'Herinnert u zich deze nog .. nog .. nog':

https://youtu.be/TO9hznxZPaQ

Mieke was één van de ontdekkingen van Pierre Kartner (Vader Abraham). Hij zou ook zo maar eens de schrijver van het lied kunnen zijn. Bij de naam van wijlen Pierre Kartner ga ik in gedachten terug naar de polonaise waarin ik achter hem ter gelegenheid van het algemeen landkampioenschap voor voetbalamateurs over het Ginnekenmarktje liep. Mooi was die tijd.
Nee, die was van niet van Mieke, maar van Corrie Konings.
 

Windscherm

Ik nader het dorpje Höfen. Opvallend zijn hier de hoge hagen voor de woningen en de percelen. Ik heb gelezen dat deze vooral bedoeld zijn ter bescherming tegen de wind, die hier erg hard blijkt te kunnen waaien. Voor mij is het briesje dat waait erg welkom.

In Höfen zorg ik dat ik wat extra contant geld bij me heb, aangezien ik niet bij ieder overnachtingsadres met de pinpas zal kunnen betalen. Ik neem nog een kijkje in de sober ingerichte kerk (een kenmerk van de protestante kerken?) en vervolg mijn weg. Want 'de weg is het doel'.

Vanuit Höfen buigt de Eifelsteig af naar het oosten. Dat is vandaag de richting waarin ik het grootste deel van de dag loop. Via het schilderachtige buitengebied, met prachtige uitzichten over het heuvelachtige landschap, daal ik daarna weer richting het water van de Roer.

Het is heerlijk stil hier. Het enige wat ik hoor zijn het geluid van mijn schoenen op de grond en het grint, mijn ademhaling en het fluiten van de vogels. En af en toe het kabbelen van het Roerwater. Heerlijk!
 

Banger hart

Op enig moment staat er een houten bord langs de route. Het opschrift daarvan is: "Wie mancher geht voorbei und nimmt es nicht in acht, daß jeder viertel stund das leben kürzer macht." Vrij vertaald betekent het: "Hoeveel komen er voorbij en houden er geen rekening mee dat elk kwartier het leven korter maakt." Hoewel ik hem vrij negatief geformuleerd vind, sluit hij wel aan bij een motto wat ik steeds meer probeer na te leven: "Pluk de dag". Geniet van het leven, want het kan zomaar voorbij zijn. Ik ben dan ook blij vandaag in deze mooie omgeving te mogen vertoeven.

Het bord triggert mij ook om even stil te staan bij gebeurtenissen die zich in mijn naaste omgeving de afgelopen jaren hebben afgespeeld. Ze variëren van levensbedreigende perioden, de gezondheidsklachten die Ilse al jaren parten spelen en haar belemmeren in het doen van de dingen die zeneigenlijk wil doen, tot de Corona-tijd met de onzekerheid die dat voor veel mensen met zich meebracht. Deze Coronaperiode heeft ook heel veel impact gehad op de mentale gezondheid bij jongeren. Verhalen over jongeren die het leven moeilijk vinden hoor en lees ik steeds vaker. Ook de gezondheid van mijn ouders is het afgelopen jaar een dingetje geweest.

Al deze dingen maken me soms verdrietig en bang. Het lied Banger hart van Rob de Nijs komt in mijn hoofd.

https://youtu.be/uXPufzIr2KA

Ook bij dit lied komen herinneringen aan Baronie boven. Regelmatig zong ik dit lied samen met Jos van Rijswijk (broer van ...) in de bus onderweg naar uitwedstrijden.
 

Reinaard

Verderop zie ik ineens een vos op het pad. Deze ziet mij echter ook en maakt zich uit de pootjes.

Waar ik gisteren langs de plek liep, waar voorheen het Reinardshof op de Hoge Venen stond, staat Reinaard de Vos dus vandaag recht voor me.

Verderop staat een bord wat verwijst naar een uitzichtspunt met de naam Eifel-blick Perdsley. Een mooie ronde bank staat bij het uitzichtspunt. Hoewel je hier inderdaad ver kunt kijken zie ik alleen bomen, bomen en nog eens bomen.

Ik moet echter nog verder omhoog.
Drie mountainbikers komen me tegemoet en vliegen met een rotgang naar beneden, terwijl ik me kromgebogen puffend een weg naar boven baan.
 

Roer

De Roer is de hele dag in mijn nabijheid. De ene keer tientallen meters beneden me, dan weer aan mijn zijde. Steeds als ik hoop even naast de Roer te mogen blijven lopen, wijzen de plaatjes het pad naar boven weer aan.

Waar ik op de etappe van gisteren ontzettend veel bankjes voorbij ben gelopen, staan er vandaag weinig bankjes, terwijl ik daar af en toe wel behoefte aan heb.

Op een bruggetje over het water lunch ik daarom op de reling. Daar vul ik mijn bidon weer met water. Niet uit de Roer hoor, maak gewoon uit de watervoorraad die ik standaard meeneem. Ik ben ongeveer op de helft van de etappe van vandaag schat ik in.

Kort na mijn vertrek bij het bruggetje loop ik daarna twee bankjes kort achter elkaar voorbij. Alsof dun duvel ermee speelt.
 

Overval?

Terwijl ik weer hoog boven de Roer vertoef, kom ik langs een plek dat waarschijnlijk recentelijk een plaats delict is geweest. Tegen een rots ligt een kledingstuk dat waarschijnlijk in plaats van geld of van iemands leven als ruilmiddel is gebruikt.
 

Op en neer

De informatie die ik over de etappe van vandaag heb gelezen, had het al aangekondigd. Toch valt het me in de praktijk ook wel eens tegen. Denk je na een pittig klimmetje de top van de heuvel / berg bereikt te hebben, gaat het pad toch weer steeds hoger.
Door de warmte die de koperen bol boven in de lucht produceert gutst het zweet rijkelijk van mijn voorhoofd af.

Af en toe even blijf ik even staan om uit te hijgen en weer op adem te komen. De etappe was aangegeven als 'zwaar'. Daar is niets aan gelogen.

Ik moet mijn best doen om de al wat gedateerde en daardoor keihard geworden Dextro-snoepjes niet in het verkeerde keelgat te laten schieten.

Ben ik dan toch boven, kan ik regelmatig weer recht naar beneden. Daardoor komt het hele gewicht voelbaar op bovenbenen en knieën. Ik ben benieuwd hoe die morgen voelen.

De rotsen én het water van de Roer komen als rode draad in deze etappe terug. De zin waarmee de Eifelsteig wordt gekenmerkt is: "Waar rots en water je begeleiden". Dat is vandaag absoluut van toepassing. Niets aan gelogen dus.
 

Petje op, petje af

Zoals ik aangaf doet de zon goed zijn werk. Dat betekent dat in de zon de pet op gaat. In de schaduw zet ik hem weer af. Ik wissel in de loop van de etappe deze beweging vaak af.

Door het zweet slaat de van origine blauwe pet steeds witter uit. Ik zag bij de reservering, dat er een droogrek beschikbaar was in het appartement waar ik vannacht verblijf. Straks daarom de pet en de kleding maar een handwasje geven.
 

Belletje

De eerder genoemde 10% foutenmarge ga ik vandaag ruim over. Niet allen vanochtend miste ik een bordje, het overkomt me nog twee keer vandaag. De laatste keer was een busje van een man die het gras stond te maaien de oorzaak. Dat kostte me gelukkig maar 50 meter. De keer ervoor was het op zichzelf al bijna 10% denk ik.

Ik liep al een tijdje op een pad aan de rand van een steile afgrond. Omdat ik geen zijpaden had gezien, maakte ik me nog geen zorgen over het ontbreken van bordjes. Je kon toch nergens heen. Toen ik echter op een kruising van paden aankwam en geen bordje van de Eifelsteig zag, kreeg ik argwaan. Die werd vergroot doordat op de houten wegwijzer rechtdoor het dorp Höfen stond aangegeven met een afstand van 9 kilometer. Daar moest ik niet naartoe. Ik kwam er immers eerder vandaag vandaan. Toen ging er echt een belletje bij me rinkelen.

De GPS-route bracht uitkomst. De route lag inderdaad een heel stuk van het actuele punt vandaag. Rechtsomkeerd en maar weer terug.

Ik heb het bordje uiteindelijk wel gevonden. Na nog een aantal kilometers aan de rand van de bergen gelopen te hebben en nog een aantal keer flinke afdalingen en dito beklimmingen voor de kiezen te krijgen zie ik in de verte het bord van uitzichtspunt 'Eifel-blick Wolfshügel' staan. Daar krijg ik het eindpunt Einruhr als prachtige panorama van boven in het vizier.

Einruhr ligt prachtig aan een meer. De Roer komt hier ook op uit. In Duitsland noemen ze een meer trouwens 'See' en de zee 'Meer'. Dat is om het voor Nederlanders makkelijk te maken. Not.

Later kom ik er achter dat sommige woorden toch hetzelfde zijn in het Duits en het Nederlands.

Eenmaal beneden aangekomen in Einruhr snak ik naar een lekker glas Cola. Ik besluit in het eerste het beste restaurant dat open is te gaan zitten en ook maar meteen te eten voor ik naar mijn overnachtingsadres loop.
Ik moet mijn best doen om het allemaal binnen te krijgen.
 

Stempfel

In Aken en in Monschau heb ik een stempel voor in mijn pelgrimspaspoort gescoord. Op mijn weg naar het overnachtingsadres kom ik voorbij het 'Information'-loket van Einruhr. Ik vraag ook hier in mijn beste Duits om een 'stempfel für mein Pilgerpasport'. Blijkt 'stempel' ook in het Duits gewoon 'stempel' te heten.

Weer wat geleerd.
 

Wanderstube Landsonne

Zo heet mijn overnachtingsadres. Ik loop er aan de hand van Google Maps naar toe. Ook hier zijn de stijgingspercentages en hoogteverschillen flink. Als ik bij het appartement aankom, wordt de deur van het naastliggende huis al open gedaan. De mannelijke helft van de eigenaren doet open en meldt dat hij me al aan zag komen lopen.

Dat was volgens mij ook niet zo moeilijk, want de vaart was er na bijna 30 kilometer op en af inmiddels al wel ver uit. Ik ben dan ook blij dat ik er ben.

Ik ontvang de sleutel van het mooie appartement. Eigenlijk is het een klein zelfstandig huisje. Ziet er echt mooi uit. Aparte keuken met de nodige faciliteiten, koelkast en tv, een badkamer met wasbak, toilet en douche en een slaapkamer met twee stapelbedden.

Ik voel me meteen thuis hier, dus doe de handwas, hang de kleding aan het aanwezige droogrek buiten te drogen en douche me in de mooie douchecabine met regendouche.

De douchecabine had van mij net een tiental centimeter aan beide kanten groter mogen zijn. Bij het met de trekker afdoen van de glazen en betegelde wanden en deur kom ik met mijn billen steeds tegen de kanten. Mogelijk is de afdruk ervan zichtbaar als een volgende huurder gebruik maakt van de douche.

5 juni 2023: 29,6 kilometer.

Geschreven door Josderoij.op.pad