Misrekend

Gisterenavond waren we de etappe van vandaag aan het voorbespreken. Ik had op de papieren die ik voor Ilse als voorbereiding had opgesteld een afstand van 87,5 kilometer genoteerd. Al kijkend in het boekje van de Romantische Strasse leek dat niet te kloppen.

Het is inmiddels al een jaar of zes geleden dat ik op het werk de overstap heb gemaakt van de afdeling Financiën naar de afdeling HR. Waar binnen Financiën van mij werd verwacht dat ik goed kon optellen, aftrekken, vermenigvuldigen en delen, is mijn niveau van optellen in de afgelopen jaren verslechterd. Ik had namelijk een deel van de etappe niet meegeteld. Het werd daardoor een langere etappe dan ik had gedacht. We kwamen op ruim 105 kilometer.
 

Vrachtwagen

Gisteren waren we net geïnstalleerd, toen een ezel zich liet horen. Gisterenavond liet zich ook een baby horen. Ook vanochtend begon de ezel opnieuw te balken.

Dat wil niet zeggen dat het vannacht stil was. Naast af en toe een auto op de naastgelegen weg was er aan de andere kant van mij ook af en toe een ronk hoorbaar. Daar loopt toch geen weg?

"Sorry dat ik vannacht vrachtwagen heb gespeeld" was één van de eerste zinnen van Ilse vanochtend. Ze was er blijkbaar zelf ook wakker van geworden.
 

W6D

Vandaag is mijn mijn zesde fietsdag.
Onze kinderen hebben vroeger meegedaan met de Wielerzesdaagse in Baarle Nassau.
Als inwoner van Alphen heb ik dat vroeger niet gemogen. Toen mochten alleen nog kinderen uit Baarle-Nassau zelf aan de W6D meedoen.

Ik kan me daarom niet heugen dat ik ooit zoveel dagen achter elkaar deze afstanden heb gefietst. Mijn onderkant moet er ook nog een beetje aan wennen. De benen voelen iedere dag iets zwaarder, de knieën zijn bergop wat gevoeliger en mijn perineum kan na een etappe wel wat Sudocrem gebruiken. Wat mij betreft valt dit allemaal onder de noemer van PhPd. Voor degenen die zich mijn blog naar Santiago nog herinneren kennen de afkorting mogelijk nog: Pijntje hier, Pijntje daar. Hoort erbij.
 

Twijfel

Nu ik een aantal dagen aan het fietsen ben, deel ik mijn twijfel over volgend jaar met Ilse. Het plan is dat ik volgend jaar in Rome eindig. Daarbij wil ik in ieder geval ook langs Assisië komen.

Ik merk dat mijn omgevingsbewustzijn tijdens het fietsen echt wel verschilt van het wandelen. Bergop heb ik mijn energie nodig om boven te komen, bergaf om niet onderuit te gaan. Het stoppen voor een foto onderweg is door de hogere snelheid ook niet altijd zo makkelijk en voor de hand liggend.

Anderzijds schiet het op de fiets natuurlijk wel veel sneller op. Met vandaag erbij heb ik al 516,8 kilometer achter de rug. Dat zou wandelend veel meer tijd in beslag hebben genomen.

Met andere woorden: ik twijfel over volgend jaar.

Ik laat het echter snel los en focus me op het hier en nu.
Want zoals Bon Jovi zong:
"Like Franky said I did it my way"
https://www.youtube.com/watch?v=9SKFwtgUJHs
 

Landbouw

Het ontbijt is vanochtend 'pas' om 8 uur. We zijn als eerste. Het ontbijtbuffet is prima verzorgd, dus met een volle maag ben ik weer klaar voor de etappe van vandaag. De schuur is al open om mijn fiets van de extra sloten te ontdoen en naar buiten te rijden. Tassen erop en weg ben ik weer.

De eerste kilometers zijn bedoeld om weer op de route te komen. Al snel zit ik weer in het buitengebied.

De loonwerkers zijn op heel veel plekken vandaag de maïs aan het hakselen. Ik twijfel of dit kneuzen heet of hakselen. Of misschien zijn het verschillende vormen van het oogsten van maïs. Wie het weet, mag het zeggen.

Ik kom vandaag vooral door hele kleine gehuchtjes. Landbouw en veeteelt zorgt hier waarschijnlijk voor de belangrijkste inkomsten.
 

Schapie, schapie

Op enig moment ontwaar ik een auto die op het fietspad staat. Rondom de auto ligt de grond bezaaid. Ik zie op dat moment nog niet wat het is.

Dat wordt al snel duidelijk. Het is schapenstront. En niet zo'n beetje ook. Dat kan ook bijna niet anders als ik links van het fietspad een grote kudde schapen zie staan. De schaapsherder met zijn Border Collie staan aan de zijkant de kudde te aanschouwen. Eén schaap waagt zich buiten de kudde. Zo'n buitenbeentje wordt ook wel een 'Harry' genoemd.
 

Klim

De etappe van vandaag gaat in vergelijking met gisteren veel meer omhoog en omlaag.
Dat is ook voelbaar in de bovenbenen.

In de verte zie ik een gebouw hoog op een berg. Je raadt het al: daar moet ik zijn. Gestaag gaat het omhoog. Ik nader het dorp / stadje Schillingfürst. Een man is in de weer met een grote pikhouweel om zijn tuin wat te fatsoeneren. Als ik denk boven te zijn, verschijnt er een bord met een stijgingspercentage van 15% in mijn blikveld. Hij staat toch echt op het pad waar ik langs moet.

Ik was dus nog niet boven!

Na terug naar de kleinste versnelling te hebben geschakeld en de benen zo snel mogelijk rond te draaien kom ik uiteindelijk toch boven.

Opvallend is het dat het bovenop redelijk vlak lijkt te zijn. De weg langs kleine dorpjes en gehuchtjes volgt weer.
 

Eentonig

Waar de mooie dorpjes en stadjes zich gisteren snel opvolgden, is dat vandaag anders. De hoeveelheid mooie romantische stadjes is op één hand te tellen.

De omgeving is glooiend en heuvelachtig. De etappe verloopt deels over asfalt en deels over grind-/gravelpaden. Maar vooral in buitengebied. Het woord 'saai' is te negatief. 'Eentonig' is een betere typering.

De hoeveelheid fietsers is vandaag ook een stuk lager dan gisteren.
 

Kleurrijk

De charme van de stadjes Feuchtwangen, Dinkelsbühl en Nördlingen is echter prachtig.

Veel gebouwen zijn of in vakwerkstijl, of in kleur uitgevoerd.

In Feuchtwangen scoor ik bij de touristeninfo weer een stempel. Terwijl ik buiten sta belt Ilse. Ze vraagt waar ik ben. De oplettende lezer weet het antwoord. Ilse toen nog niet, dus haar verklap ik het antwoord.

Zij zit bij de Touristeninfo in Dinkelbühl. Ze wacht daar op mij zegt ze.
Een bord in Feuchtwangen geeft aan dat Dinkelsbühl 20 kilometer verderop ligt.

Tja, dat is de meest gerichte weg. Maar de etappe van vandaag volgt die niet. Google Maps gaf gisteren de afstand van ruim 70 kilometer aan van het Gasthof naar het hotel in Nördlingen. Het routeboek ruim 105 kilometer.

Zo dus ook de afstand tussen Feuchtwangen en Dinkelsbühl. Onderweg staat af en toe een tussenstand, maar in plaats van die borden te volgen gaat de route weer rechts of links het buitengebied in. Meestal via gravelpaden met de nodige klimmetjes.

Later dan gedacht kom ik daarom bij één van de stadspoorten van Dinkelbühl. Ik kijk binnen de stadsmuren mijn ogen uit. Wat een plaatje is dit!

Ik zie de i van het infopunt. Geen Ilse te bekennen. Ze maakt een wandeling bij de stadsmuren en ging waarschijnlijk net onder de brug bij de stadstoren door toen er overheen ging.

Een minuut of 10 later betrapt ze me met mijn mond vol met melkbroodje.
 

Uitgeslapen

Ook van dit prachtige stadje wil ik wel een stempel in mijn pelgrimspaspoort.

Terwijl Ilse bij mijn fiets blijft, ga ik het touristeninfo in. Op mijn vraag of ze een stempel van Schillinfürst hebben is het antwoord (in het Duits): "Van Schillingfürst niet, maar van Dinkelsbühl wel." Die is uitgeslapen zeg. Ik kan er wel om lachen. (Net als haar aanwezige collega's trouwens)
 

Zielig

Naast de eerdergenoemde schapen zie ik ook de nodige koeien. Ik hoor kalkoenen, maar zie ze niet. Waarschijnlijk omdat ze bang zijn dat ik net als gisteren ook vanavond voor een Putenschnitzel ga.

Ook vandaag zie ik op verschillende plaatsen 'vrije uitloop eierproductie-centra' in weilanden staan.

En ik zie een konijntje. Die doet het echter niet meer. Waarschijnlijk aangereden ligt het ogenschijnlijk nog puntgaaf aan de rand van de weg.

Ik denk meteen aan de film Waterschapsheuvel, waar ook konijntjes de hoofdrol spelen. Bij de gedachte aan deze film komt ook altijd de titelsong in mijn hoofd.
https://youtu.be/lo-cp1270eQ?si=d_LyPkxY-CZBk2SN
 

Nördlingen

Ik nader het eindpunt. Ook hier zie ik de stadsmuren en stadspoort.

In het fietsrouteboek had ik op een foto gezien dat het ook een echt vestingstadje is (geweest). Ook hier is de bebouwing prachtig. Gigantische en kleurrijke gebouwen met in het midden van de markt een grote fontein.

Ondanks de, in vergelijking met de etappe van gisteren, wat eentonige rit vergoeden de stadjes veel.

We verblijven in een hotel in de buurt van het treinstation. Ilse is er al.

Ondanks dat mij verteld was dat ik mijn fiets in de 'Garage' kon stallen is die garage niet te vinden. Ik vertrouw de omgeving niet om de fiets zo maar buiten te laten staan.

Ilse belt met de (niet op locatie aanwezige) receptie. De fiets mag op de kamer staan.
De fiets past diagonaal net in de lift.
De ingang en de uitgang van de lift is echter niet dezelfde liftdeur.

Oei, hoe krijg ik mijn fiets er nu uit? Die moet op één wiel recht omhoog.

Heb ik ooit al eens verteld dat Ilse altijd de slappe lach krijgt als ze dingen bij anderen mis ziet gaan?
Dat gebeurt dus ook als ik mijn fiets uit de lift wil krijgen en de liftdeur iedere keer weer dicht gaat.

Als het niet om mij gaat, kan ik er soms ook wel mee lachen. Vandaag is dat even niet het geval :)

Straks maar even nadenken hoe ik mijn fiets morgen het meest handig kan posteren om hem snel de lift uit te krijgen. Naast optellen is ruimtelijk inzicht echter ook niet één van kernkwaliteiten.

Geschreven door Josderoij.op.pad