Multiculti

Ik verbleef vannacht in een hostel. Niets mis mee, maar voor iemand die iets met structuur en privacy heeft toch wel een beetje een dingetje.

Maar goed, ik ben blij een bed te hebben in deze stad. Ik verblijf op een vijfpersoons kamer. Een eenpersoonsbed en twee stapelbedden. Als oudste op de kamer heb ik een bed boven toegewezen gekregen.

Onbewust moet ik terugdenken aan mijn verblijf in Roncevalles van 6 jaar terug. In deze gigantische herberg aan de Spaanse kant van de Pyreneeënovergang had ik destijds het onderste deel van een hoogslaper. De oudere Japanse man die het bovenste bed had, had toen echter te diep in het rode wijnglas gekeken. Hij maakte door zijn geroep en geweld de nachtrust voor mij en de andere pelgrims in zijn omgeving onmogelijk.
Gelukkig heb ik bij het eten alleen een Cola Zero op.

Een delerium ga ik daar hopelijk niet van krijgen.

Twee bedden zijn al in gebruik als ik arriveer. Later komt er een jonge gast uit Frankrijk bij en een jongeman uit de USA.

Blijkbaar bezoeken er momenteel veel Fransen Florence. Zij hebben een feestdag (een soort van Bevrijdingsdag als ik het goed begreep), waardoor veel mensen met een extra dagje vrij een lekker lang weekend hebben.

De Amerikaanse jongen reist zes weken door Europa. Hij ontmoet morgen in Florence zijn zus, die momenteel nog in Engeland is.

Dat is dan weer de andere kant van een hostel. Er komen mensen van alle kanten bijeen. En contacten zijn snel gelegd.

Na wat gegeten te hebben blijf ik de rest van de avond in het hostel. Ik lig ook als eerste in bed. Wel hoor ik de kamergenoten later op de avond één voor één binnenkomen.

Al weer redelijk vroeg ben ik weer wakker. Ik heb me echter voorgenomen om later dan 'normaal' de wekker te zetten. Bij mijn eerste sanitaire stop poets ik naar meteen mijn tanden. Dan hoeven we dat straks ook niet meer te doen.

Ik kruip nog wel terug om de anderen niet onnodig wakker te maken. Om half acht gaat mijn stille alarm. Ik maak me klaar om op de staan. De Franse jongen is ook wakker en staat ook op. Ik had gisteren alles in een zo logisch mogelijke volgorde klaargelegd, zodat ik niet hoefde te gaan rommelen. Heel stil kleed ik me daarom om, pak mijn spullen in en check out.
 

Basilica di Santa Croce

In 1217 bouwde Franciscus met enkele minderbroeders in het arme deel van Florence een paar hutjes en een kapel. Ongeveer op dezelfde plek staat nu de Santa Croce, de kerk van het heilige kruis, de grote kerk van de franciscanen in Florence.

Deze kerk is de start van 'mijn' Franciscaanse voetreis. Die voert mij naar Assisië en later naar Rome.

Voor de historische achtergronden van de belangrijke gebeurtenissen en plaatsen uit het leven van Franciscus, maak ik dankbaar gebruik van de informatie die door de makers van de Franciscaanse voetreis in het routeboek zijn verwoord. Met dank daarom aan wijlen Kees Roodenburg, Pieter Quelle en Ruud Verkerke dat ik van deze informatie gebruik mag maken. Zij hebben in de loop van jaren de beschrijving van deze wandeling opgesteld en verfijnd. Ik heb er zininin om hier de komende maand onderdeel van te zijn.

Voor ik bij de Basilica di Santa Croce ben loop ik vanuit het hostel toch nog even langs de Dom. Dat scheelt een hoop volk zeg in vergelijking met gisteren. En wat een verschrikkelijk groot gebouw is dit zeg. Niet normaal.

Ik heb gisteren niet verteld dat het centrum van Florence niet autovrij is. Gisteren was het naast de hectiek van de mensenmassa daarom ook een gekkenhuis van auto's en taxi's in de historische binnenstad.

Dat was vanochtend gelukkig ook een stuk minder.

Na de Dom van de buitenkant bekeken te hebben loop ik naar het beginpunt van de Franciscaanse voetreis. Ook hier is het nog rustig.

De Basilica di Santa Croce is op dit tijstip nog niet open voor een stempel. Daar ga ik ook niet op wachten.

Ik haal het routeboek uit mijn rugzak en ga eraan beginnen. Assisië en Rome: ik kom eraan!
 

Arno

Al snel loop ik het historische centrum van Florence uit richting de brug over de rivier de Arno.

Ik zie verderop de wereldberoemde brug Ponte Vecchio liggen. Een brug met aan de zijkanten winkeltjes. Ook een echte publiekstrekker. Behalve voor mij in ieder geval.

Ik steek de brug over en ben vertrokken.
Al snel zie ik ook de eerste stickers van de route die ik moet volgen. Altijd fijn dat je weet op de goede weg te lopen.

Ineens mis ik mijn pet. Als ik alleen op een kamer slaap stal ik alle zakken waarin ik mijn spullen (zo waterdicht mogelijk) bewaar uit op mijn bed. In het hostel kon ik deze routine niet realiseren. Omdat ik vanochtend nog gekeken had of ik geen spullen was vergeten moest mijn pet in mijn rugzak zitten. Ik bedacht ineens dat ik het op mijn jas gelegd had. En ja hoor, ik had hem zelfs in mijn jaszak gestopt.

Omdat de zon er af en toe doorkomt clip ik mijn pet aan mijn shirt. Dan kan ik hem opzetten als dat nodig is.

Na enkele kilometers kom ik er achter dat ik de meest recente routewijzigingen niet uitgeprint heb.

Een Italiaanse dame roept me. De Via di Francesco is verderop in verband met de aanleg van een nieuwe treinverbinding afgesloten. Ze adviseert me een klein stukje terug de brug over de Arno te nemen en vanaf die kant bij de volgende brug weer over te steken. Ik volg haar advies op. Ook een fijne en erg rustige route langs de oevers van de rivier.

Achteraf gezien had ik van de omleiding kunnen weten, aangezien ook de samenstellers van de route de afsluiting op de website hebben gerapporteerd.
Vanavond ga ik alle andere actuele wijzigingen maar eens verwerken in het routeboek.
 

Even vlak, maar dan ...

Wandelen naast een rivier betekent vaak dat de echte hoogteverschillen nog meevallen. Dat is de eerste kilometers van vandaag inderdaad ook het geval.

Daarna begint het echte werk. Omhoog!

Eerst nog op het asfalt, daarna vooral op een ondergrond met keien en rotsen. De kraan van de zweetklieren gaat al weer snel open. Het vocht gutst van mijn voorhoofd en uit allerlei poriën op de rest van mijn lijf.

Ik luister weer naar de vogels en mijn eigen gehijg. Mijn benen voelen wel vermoeid. Heeft mogelijk ook te maken met het meer 'slenteren' dan wandelen in de stad.

Ik gun het mezelf ook om goed om me heen te kijken naar de prachtige omgeving.
Dit is wel supergaaf!

Tot best lang op deze etappe heb ik af en toe uitzicht op Florence. Daarbij zie je vooral ook dat de ronde koepel van de Dom echt heel erg boven de overige bebouwing uitsteekt.

Op deze manier kan ik ontzettend van Florence genieten. Meer nog dan dat ik zelf onderdeel ben van de mierenhoop van mensen en voertuigen zoals dat gisteren het geval was.
 

Televisietoren

Ik blijf nog een hele tijd hijgen. Ik ben immers nog niet op de top van de Poggio dell'Incontro.

Ik geniet van de inspanning en van de ontspanning van de uitkijkjes. Waar ik ook van geniet zijn de vlindertjes die ik vandaag in een aantal verschillende kleuren heb gezien. Ze fladderen regelmatig in mijn buurt. Wat een genot om hier te mogen wandelen.

Ik houd met mijn duim of vinger ongeveer bij waar we in de routebeschrijving zijn. Ik lees dus bewust niet te ver vooruit. Dat had ik misschien vandaag wel moeten doen.

Toen ik namelijk dacht op de top te zijn, was dat inderdaad de top van de genoemde Poggio.

Enkele regels verder staat echter: "We klimmen daarbij in de richting van de antennemast op de heuvel L'incontro. Dat is dus toch nog een stuk klimmen.
 

Klooster

De Franciscaanse voetreis kent op de route ook veel kloosters. Het eerste franciscaanse klooster van deze reis is Convento dell'Incontro. Ik besluit hier mijn lunch te nuttigen. Het is momenteel niet meer specifiek als klooster in gebruik.

De enige auto die voor de deur staat, komt me een tijdje later bergafwaarts voorbijgescheurd.

Op een kleine stijging na gaat het vanaf hier vooral nog naar beneden.
 

Notre Dame

Mijn volgers van mijn reis naar Santiago kunnen zich misschien nog wel herinneren dat ik bij de brand van de Notre Dame in Parijs destijds de link naar Quasi Modo (de klokkenluider) legde.

Omdat ik af en toe ook niet weet hoe mijn brein werkt, kwam diezelfde Quasi Modo ook vandaag weer in mijn hoofd.

Tijdens mijn etappe kom ik langs een prachtig huis met een dito uitzicht. Er is een man aan een paal aan het lassen. Als hij mij ziet, stopt hij met lassen en doet hij zijn laskap af. "Heb je nog genoeg water?" vraagt hij in het Engels. En hoewel mijn voorraad nog niet uitgeput is, maak ik dankbaar gebruik van zijn aanbod.

Na hem bedankt te hebben voor het water kletsen we samen nog wat. Hij geeft aan al gedacht te hebben, dat ik Nederlander was. Hij herkende het boek, waarmee hij ook andere Nederlanders de afgelopen periode langs had zien komen. Naast Nederlanders waren het vooral Duitsers die hier langskomen, vertelde hij.

Tot slot gaf hij me nog wat tips voor eetgelegenheden voor de lunch en het avondeten.

Maar wat is nu de link met Quasi Modo zal je denken? In ieder geval niet het uiterlijk van de man. Ik denk dat in de ogen van vrouwen een aantrekkelijke man was. Quasi Modo was dat als gebochelde iets minder, hoewel het natuurlijk om het innerlijk gaat.

Nee, toen ik verder liep kwam de zin "He gave me water' ('Hij gaf me water') in mijn hoofd. Quasi Modo kreeg water van Esmeralda, waarop hij heimelijk verliefd was. "She gave me water" was voor hem toen al voldoende om te weten dat Esmeralda ook om hem gaf.

Niets meer eigenlijk.

Trouwens: in het begin van de etappe was ik mijn pet kwijt. Later op de etappe miste ik ook iets. Ik liep ineens met lege handen. Shit! Het routeboekje. Daar kan ik helemaal niet zonder.

Enkele honderden meters terug had ik met het statiefje nog een 'selfie' gemaakt. Ik had het boekje toen even op de stenen schutting gelegd. Dan moet hij daar nog steeds liggen.

Dat was gelukkig inderdaad het geval. Alweer een zucht, maar deze keer was het er een van opluchting.
 

Alweer Arno

Waar ik vanochtend begon langs de Arno, zo eindigt de wandeldag vandaag ook.

Na een lange en pittige afdaling langs door water uitgesleten geulen met veel losse stenen kom ik in Rosano. Ik bekijk hier nog even de binnenplaats van een gigantisch groot nonnenklooster.

Daarna ga ik over een brug richting Pontassieve, mijn eindpunt van vandaag. En laat deze brug nu toch over rivier de Arno gaan.

Vanochtend zag ik al wat mensen kanoën en roeien op de rivier. Had ik dus ook nog kunnen doen om hier te eindigen.

Ik loop nog even langs de Arno om daarna richting het centrum van Pontassieve te gaan.

Voor ik naar het overnachtingadres ga eet ik eerst nog een broodje. Het overnachtingsadres is bijna op de route.

Na een douche en het wassen van mijn kleding doe ik nog even een boodschap bij de plaatselijke Coop, zodat ik voor vanavond en morgenochtend en onderweg voldoende eten bij me heb.

Straks de kleding nog naar binnen en weer op tijd mijn ogen dicht.

Morgen staat er een etappe met 1.060 hoogtemeters op het programma. Dat gaat een pittige worden!

Dag 13: 24,3 km.

Geschreven door Josderoij.op.pad