Een beetje rozig van de wijn schrijf ik dit verslagje, dit ter opening…

Maar als eerste deze stelling: Noorwegen stinkt. De graslanden zijn gemaaid en de boeren rijden af en aan met een zoeiton met zo’n waaier erachter. Net als vroeger. Verstaan we dit?

En ik stink net zo hard, want ik sliep daarin vannacht. Maar dat maakte meneer de Noor niets uit deze ochtend toen hij zo ongeveer in mijn tentje parkeerde. Met zijn vishengeltje en themosfles ging hij op pad naar de hooglanden om het diner van vanavond te vangen.

Ik zag zijn radertjes draaien toen hij 1 en 1 optelde en kreeg op een haar na een vette knuffel. ‘Een pelgrim in haar eigen habitat!’ Voor de Rotary onderhoudt hij mee de paden en bij zijn huis op 23 krijg ik koffie. Noteer maar!

Door dit praatje ging ik voorbij aan mijn ontbijt en liep ik de hele ochtend achter mijn energie aan. Da’s niet handig want ik had, na een prachtige prelude, nog 8 km vet dikke asfalt weg te verstouwen.

Das dus 2 uur lang klem tussen de auto’s en de vangrail. Hoewel, na een poosje analyseren bleek ruim 90% tegenligger te zijn en ben ik rechts gaan lopen. Met gespitste oren en zo nodig eenstapje naar rechts in de bloemenberm was veel veiliger.

Bij de uitgang ben ik direct in het eerste plakje gemaaide gras gaan liggen, wat letterlijk een hele indruk maakte. Een goeie lunch een stukje verderop bij een voetbalveldje was voldoende om me naar Vuku te brengen.

En toen begon het!
Op de camping bevolkt met vissers op wilde zalm was ik opzoek naar de onvindbare receptie maar werd geholpen door vriendelijke Zweden.

Long story short: Ik heb heerlijk met ze gegeten, gedronken en een inkijkje gekregen in de sportviswereld. Hele waardevolle avond.

Morgen jodelend naar Stiklestad. Daar waar Olav stierf. Maar ook maar 12 kilometer.

Geschreven door Olga.wandelt