Vandaag liep ik met mijn hoofd in de wolken!

De route zou ons hoog naar boven naar The Nine Standards brengen. Een negental cairns uit vroegere tijden en een gigantisch weids uitzicht over de omgeving. En dat is gelukt. Ik heb de negen gestapelde torens gezien. Het waaide als een zotte en de wolken dreven met een vliegende vaart over het landschap. En ze vlogen laag. Dus buiten dat ik die negen torens kon ontwaren door de mist heb ik niks gezien. Een zoektocht op 50m2 later bracht me bij twee kleine torentjes en wezen me de weg naar beneden.

Ik liep als vanzelf, soepeltjes en beheerst. Ondanks de klapperende regenhoes over mijn tas, de geselende lintjes en de rukwinden was ik snel weer een stuk gedaald en kwam ik bij een bruggetje uit. Ik moest even glimlachen omdat aan de andere zijde ook precies zo’n bruggetjes was, ook met zo’n steppingstones er naar toe... en zo’n loopplank...NEEEE!! Vervolgens heb ik de tweede ronde bij de handwijzer de groene route gekozen, die om de piek heen zou buigen.

Achteraf gezien was het misschien toch niet de verkeerde route naar beneden geweest. De rukwinden waren sterk en ik moest regelmatig tegen de wind leunen om overeind te blijven, andere keren werd ik enkele passen opzij geblazen. Dat heb ik dan toch liever halverwege de berg dan op de kam. Al met al een pittige wandeldag, maar nu aan de waterkant met een bekertje zelfgebrouwen koffie, een zonnetje wat doorbreekt en de wind die zichzelf uitgeput heeft is het eigenlijk ook wel weer heerlijk rusten.

Geschreven door Olga.wandelt