Ben de Yorkshire Dales ingewandeld, het Lake District ligt achter me, daar waar de donkere regenwolken samenklonteren. Een paar druppels heb ik meergekregen, de rest van de dag was vooral dreigend. Letterlijk en figuurlijk. Het landschap hier is veel glooiender en eerlijk gezegd voel ik me hier een stuk lekkerder, hier is wandelen weer wandelen en heb je het gevoel ook vooruit te gaan. Lekker onderweg.

Het landschap is in de Dales volgebouwd met muurtjes, kilometers lang. Ik weet niet of iemand ooit heeft gemeten hoeveel kilometer, en dan hoeveel manuur arbeid daar in zit, maar dat zijn heel wat mensenlevens. Die muurtjes zijn gelukkig wel voorzien van overheen en doorheengangen, in alle soorten en maten. Over het algemeen zijn ze gemaakt voor grote mensen, de tredes zijn hoog of diep. En hoe frustrerend dat wanneer je halverwege op het aangrenzende hek leunt wat dan opendraait...

Die muurtjes zijn er niet voor niks, de stukken land welke je dan doorkruist deel je met schapen, of in een zeldzamer geval met rund. Deze keer lag de kudde midden op het pad. Koetjes, kalfjes en een grote stier, zo’n stoere met een piercing in zijn neus. Ik, met mijn fel oranje trui en nog feller groene regenhoes over mijn rugzak, ben er met een grote boog omheen gelopen, dicht langs de gestapelde muur. Linker hand de wandelstokken, rechter aan de gesp van mijn tas. Plan was: tas los en de muur op. Gelukkig zal het altijd de vraag blijven of ‘t me gelukt was.

Geschreven door Olga.wandelt