Welig tieren, is dat het? Of wierig telen? Teelderig wieren, weelderig tieren? Daar heb ik onderweg mijn hersens over gepijnigd en tot het volgende besluit gekomen: ze gedijen goed hier; de chichorei. Ik had ze niet meer gezien sinds Lausanne, had ze gemist. Deze bloemetjes hebben me tijdens mijn fietsvakanties door heel wat dalen toegejuicht en vanuit de berm heel wat hellingen op geapplaudisseerd. Maar ze kwamen vandaag precies op de goede dag, want ik had er helemaal niks geen zin in! Nadeel bij wandelen is dat als je het niet doet je ook niet voorruit gaat en de dorpjes niet uitnodigen voor een nachtje extra. Heb dan ook mijn hele trukendoos gebruikt en mezelf van bankje naar koffie naar ijsje naar bankje naar colaatje gecoacht.

Middels de brug over de Po wandelde ik van Lombardije de provincie Emilia-Romagna in. Tegelijkertijd veranderde de entourage op de Via Francigena. Andere bordjes, mooie tegels in de weg, de aankondiging van een mogelijke overnachtingsplek. Achteraf werd me duidelijk dit het werk was van burgemeester Luigi. Een prachtige hostel heeft hij gecreëerd in het centrale gebouw van Orio Lita. In ruil daarvoor laten Pelgrims hun euro's achter in de lokale bar, zorgen zij voor doorstroming van de handel in het hele kleine schaars ingerichte dorpswinkeltje en het restaurant net buiten het dorp mag de avondmaaltijd serveren. Maar natuurlijk rijdt Luigi je daar, in ruil voor een selfi met zijn pelgrims, wel even naar toe in zijn blinkende bolide. Heeft ie slim gedaan met het oog op de potentie van deze pelgrimsroute!

Geschreven door Olga.wandelt