Zondag rustdag, rustdag wasdag. Dat was het wel zo’n beetje vandaag.

Kirkby Stephen is maar een klein plaatsje, maar groot vergeleken met de gehuchten in de omgeving. Het dateert ergens 1600-zoveel en is een verzamelpunt. De markt werd hier gehouden, reizigers kwamen door dit dorp en nu kruisen er hier twee wandelroutes, de C2C en Penineway. Dat resulteert weer in een verzameling b&b’s en koffiehuizen. Outdoorshops, kledingzaken, prullariawinkels, pubs, fish&chips-shops en (ik weet ook niet waarom) kerken. Tel er zo wel een stuk of zeven. En in één van de zeven staat mijn bed, een mooi gastvrij hostel.

Een stukje buiten het dorp ligt het station. Wanneer de was gedraaid is, hangt te drogen, gecheckt of de campings voor de komende dagen nog bestaan en je meer dan voldoende koffie hebt gehad blijft dat enkel nog over als dagbesteding. Blijkt het een oud krakkemikkig stationnetje te zijn wat door vrijwilligers weer helemaal in oude stijl teruggebracht wordt. Inclusief de wachtruimtes, oude stoomtreinen en wagons die vanaf nul weer worden gerestaureerd. Vol enthousiasme werd ik door alle schuren en werkplaatsen geloodst om het laatste project te zien. Voor 100 pond aangekocht, al voor 100.000 aan uitgegeven. Tot in het kleinste detail wordt alles uitgezocht en in oude glorie herstelt.

‘Ik zag gisteren zo’n mooie oude trein rijden hier een stukje vandaan!’
‘Was that you waving? I blew the whistle!’

Kleine wereld.

Geschreven door Olga.wandelt