'Ivrea is een alleraardigst stadje', dacht ik bij mezelf toen ik vanavond opzoek naar een kleine maaltijd door de kleurrijke straatjes wandelde. Had me dit tegen vieren vandaag gevraagd, dan had je een heel ander antwoord gekregen. Ik was op! En als je op bent ben je alleen nog praktisch bezig: waar kan ik slapen, ik wil een douche, nu! Die stad, de mensen, je ziet het niet eens. Maar dat herstelt magisch; je vindt een hotelletje, effe van de voeten en die douche maakt je weer mens.

Het is warm in Italië. Tegen de middag tikte het kwik het streepje 34 aan, er was nog een stukje route over, maar de brandstof was op. De rode luifels van het restaurant beloofde veel goeds, maar toen we over de drempel stapten voelden we ons niet helemaal op de juiste plek. Het hartelijke welkom van de kokkin trok ons over de streep. Zit je daar verfromfraaid na te dampen van de klim met een kletsnatte rug van de rugzak en je plompe wandelschoenen. En dat allemaal aan een met de halve servieskast gedekte tafel, achter een batterij wijnglazen op de fragiele geborduurde stoeltjes.... Heerlijke spaghetti!!

En om misverstanden te voorkomen; de kilometers op deze site zijn in vogelvlucht. Ik ga wat langzamer en minder efficiënt. Volgens mij heb ik nog zo'n 825 te gaan van de 2020. Veel, maar al dik over de helft!

Geschreven door Olga.wandelt