What a beautiful daaay, the sun is shining. Nothing’s gonna stop me now! And the wathava, pa da pe trsa... Na driehonderd meter wandelen vandaag brak de zon door en had ik een fantastisch uitzicht. En hop, dat liedje in mijn hoofd. De hele dag zon, de hele dag dit liedje en geen idee hoe de tekst verder gaat. (En geen bereik, dus Google gaf geen uitkomst)

Maar wat een mooie dag! Dat landschap, de spiegeling van de bergen in het meer, en dan wandel je de vallei dieper in en kom je bij de Black Sail Hut, de meest afgelegen jeugdherberg in Engeland. Wat een fantastische plek om mijn lunchpakketje te openen. En om mijn zenuwen te bedwingen... overal zo’n hoge bergen om me heen, maar waar is de uitweg! Die rugzak die vanochtend 12kg woog, leek inmiddels al 22kg. En die uitweg was er net om het hoekje, stijl en hoog, en stijl. (Wandelaars achter me vonden het gemiddeld voor dit gebied - o, okéj...)

De afdaling was misschien iets minder stijl, maar een lading keien en stenen liggen hier. Pfff. Elke stap met opperste concentratie. Cruisecontrol op 2,5km/uur. Halverwege beneden bij een mijn, prima, met hun cafeetje, top!, kon ik op een colaatje vast nog wel naar Borrowdale wandelen. Een gehucht met niks en een camping. En wat is het dan fijn je eigen huisje en je keukentje op je rug te dragen. En de zon scheen nog steeds. What a beautiful day...!

PS: handen hoog wie ook eerst een konijnmasker ziet, en dan het zwarte schaap...

Geschreven door Olga.wandelt