Vandaag wederom lekker eigenwijs mijn eigen route bepaald, niet het boekje gevolgd en dat bevalt me uitstekend. Begon al met een mooi pad door het bos wat, af te meten aan de hoeveelheid spinrag die telkens tegen mijn armen kriebelden, nog niet eerder vandaag bewandeld was. Enkele bochten later kon ik op de valreep twee hertjes ontwijken of, dat laat ik in het midden, zij mij. Wat ik wel weet is dat de adrenalineproductie op die enkele vierkantemeters verdrievoudigde.
Schrik mezelf met enige regelmaat een hoedje. Er willen zich nog wel eens honden verdekt opstellen om dan plotseling luid te blaffen. Fazanten die ineens dicht langsvliegen, een kamikaze-zwaluw, of een klein vogeltje dat zich onzichtbaar goed verstopt heeft in het gras en op het allerlaatste moment toch besluit dat wegvliegen veiliger lijkt. In de categorie jezelf gekmaken wil ik nog wel eens enorm schrikken als ik over mijn schouder kijk en er plotseling een man achter me staat. Gekleed in de kleur van mijn rugzak. Mèrde!
Geschreven door Olga.wandelt