Daar was ie, zoals je ze in de winkels ziet. Statig, blinkend gepoetst met gouden letters op de zijkant. En wat doe je dan instinctief? Zwaaien. Sta je daar alleen in een groot veld in de middle of nowhere met twee wandelstokken in de lucht. Toet-toooeet, klonk er, en de machinist op de bok zwaaide terug. Mooi joh!

Over de Moors ging de tocht, heuvels en dalen vol met heide. Sommige komen al een beetje in bloei, wat moet je hier prachtige foto’s kunnen maken als het hele landschap met vlakken paars is ingekleurd. Het zou je dan ook helpen als het niet zo stortregende als vandaag. Gelukkig niet de hele dag, jas aan jas uit was de oefening, maar het kwam er enthousiast uitgevallen.

Met de capuchon over mijn hoofd miste ik zo’n klimover in de muur waardoor ik hoog over de heuvels ging en ik de andere wandelaars al richting stenen brug zag afbuigen. Uiteidenlijk haalde ik ze wel weer bij toen de coast2coast-conferentie aan hun lunchpakketjes begon. Op een of andere manier krijg je toch tegelijkertijd honger, zoek je een mooi plekje lekker uit de wind. En op zo’n plekke zit je zelden alleen.

Ouderlingen Lillith en Jonathan, de vier met hun hondje Pip, de twee Denen, de gitaarleraar en zijn zangdocente, de drie met de groene rugzakjes. Pa&ma SanFrancisco en hun 2 kinderen. Met allen onderweg steeds kleine gesprekjes en een vriendelijk gezicht. En ook hen heb ik allemaal uitgezwaaid. Kirkby Stephen, daar waar ik een rustdag neem, is ook de plek waar velen de tocht in tweeen knippen. De rest voor de volgende keer.

Hopelijk starten er maandag mensen die dat kunstje op een ander jaar hebben gedaan...

Geschreven door Olga.wandelt