Oh ja, zo was dat. Je fiets vol tassen zwiebelt toch een beetje onder je lijf, maar dat went. En het trapt een stuk zwaarder. En dat went ook. En ik herinner me ook alweer hoe dat zadel morgenochtend voelt… en dat gaat na een dag of twee ook wel weer over hoop ik te herinneren.
Tijdens stop één, koffie bij m’n ouders, hebben we nog even de kortste weg naar Milheeze bediscussieerd. Maar het besef dat terug naar huis een half uurtje is en ik er nu ongeveer 3 weken voor uitgetrokken heb maakte die discussie wel een beetje zinloos. Via Vredepeel werd het.
De rest van de dag stond in het teken van het Wilhelminakanaal. Heul veul Wilhelminakanaal. Oirschot haalde me met haar gezellige plein over de rest van hetzelfde maar voor morgen te bewaren. Prachtig centrum.
Geschreven door Olga.wandelt