Vanochtend al vroeg de stad uitgeslopen want het beloofde weer een warme dag te worden. Het snijdt hout; in de uren voor de lunch moet het gebeuren, daarna is het tussen het rusten en uitpuffen door kilometers verzamelen. Zo ook vandaag. En een pittige dag werd het, veul geklim en weinig schaduw. Toen ik bij de gesloten bakker op het muurtje zat met mijn rug naar het gesloten restaurant heb ik mijn tas maar doorgespit en mezelf een stokbroodje banaan voorgeschoteld. Lekker, zei Ria in België. Nou Ria, in Frankrijk ook!

Na de lunch mocht ik dus de laatste 10 kilometers bijeen gaan sprokkelen, wel toepasselijk, in het bos. Hijgend en zwetend heb ik mezelf een schouderklopje gegeven en bemoedigend toegesproken. Ervaring heeft me geleerd dat je deze met-hangen-en-wurgen-dagen enorm snel vergeet en achteraf roept dat het prima te doen is, zo'n tocht van thuis naar ergens. Die dagen zitten eenmaal in het assortiment en ze komen onherroepelijk voorbij. Maar het is te doen hoor! Zo blijkt maar, ben gewoon weer in een slaapkamer beland. En wat voor een!

Geschreven door Olga.wandelt