Een pad, ongeveer 60 centimeter breed, een klein tafelblad. Daar loop ik al dagen overheen, als ze al niet 40, 30 of maar 20cm breed zijn. Nothing on the hand. Maar leg die 60cm op vier meter hoog en ik krijg knikkende knieën. Alsof je dan ineens zou gaan slingeren, wiebelen, struikelen. En toch, die kleine 200 meter waterkering waar het voetpad overheen liep was tot nu toe het spannendste stukkie C2C. Dat de dekstenen soms hol klinken en wiebelen spreekt natuurlijk in mijn voordeel, maar suf voelt het wel.
De rest van de dag was heerlijk. Heb de bergroute links laten liggen en voor de vallei gekozen. De hele dag door de groene velden, langs een mooi ruisend riviertje door talloze doorgangentje in de muurtjes. Zo’n kleine uitsparing met een klaphekje ervoor. En die uitsparinkjes zijn niet ontworpen voor mensen met dikke rugzakken. Beetje draaien, wurmen, schuiven en dan kon het net. Een keertje eigenlijk niet, maar die steen heb ik teruggelegd...
Ik zit nu op een camping in Reeth en morgen ruik ik de hele dag naar barbecue.
Geschreven door Olga.wandelt