"Due talente."
"Talente?" herhaalde ik voorzichtig vragende. "Si, due talente." Oké, dacht ik, wellicht straattaal. Iets in mijn geheugen zei me dat in het verleden talent een benaming voor een betaalmiddel was en aangezien ik een cappuccino en brioche wou afrekenen pastte dat wel in het straatje. Ik deed een greep in mijn muntenzakje, ongelofelijk hoe snel je hier een collectie aan muntgeld verzamelt, en begon met zoveel mogelijk munten die twee euro bijeen te leggen. Maar bij twee euro bleef het stil en ik keek de man aan, die weer glimlachend terug keek. Stuivertje erbij, cent, dubbele cent, stuivertje... en bij de 30 hoorde ik een 'si'...
Oh, due trente! Zeg dat dan!
Het italiaans wordt er niet makkelijker op wanneer de chinezen de horeca overnemen...
Geschreven door Olga.wandelt