Het blijft een beetje gokken wanneer je je eigen weg kiest. Meestal pakt het goed uit, soms ongeveer, of je keert op je treden, maar dat laatste alleszins liever niet. Een weekje ofzo geleden begon mijn weg als een fors grindpad door het bos. Gaande weg nam het gras het over, daarna verdween het pad in het struikgewas en zag ik in plaats van menselijke sporen vooral tenen van het zwijn en de hoefjes van de herten bij de waterplassen. De laatste 200 meter ben ik kruipdoor-sluipdoor via een wildgang op de doorgaande weg beland.
Gister had ik er meer fiducie in omdat ik werd begeleid door paardenhoeven en een bandenspoor van een tweewieler. En ook vandaag was op het punt dat ik ging twijfelen genoeg verkeer te bespeuren. Voetstappen heen èn terug. Half uur later heb ik het aantal verdubbeld...
Geschreven door Olga.wandelt