Vanmorgen zagen we mensen met baguetten langslopen. Als je hun omgekeerde pad probeert te volgen, kom je vanzelf bij de bakker, was de redenering! We kwamen op de maandagmarkt, die blijkbaar nog in opbouw was. Pleintjes, straten, een overdekte hall, een plezier om rond te struinen en onze proviand voor de volgende dagen in te slaan!
Aangezien het 'krabberke' van Paul de geest had gegeven, zochten we een Aldi om reservemesjes te kopen. Geweldig toch dat hun aanbod over de grenzen heen hetzelfde is. Nog drinkwater in zo van die 5-literbidons en we konden voort.
Vandaag bezoeken we mijn didactisch materiaal van 10 jaar (bij benadering) geschiedenis geven over de prehistorie. Hoe vaak heb ik het verschil uitgelegd tussen menhirs en dolmen en Carnac als groot voorbeeld van de mysterieuze megalitische bouwwerken getoond? En voilà, nu lopen we hier zelf rond. ROND, want terwijl de fotowanden in het toeristische centrum foto’s uit vervlogen tijden tonen waar bezoekers op en tegen de 'stenen' oplopen, moet je nu achter den draad blijven! Le Ménec, een gehuchtje, wordt ommuurd door 71 aaneengesloten blokken en ten oosten ervan ligt een vlakte van 950 meter lang waar meer dan 1050 stenen, monolieten in 11 rijen staan opgesteld...
Ongeveer 8 km lopen we langs de menhir-rijen en een solo 'giant'. Obelix heeft hier zijn best gedaan!
Waar men van een dolmen en een tumulus (grafheuvel) weet dat de constructie een grafmonument is, blijft de functie van de menhirs een raadsel. De samenlevingen van 7000 jaar geleden gebruikten immers nog geen schrift, zodat de betekenis van bepaalde bronnen niet duidelijk is. We beleefden een fijne middag, de zon kwam zelfs tevoorschijn. De extra omweg langs de tumulus van Sint-Michiel (sorry Smiks) lieten we zo, blijkbaar toch wa muugskes na de uitdagingen van de voorbije dagen! De tunnels van de tumulus en de kapel ter ere van Sint-Michiel die in de 16de eeuw boven op de heuvel is gebouwd, zijn trouwens niet te bezoeken.
Bij de camper eten we onze fruitlunch voor we in Carnac onze afvaltanken gaan lozen. Hoewel Nala het grootste deel van de wandeling los kon, beloven we haar een bezoek aan een hondenstrandje! Plage de Lizeau is een klein zandstrandje, via een smalle weg te bereiken en we zijn alleen! Rennen, balletje gooien en putten graven, hondje kan zich weer uitleven!
Slapen doen we op een municipal op het schiereiland, langs de kant van de Golf van Quiberon. Hier is de zee veel rustiger dan de Atlantische golven aan de andere kant. Op het strand vlak voor onze camper maakt Nala kennis met de overactieve Tucson en een wat rustiger, maar toch zwaar verliefd zwart-wit reutje!
Terwijl Paul de watertank met 8 gieters terug vult, bereid ik nog eens het eten! Pasta met prei en zalm, alles vers van de mèt!
We merken dat de dagen serieus beginnen te lengen: het zonlicht piepte om zeven uur nog over de horizon en we aten met de zijdeur open, diner met zicht op zee!

Geschreven door PaulImelda